Για πρώτη φορά βρισκόμουν σε μια παρόμοια θέση. Με τεράστιο άγχος αλλά και περισσή όρεξη ξεκίνησα να δουλεύω πυρετωδώς. Από την αρχή προσπάθησα να βάλω τρεις συγκεκριμένους στόχους. Πρώτος, να αναβαθμίσουμε-ανακαινίσουμε το θέατρο. Δεύτερος, να βρούμε τρόπους να φέρουμε τον κόσμο στο θέατρο και τρίτος, να αποκτήσει το θέατρο εξωστρέφεια στην πόλη αλλά και στην ελληνική επικράτεια. Θέλω να πιστεύω, ότι κάτι πετύχαμε και στους τρεις αυτούς στόχους σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά, έχοντας βεβαίως πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε. Και λέω πετύχαμε γιατί το θέατρο, και όχι μόνο, για να πετύχει χρειάζεται ομαδική δουλειά, χρειάζεται συνεργασία. Και εδώ είμαστε μια ομάδα που δουλέψαμε.

Οι μέρες περνάνε, οι μήνες περνάνε και ο χρόνος μαζί με την καθημερινότητα, μάς συμπαρασέρνουν σε ένα καθημερινό αγώνα.

Για μένα αυτός ο αγώνας, της καθημερινής λειτουργιάς του θεάτρου όλο αυτό το διάστημα, ήταν χαρά.

Το Δη.Πε.Θέατρο Κοζάνης μου έδωσε την ευκαιρία να αποδείξω πολλά πράγματα στον εαυτό μου. Να ξεπεράσω τις αντοχές μου, τα όρια μου και βασικά τους προσωπικούς μου φόβους και ανασφάλειες. Η διοίκηση ενός οργανισμού δεν είναι κάτι εύκολο. Δεν ξέρω τί πέτυχα, ξέρω μόνο ότι προσπάθησα. Προσπάθησα με ειλικρίνεια, πίστη για το καλό και αγάπη προσφοράς να κάνω ό,τι μπορώ. Ο καθένας από εμάς έχει τη δική του ευφυΐα, χαρακτήρα, ικανότητες. Όλα αυτά προσπάθησα αλλά και αναγκάστηκα να τα ξεπεράσω. Πολλές φορές έχασα τον ύπνο μου από το άγχος μου, πολλές φορές ένιωσα ότι αποτυγχάνω αλλά πάντα η δύναμη της συνέχειας και του καθήκοντος, μου θύμιζαν το στόχο μου.

Πολλές φορές περάσαμε στιγμές μοναδικές. Στιγμές δημιουργικότητας και χαράς.

Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να ολοκληρώσω τη θητεία μου. Δηλαδή τα τρία χρόνια που προβλέπονται, και όχι τυχαία, για να μπορέσεις να ολοκληρώσεις το έργο σου. Εγώ έμεινα το μισό διάστημα. Δεν αποκλείω κάποια στιγμή να επιστρέψω. Το θέλω να επιστρέψω. Έχω πράγματα που δεν πρόλαβα να κάνω. Για παράδειγμα να τελειοποιήσουμε τις εγκαταστάσεις εδώ. Να διεκδικήσουμε, να πάρουμε και να μετατρέψουμε τους ισόγειους χώρους του κτηρίου από πάνω που άδειασε μετά την αποχώρηση του πανεπιστημίου, σε χώρους βοηθητικούς της εναλλακτικής σκηνής καθώς και σε αίθουσες για πρόβες και αίθουσες των εργαστηρίων μας.

Δεν πρόλαβα να οργανώσω έτσι όπως σκεφτόμουν τα σεμινάρια που ήθελα να γίνονται καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Και το βασικότερο ήθελα να πάρουμε τον κινηματοθέατρο Φίλιππο από το στρατό, αυτό ήδη πρόλαβα να το συζητήσω με το ΓΕΣ και συμφωνούν, και να το μετατρέψουμε σε ένα σύγχρονο εξολοκλήρου ανακαινισμένο θέατρο 200 θέσεων, αμφιθεατρικό. Στόχος μου ήταν να μεταφέρουμε εκεί την Κεντρική Σκηνή μας. Στην καρδιά της πόλης. Εκεί όπου οφείλει πιστεύω να βρίσκεται. Στην κεντρική πλατεία. Θα χαρώ να μάθω ότι κάποια στιγμή έγινε αυτό.

Τέλος, ως Δη.Πε.Θε, ήθελα να κάναμε κι άλλες εικαστικές παρεμβάσεις στην πόλη δείχνοντας πιο έντονα την παρουσία μας. Με απλές δράσεις και κατασκευές, όπως ο τοίχος των ερωτευμένων με τις κλειδαριές που είχαμε στην κεντρική πλατεία πέρυσι.

Τώρα όσον αφορά στο δικό μου μέλλον, δεν ξέρω τί άλλο μπορεί να μου προταθεί μελλοντικά σε επίπεδο διοικητικό από κάποιον άλλο θεατρικό οργανισμό, πιθανά σε κάποια άλλη πόλη αλλά ότι και να είναι αυτό θα συμβεί εξαιτίας αυτής της συνεργασίας μου με την Κοζάνη. Θα είναι κάτι που θα το οφείλω στην Κοζάνη. Κι αυτό δεν το ξεχνώ και οφείλω βαθιά εκτίμηση για την ευκαιρία που μου δώσατε. Επίσης χρωστάω πολλά ευχαριστώ στο Δη.Πε.Θε που μου εξασφάλισε ένα μισθό, και την ευκαιρία να σκηνοθετήσω 3 έργα!

Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συνεργάτες μου εδώ στο θέατρο. Όλα τα παιδιά εδώ που μαζί δουλέψαμε, τσακωθήκαμε, γελάσαμε, αγωνιούσαμε, κουραστήκαμε αλλά βασικά δημιουργήσαμε.

Τον Τάκη με το ζεστό του χιούμορ και το χαμόγελο πάντα, την πανταχού παρών και τα πάντα πληρών Τασούλα, τον τρυφερά φιλότιμο Νίκο, τον πολυμήχανο Τάσο, τον πάντα πρόθυμο Γιάννη, τον Στέλιο, την όμορφη και δυναμική Χρύσα, την έξυπνη και τσαούσα Αλεξία. Τους ευχαριστώ από καρδιάς. Αν θεώρησαν ότι κάποιες στιγμές υπήρξα άδικος να με συγχωρέσουν, αν υπήρξα απαιτητικός να με καταλάβουν. Ένα μεγάλο ευχαριστώ.   Ανεξάρτητα με το χαρακτήρα που ενδεχομένως όλοι έχουμε ξέρω ότι όλοι τους αγαπούν πολύ αυτό το θέατρο και το πονάνε. Είναι το σπίτι τους, και αυτό με συγκινεί ιδιαίτερα σ’ αυτά τα παιδιά και τους το αναγνωρίζω.

Την Κοζάνη την αγάπησα από την πρώτη μέρα. Αν και δεν είμαι από εδώ. Από την πρώτη μέρα ο κόσμος με αγκάλιασε. Μου άνοιξε τα σπίτια του. Σήμερα μπορώ να πω ότι έχω φίλους αγαπημένους εδώ και θέλω να τους ευχαριστήσω όλους έναν έναν για τη στήριξη και την αγάπη που μου έδειξαν. Επίσης να ευχαριστήσω όλους τους πολιτικούς άρχοντες που με πιστέψανε και συνεργάστηκαν μαζί μου.  Την δημοτική αρχή του Λευτέρη Ιωαννίδη που με επέλεξε και με πίστεψε και του Λάζου Μαλούτα που συνεργάστηκε μαζί μου.

Θα συνεχίσω να έρχομαι εδώ στην πόλη, δεν θα με χάσετε, μια πόλη που όλοι αγαπάμε και αγωνιούμε για το μέλλον και το καλό της.

Οι τελευταίες μέρες ήταν ιδιαίτερα συγκινητικές. Λαμβάνω μηνύματα αγάπης από πολύ κόσμο που ξέρω αλλά ακόμα και από κόσμο που δεν ξέρω και θέλω δημόσια να τους ευχαριστήσω όλους γι’ αυτό και να πω ότι τα μηνύματα τους, αγάπης με κάνανε να δακρύσω.

Τι μένει τελικά από όλα; Αυτό μένει. Μια ανάμνηση, κάποια βλέμματα, κάποιοι φίλοι. Εξάλλου αυτό είναι και το θέατρο. Μια θνησιγενής τέχνη που στο τέλος της παράστασης τι μένει;

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα μας φέρει το μέλλον. Πάντα προσευχόμαστε και περιμένουμε το καλό. Θέλω να στείλω όλη τη θετική μου ενέργεια στο Δη.Πε.Θέατρο Κοζάνης και από καρδιάς να του ευχηθώ πάντα να είναι δυνατό και παραγωγικό, να συνεχίσει τη μεγάλη ιστορία που έχει και θέλω να ξέρει ότι θα είμαι για πάντα δίπλα του για ό,τι με χρειαστεί αρωγός και συνοδοιπόρος.  

Ευχαριστώ για όλα

Ραντεβού στο μέλλον…

Λευτέρης Γιοβανίδης

σκηνοθέτης