να ανατρέπει κανείς τη γαλήνη, την ηρεμία και την ευτυχία του χάριν του οικονομικού οφέλους και της απόκτησης αγαθών, αλλά αυτός είναι ο κανόνας όχι η εξαίρεση.
Η ταινία "Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού" του σπουδαίου Μάρτιν Σκορτσέζε, υφαίνει μια συναρπαστική αφήγηση γύρω από τον επίπονο αγώνα της φυλής Οσέιτζ να προστατεύσει τα προγονικά της δικαιώματα στη γη και τον νεοαποκτηθέντα πλούτο της κατά τη διάρκεια μιας μεταμορφωτικής περιόδου της αμερικανικής ιστορίας. Στην κοινότητα των αυτοχθόνων, η κυβέρνηση είχε παραχωρήσει άγονες εκτάσεις με σκοπό να την ελέγξει και να την κρατήσει ελαφρώς ικανοποιημένη και απολύτως πειθαρχημένη. Τα κοιτάσματα πετρελαίου όμως έφεραν τα πάνω κάτω και μετέτρεψαν τους φτωχούς γηγενείς σε εύπορους εισοδηματίες. Η καρδιά της ιστορίας εκτυλίσσεται με φόντο την αναπτυσσόμενη πετρελαϊκή βιομηχανία, όπου η πλούσια σε πετρέλαιο γη των Οσέιτζ γίνεται ένα δελεαστικό έπαθλο. Η σύγκρουση αυτή αποτελεί τον πυρήνα της πλοκής, απεικονίζοντας τη σύγκρουση μεταξύ της επιθυμίας των Οσέιτζ να διαφυλάξουν την κληρονομιά τους και της ακόρεστης απληστίας που απειλεί να την καταβροχθίσει.
Στη δεκαετία του 1920 από τη στιγμή που ανακαλύφθηκε πετρέλαιο στις περιοχές τους τα μέλη της φυλής των Οσέιτζ στην Οκλαχόμα αλλάζουν επίπεδο ζωής, ανεβάζουν κατακόρυφα το κατά κεφαλήν εισόδημά τους. Η τύχη τους έχει βροντήξει δυνατά την πόρτα ή μήπως η καταστροφή κι αφανισμός συνοδεύει κάθε χτύπο;
Ξαφνικά, ένας-ένας, οι Οσέιτζ αρχίζουν να δολοφονούνται. Η Μόλι Μπέρκχαρτ είδε την οικογένειά της να γίνεται ένας από τους βασικούς στόχους. Συγγενείς της πεθαίνουν από σφαίρες ή δηλητήριο. Κι άλλοι Οσέιτζ πεθαίνουν κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, ενώ πολλοί από εκείνους που αναλαμβάνουν να διαλευκάνουν τα εγκλήματα δολοφονούνται και οι ίδιοι.
Στο επίκεντρο αυτής της ιστορίας «Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού» βρίσκονται οι δυνάμεις του σκότους, που ενσαρκώνονται από αδίστακτους γκάνγκστερ που σχεδιάζουν αδυσώπητα να εκμεταλλευτούν τον πλούτο των Οσέιτζ. Αυτοί οι αδίστακτοι άπληστοι λύκοι, καθοδηγούμενοι από ακόρεστη φιλαργυρία, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις προσπάθειες των Οσέιτζ να προστατεύσουν τη γη και την ύπαρξή τους. Η ταινία αφηγείται τις δαιδαλώδεις κι απάνθρωπες μεθόδους και τα ύπουλα μονοπάτια που διασχίζουν αυτοί οι γκάνγκστερ, οι οποίοι δεν σταματούν μπροστά σε τίποτα για να αποσπάσουν τον έλεγχο της γης των Οσέιτζ. Οι σκοτεινές τους μηχανορραφίες κλιμακώνουν την ένταση καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, υπογραμμίζοντας την αδίστακτη συμπεριφορά που συνοδεύει την εταιρική απληστία και διαφθορά.
Καθώς η ιστορία αναπτύσσεται, ρίχνει φως στις ολέθριες συνέπειες που πλήττουν μια ευάλωτη κοινότητα που βρίσκεται στη δίνη των φιλάργυρων φιλοδοξιών των «λύκων». Ο πλούτος της φυλής Οσέιτζ, που αρχικά αποτελεί πηγή ελπίδας γι αυτούς μετατρέπεται σε δίκοπο μαχαίρι που απειλεί την ίδια την ύπαρξή τους. Η προσπάθειά τους για δικαιοσύνη και αυτοσυντήρηση γίνεται ένα ισχυρό και ηχηρό υπόγειο ρεύμα στην αφήγηση. "Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού " είναι μια οδυνηρή και συναρπαστική εξερεύνηση μιας κρίσιμης στιγμής της αμερικανικής ιστορίας, όταν η σύγκρουση μεταξύ παράδοσης και προόδου, κληρονομιάς και εκμετάλλευσης, έφτασε στο μη περεταίρω. Η πλοκή της ταινίας, που καθοδηγείται από τον αγώνα της φυλής Οσέιτζ και την απειλητική σκιά της εταιρικής απληστίας, συμπυκνώνει τη δραματική ένταση και τα ηθικά διλήμματα μιας εποχής που σημαδεύτηκε από σεισμικές κοινωνικές αλλαγές. Πρόκειται για μια ιστορία που διεισδύει βαθιά στην καρδιά του αγώνα μιας κοινότητας για επιβίωση μέσα σε ένα σκηνικό ύπουλων δυνάμεων που επιδιώκουν να τους στερήσουν τη σκληρά κερδισμένη ευημερία τους.
Για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη κρίση και να αποδώσει δικαιοσύνη στον λαό των Οσέιτζ, το νεοσύστατο FBI αναλαμβάνει την υπόθεση. Αυτό σηματοδοτεί ένα σημαντικό σημείο καμπής στην ταινία, καθώς αποτυπώνει τα χρόνια της εκκόλαψης του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών, παρέχοντας ένα ενδιαφέρον ιστορικό πλαίσιο για την ιστορία.
"Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού " είναι η πολυαναμενόμενη επιστροφή του σκηνοθέτη Μάρτιν Σκορτσέζε, που σηματοδοτεί την 26η ταινία του σε μια πλούσια καριέρα. Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του δημοσιογράφου Ντέιβιντ Γκραν, η ταινία εκτυλίσσεται ως ένα αγωνιώδες επικό γουέστερν με φόντο την Οκλαχόμα της δεκαετίας του 1920. Βυθίζεται βαθιά σε ένα ανατριχιαστικό κεφάλαιο της αμερικανικής ιστορίας, μια εποχή κατά την οποία μια σειρά από φρικιαστικές δολοφονίες κατά συρροή τρομοκρατούσαν τη φυλή των Οσέιτζ (τα παιδιά των μέσων υδάτων), η οποία τραγικά στοχοποιήθηκε για τα πολύτιμα κοιτάσματα πετρελαίου που ανακαλύφθηκαν στη γη τους.
Ενώνοντας τον Σκορτσέζε με τους επί χρόνια συνεργάτες του, Λεονάρντο Ντι Κάπριο και Ρόμπερτ Ντε Νίρο, η ταινία επωφελείται από τις έμπειρες ερμηνείες τους και τη βαθιά χημεία τους στην οθόνη, αυτή είναι η πρώτη φορά που και οι τρεις βρίσκονται και στην παραγωγή του φιλμ. Η προσθήκη της η Λίλι Γκλάντστοουν, η οποία μας γοήτευσε στο "Certain Women" (Κέλι Ρέινχαρντ, 2016) προσθέτει ένα νέο επίπεδο βάθους στο σύνολο των ερμηνειών. Ο ρόλος του χαρακτήρα της είναι καθοριστικός για την αποτύπωση των συναισθηματικών και ανθρώπινων πτυχών της δοκιμασίας της φυλής. Το καστ ενισχύουν οι Τζέσι Πλέμονς, αλλά και ο οσκαρικός Μπρένταν Φρέιζερ.
Η αφήγηση της ταινίας είναι σχολαστικά επεξεργασμένη, συνυφαίνοντας τα διάφορα νήματα της ιστορίας, του εγκλήματος και του προσωπικού δράματος. Εξερευνά τον ύπουλο ρατσισμό της εποχής, καθώς και τον αγώνα των γηγενών για δικαιοσύνη εν μέσω μιας αδίστακτης συνωμοσίας.
Η ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε " Οι δολοφόνοι του Ανθισμένου φεγγαριού" με το άγγιγμα του μεγάλου δημιουργού, είναι ένα κινηματογραφικό επίτευγμα που συνδυάζει στοιχεία ιστορίας, εγκλήματος και γουέστερν σε μια συναρπαστική αφήγηση. Ο Σκορτσέζε επιλέγει έναν αργό κάποιες φορές μακρόσυρτο ρυθμό, με σκηνές μακράς διάρκειας με σκοπό να περιγράψει, να πλάσει από το μηδέν, μια ολόκληρη εποχή και πάνω της να μας αφηγηθεί την ιστορία του και να σχολιάσει την αφόρητη πλεονεξία και το αδυσώπητο καπιταλιστικό όνειρο. Αυτό το επικό φιλμ, βασισμένο στο εξίσου συναρπαστικό βιβλίο του Γκραν, εμβαθύνει στα σκοτεινά και στοιχειωμένα κεφάλαια των δολοφονιών των αυτοχθόνων στην Οκλαχόμα κατά τη δεκαετία του 1920, όλα αυτά με φόντο τη λαχτάρα ενός έθνους για τον πλούτο της γης του και τα δικαιώματα του.
«Εστιάζω περισσότερο στα χρήματα παρά στους ανθρώπους γιατί δεν γνώρισα ποτέ ένα δολάριο που δεν μου άρεσε». Έλεγε κυνικά ο μαφιόζος Πάμπλο Εσκομπάρ Ελ Πατρόν. Αυτός όμως που είναι στον πλούτο, την άνεση και την ευτυχία μόνος του, θα είναι και στη δυστυχία μόνος του και τότε η μοναξιά δεν είναι επιλογή, δεν είναι απλώς δυσάρεστη, είναι πνιγηρά αφόρητη.