η ιδιοφυΐα όμως πετυχαίνει έναν στόχο που κανένας άλλος δεν μπορεί να δει. Γιατί μπορεί εξυπνάδα να είναι η ικανότητα προσαρμογής στην αλλαγή, αλλά ιδιοφυΐα είναι αυτή που φέρνει την πολυπόθητη αλλαγή.
Στην ταινία «Ναπολέων» η αφήγηση ξεκινά με την εμβάθυνση στις ταπεινές απαρχές του Ναπολέοντα στο νησί της Κορσικής, με αναφορές στην πρώιμη ζωή και των συνθηκών που διαμόρφωσαν τις φιλοδοξίες του. Ο Γιόακιν Φίνιξ αποτυπώνει την ουσία της αδυσώπητης ορμής και του χαρίσματος του Ναπολέοντα, απεικονίζοντάς τον ως έναν άνθρωπο προορισμένο για το σπουδαίο του πεπρωμένο από νεαρή ηλικία. Η ταινία κατασκευάζει προσεκτικά τα θεμέλια του χαρακτήρα του Ναπολέοντα, παρουσιάζοντας τη στρατιωτική του ανδρεία, τη στρατηγική του ευφυΐα και την ανυποχώρητη αποφασιστικότητά του.
Ένα σημαντικό μέρος της ταινίας αφιερώνεται στις στρατιωτικές εκστρατείες του Ναπολέοντα, αναδεικνύοντας την τακτική του ιδιοφυΐα στο πεδίο της μάχης. Γινόμαστε μάρτυρες των θριάμβων και των αποτυχιών του, αποκτώντας εικόνα του μυαλού μιας στρατιωτικής ιδιοφυίας που αψήφησε τις πιθανότητες και επαναπροσδιόρισε την τέχνη του πολέμου. Οι σκηνές των μαχών είναι ρεαλιστικά αποτυπωμένες και εντυπωσιακά σχεδιασμένες, παρέχοντας μια ενστικτώδη αίσθηση του χάους και της δόξας του ναπολεόντειου πολέμου.
Ωστόσο, στο επίκεντρο του "Ναπολέοντα" βρίσκεται η πολύπλοκη και συναισθηματικά φορτισμένη σχέση μεταξύ του ομώνυμου χαρακτήρα και της Ιωσηφίνας, τον εκρηκτικό, τραγικό και μοναδικό μεγάλο έρωτά του αυτοκράτορα για την Ζοζεφίν ντε Μποαρνέ, την οποία υποδύεται η Βανέσα Κίρμπι. Η Κίρμπι δίνει βάθος και διαστάσεις στην ερμηνεία της Ζοζεφίνας, απεικονίζοντάς την ως κάτι περισσότερο από μια απλή ερωμένη και σύζυγο. Η ταινία εξερευνά τις περιπλοκές της σχέσης τους, απεικονίζοντας τη συναισθηματική επιβάρυνση του γάμου τους από την ανελέητη επιδίωξη του Ναπολέοντα για εξουσία. Η δυναμική της αγάπης, της προδοσίας και της θυσίας είναι συνυφασμένη με τον ιστό της αφήγησης, εξανθρωπίζοντας αυτά τα ιστορικά πρόσωπα και προσθέτοντας ένα στρώμα συναισθηματικής απήχησης στην επική ιστορία.
-Νομίζεις ότι είσαι σπουδαίος; Απευθύνει το ρητορικό ερώτημα η Ζοζεφίνα προς τον αυτοκράτορα και απαντά μόνη της, ηδυπαθώς, ψιθυριστά με αυτοπεποίθηση δέκα αυτοκρατόρων, Είσαι μόνο ένας ασήμαντος αγριάνθρωπος, που δεν είναι τίποτα χωρίς εμένα.
Στην αρχή ο Ναπολέων του Ρίντλεϊ Σκοτ είναι φοβισμένος, ευάλωτος τρωτός εύθραυστος. Μόλις γνωρίσει τη Ζοζεφίνα και συνδεθεί μαζί της, γίνεται ένας εθισμένος στο σεξ τύραννος, πριν γίνει εχθρός ολόκληρης της Ευρώπης. Καθώς ο Ναπολέων ανεβαίνει στην κορυφή της εξουσίας και στέφεται αυτοκράτορας, η ταινία εμβαθύνει στις πολιτικές ίντριγκες και τις εσωτερικές συγκρούσεις που καθόρισαν την κυριαρχία του. Η ταινία δεν αποφεύγει να απεικονίσει τις πιο σκοτεινές πτυχές του χαρακτήρα του Ναπολέοντα, συμπεριλαμβανομένων των αυταρχικών του τάσεων και των επιπτώσεων που προκαλούν οι φιλοδοξίες του στους γύρω του. Στην ταινία υπάρχει ισορροπημένη απεικόνιση, αναδεικνύοντας τόσο την ευφυΐα όσο και τα ελαττώματα της ιστορικής προσωπικότητας. Ο "Ναπολέων" δεν αποσκοπεί να είναι απλώς μια βιογραφική ταινία- στοχεύει να είναι μια μεγάλη εξερεύνηση της εξουσίας, της φιλοδοξίας και του ανθρώπινου κόστους της επιδίωξης του μεγαλείου, χωρίς όμως να το επιτυγχάνει πάντα. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας έλεγε «Τα φρούρια και τις γυναίκες ή πρέπει να τα καταλάβει κανείς αμέσως ή να παραιτηθεί από την κατάληψή τους».
Ο "Ναπολέων", σε σκηνοθεσία και παραγωγή του Ρίντλεϊ Σκοτ, στοχεύει να είναι ένα έπος που καταπιάνεται με την πολύπλοκη και ταραχώδη ζωή του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, τον οποίο υποδύεται με ένταση ο Γιόακιν Φίνιξ. Η ταινία, σε σενάριο του Ντέιβιντ Σκάρπα, εκτυλίσσεται ως ένα ιστορικό δράμα, εστιάζοντας όχι μόνο στην αλματώδη άνοδο του Ναπολέοντα στην εξουσία, αλλά και στην περίπλοκη δυναμική της σχέσης του με την Ιωσηφίνα.
Η ταινία χρησιμοποιεί μια ποικίλη χρωματική παλέτα που αντικατοπτρίζει τη χλιδή και την παρακμή της εποχής, από τους πολυτελείς εσωτερικούς χώρους των παλατιών μέχρι τα εκτεταμένα πεδία των μαχών. Η κάμερα περιηγείται επιδέξια, κάποιες φορές, στα συναισθηματικά τοπία των χαρακτήρων.
Η φωτογραφία στην ταινία είναι εντυπωσιακή, με σχολαστική προσοχή στη λεπτομέρεια, βουτηγμένη στους γκρίζους ουρανούς, τα πειραγμένα χρώματα και τα μισοσκότεινα εσωτερικά. Ο σχεδιασμός των κοστουμιών και το μακιγιάζ συμβάλλουν στην αυθεντικότητα της αναπαράστασης της εποχής, μεταφέροντας το κοινό στις αρχές του 19ου αιώνα. Τα σκηνικά είναι περίτεχνα και σχολαστικά σχεδιασμένα, αναπαριστώντας το μεγαλείο της ναπολεόντειας Γαλλίας. Από τους περίτεχνους εσωτερικούς χώρους των βασιλικών παλατιών μέχρι τον σκληρό ρεαλισμό των ρημαγμένων από τον πόλεμο τοπίων, η καλλιτεχνική διεύθυνση ενισχύει τον ρεαλισμό της ταινίας και την αληθοφανή ιστορική της αφήγηση.
Οι σκηνές μάχης είναι επικής κλίμακας, με τον συνδυασμό των εφέ, με σχολαστική χορογραφία των κινήσεων του πλήθους μέσα στο κάδρο και την ιδιαίτερη προσοχή στην ακρίβεια. Η ταινία αποτυπώνει με επιτυχία το χάος και τη βιαιότητα των ναπολεόντειων πολέμων, διατηρώντας παράλληλα την κινηματογραφική ατμόσφαιρα που μας κρατά σε εγρήγορση.
Ο Ρίντλεϊ Σκοτ έπειτα από μια εντυπωσιακή πορεία στον κινηματογράφο και ταινίες όπως ο «Μονομάχος», το «Blade Runner» και το «Alien», επιστρέφει τώρα με ακόμα ένα πρότζεκτ που αναμένεται να έχει μεγάλη απήχηση. Η σκηνοθεσία του Σκοτ προσπαθεί να εξισορροπήσει την επική έκταση της αφήγησης με τις οικείες στιγμές των χαρακτήρων. Ο σκηνοθέτης ήθελε να αφηγηθεί την ιστορία της γυναίκας πίσω από τον ηγέτη, αλλά οι δύο αφηγήσεις συγχωνεύονται και η ταινία φαίνεται να μένει αναποφάσιστη σε ποια οπτική γωνία να εστιάσει. Ο ρυθμός είναι γρήγορος και η δομή της ταινίας συνθέτει τις προσωπικές και πολιτικές πτυχές της ζωής του Ναπολέοντα.
Η σκηνοθεσία του Ρίντλεϊ Σκοτ, σε συνδυασμό με τις ερμηνείες του καστ προσπαθεί να ζωντανέψει μια συναρπαστική αφήγηση που διατρέχει ηπείρους και εποχές. Η ταινία προσπαθεί να συλλάβει την ουσία της περιόδου, βυθίζοντας μας στον ταραχώδη και συναρπαστικό κόσμο μιας από τις πιο αινιγματικές μορφές της ιστορίας, αλλά το βιογραφικό έπος του Σκοτ λύγισε κάτω από το ιστορικό βάρος της εποχής, γονάτισε μπροστά στη σύνθετη, αντιφατική, μεγαλοφυή και σχεδόν μανιακή προσωπικότητα του σπουδαίου στρατηλάτη.
«Το να ηττηθείς είναι συγχωρητέο. Το να αιφνιδιασθείς, ποτέ», έλεγε και ξαναέλεγε ο Βοναπάρτης αλλά αιφνιδιάστηκε, ηττήθηκε και τα έχασε όλα, γιατί ξέχασε ότι καμιά μάχη δεν αξίζει να τη δώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις, εκτός από την τελευταία κι αυτή οπωσδήποτε πρέπει να είναι νικηφόρα αλλιώς αλλοίμονο. Καλό είναι βέβαια το χοντροκέφαλο ανθρώπινο είδος να συνειδητοποιήσει ότι ο πόλεμος είναι η πιο σκοτεινή αχρειότητα για την οποία είναι ικανή η ανθρώπινη φύση και κάποτε πρέπει να δώσει ένα τέλος σ’ αυτή τη φρίκη.
