«κατακρημνίζεται» στα έγκατα της ανθρώπινης καθημερινότητας και του ανθρώπινου βίου, μέσω της τέχνης και των νευρώνων της. Εξ άλλου τι αξία έχει οποιαδήποτε φιλοσοφική σκέψη ή επιστημονική ανακάλυψη αν δεν μπορεί ο εμπνευστής της να την ιστορήσει στον θυρωρό του και να την αφηγηθεί στην πωλήτρια που έρχεται κατά πάνω του με ένα προτεινόμενο γαλάζιο πουκάμισο και δυο θεόρατα μάτια βουτηγμένα στην άγνοια; Η επιστήμη και η τέχνη είναι οι σοβαρότερες αιτίες, που τα σύνορα και οι οριοθετήσεις, κάποτε θα πάνε στα σκουπίδια της ιστορίας.
Τα «Εγκλήματα του Μέλλοντος» είναι ένα τολμηρό πρωτότυπο σενάριο από αυτά που γεννά το κοφτερό μυαλό, οι σκοτεινές παραισθήσεις και οι εναγώνιες αναζητήσεις του David Cronenberg. Το Crimes of the Future ακουμπά στις αιχμές ενός όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος, όπου ο άνθρωπος μαθαίνει να προσαρμόζεται στο συνθετικό περιβάλλον του.
Οι άνθρωποι δεν αισθάνονται πια πόνο τουναντίον τα τραύματα κάποιες φορές φέρνουν στην επιφάνεια σεξουαλική έξαψη, το μεταλλαγμένο σώμα δημιουργεί νέα όργανα και η αφαίρεσή τους προκαλεί ευχαρίστηση και ηδονή. Ο άνθρωπος που έχει προκύψει δεν έχει συναισθήματα, εξάρσεις, είναι επίπεδος, λείος, χωρίς εντάσεις και ψυχικές μεταπτώσεις.
Ένας διάσημος περφόρμερ ο Σολ (Βίγκο Μόρτενσεν με το αστραφτερό του βλέμμα) , στο κοντινό μέλλον, μαζί με τη σύντροφο και βοηθό του Καπρίς (υπέροχη η Λεά Σεντού) έχουν μετατρέψει τη χειρουργική διαδικασία της μετάλλαξης σε παράσταση, πειραματιζόμενοι με τις δυνατότητες του καλλιτέχνη και οδηγώντας το φανατικό κοινό τους στο νευρικό κλονισμό και στην έξαψη. Οι δυνατότητες που έχει αναπτύξει η ανθρωπότητα με την εξέλιξη της τεχνολογίας έχουν αγγίξει τα όρια της φαντασίας αλλά και οι δυνατότητες του ανθρωπίνου σώματος όπως μας αποδεικνύει ο περφόρμερ, ξεπερνούν τα όρια κάθε σθένους, καρτερίας και αντοχής. Κάποιοι δοκιμάζουν τα όρια, τις δυνάμεις και τις δυνατότητες του ανθρώπου πέρα από τη φυσική τους εξέλιξη, αλλάζοντας τη βιολογική του σύνθεση, με όχημα τη μεταμόρφωση και τον πειραματισμό. Κάποιοι άλλοι μέσω μιας μυστηριώδους οργάνωσης και μιας υπαλλήλου (Κρίστεν Στιούαρτ) προσπαθούν να παρακολουθήσουν, να διαπιστώσουν τους σκοπούς και τις προθέσεις του περφόρμερ και της συντρόφου του και στη συνέχεια να ελέγξουν τα πειράματα και να καταστείλουν τις προσπάθειες και τα πειράματα του εκκολαπτόμενου μετα-ανθρωπισμού. Το body horror και το sci-fi συναντιούνται στα όρια της βιολογικής ανασύνθεσης της βελτιωμένης τεχνολογίας και της αγωνιώδους προσπάθειας του ανθρώπου να βρει τη θέση του και το ρόλο του μέσα σε ένα σύνθετο, «πειραγμένο» και απαιτητικό περιβάλλον.
Η ταινία γυρίστηκε εξ’ ολοκλήρου στην Αθήνα, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 2021. «Καθώς ξεκινάμε τα γυρίσματα του Crimes Of The Future με τον David Cronenberg, αισθανόμαστε σαν να συμμετέχουμε σε μια ιστορία, στην οποία συνεργάστηκε με τον Samuel Beckett και τον William Burroughs, αν αυτό ήταν δυνατό», δήλωνε ο πρωταγωνιστής της ταινίας Viggo Mortensen. «Παρασυρόμαστε σε έναν κόσμο που δεν μοιάζει με αυτόν ή με οποιονδήποτε άλλο, και όμως είναι ένας κόσμος που τον αισθάνεσαι περίεργα οικείο, άμεσο και αρκετά πειστικό».
Ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, σεναριογράφος και ηθοποιός. Θεωρείται ένας από τους κυριότερους εμπνευστές του είδους κινηματογραφικών ταινιών που αποκαλείται «ταινίες σωματικού τρόμου» (body horror), οι οποίες εξερευνούν τους ανθρώπινους φόβους της σωματικής μεταμόρφωσης και της ψυχολογικής μετατόπισης. Στις ταινίες του Καναδού σκηνοθέτη το ψυχολογικό στοιχείο συμπλέκεται με το σωματικό και στο έργο του σιγά – σιγά έθραυσε τα στενά όρια των κινηματογραφικών ειδών.
Όλα αναπτύσσονται σε ένα όχι και πολύ μακρινό μελλοντικό δυστοπικό περιβάλλον αλλά φθάνουν σε μας από όχι και πολύ μακρινό παρελθόν του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, το εγκεφαλικό σινεμά του Καναδού σκηνοθέτη δεν συνταράσσει το κοινό όπως τις περασμένες δεκαετίες με τις παλαιότερες ταινίες του γιατί όλοι πια έχουμε εξοικειωθεί με το ζοφερό, το ερεβώδες και αποκρουστικό σύμπαν των ταινιών του.
Όλα τα στοιχεία της ταινίας από την υπαρξιακή αγωνία των ηρώων μέχρι τις αιχμηρές μουσικές του Χάουαρντ Σορ, την υποβλητική παρουσία του Βίγκο Μόρτενσεν και την ολόφωτη Λεά Σεντού είναι στη θέση τους, μόνο που εμείς έχουμε αλλάξει οπτική έχουμε μετατοπιστεί και οι αφηγήσεις αυτού του τύπου δεν μπορούν να μας συνεπάρουν και να μας αιφνιδιάσουν. Ο σπουδαίος Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ κάποτε υποχρεώθηκε να δημιουργήσει, εκ του μηδενός, έναν κόσμο του οποίου ήθελε να είναι μέρος του, αυτόν τον κόσμο δεν θέλει να τον διαπεράσει, να το διασκορπίσει, να τον διευρύνει, τον έχει γοητεύσει τόσο που θέλει να τον απολαμβάνει αενάως. Αλλά πιθανόν να έχει και δίκιο η Μάγια Αγγέλου που έλεγε, «Επιτυχία είναι να σ’ αρέσει ο εαυτός σου, να σ’ αρέσει αυτό που κάνεις και να σ’ αρέσει ο τρόπος που το κάνεις».
