αποφασιστικό βήμα προς τον ολοκληρωτισμό. Όμως μην ξεχνάμε ότι τα όρια των τυράννων καθορίζονται από την ανοχή αυτών που καταπιέζουν.
Η σειρά «Φάμπιαν» που προβάλλεται στο Cinobo, παρακολουθεί τη ζωή ενός νεαρού διαφημιστή, ο οποίος τυχαία πέφτει σε μια μαγευτική συνάντηση με μια όμορφη και φιλόδοξη ηθοποιό, βρίσκοντας στο πρόσωπό της τόσο ένα προσωπικό καταφύγιο όσο και μια αχτίδα ελπίδας μέσα στο επερχόμενο ναζιστικό σκοτάδι. Με φόντο ένα ζωντανό, πλούσιο πολιτιστικά Βερολίνο, η ιστορία επικεντρώνεται αρχικά στον Φάμπιαν, έναν χαρακτήρα που επηρεάζεται βαθιά από την ενέργεια και τον ενθουσιασμό της πόλης. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από πνευματική και καλλιτεχνική άνθηση, και αυτό αντανακλάται στη ζωή του Φάμπιαν, καθώς ο ίδιος πλοηγείται στον κόσμο της διαφήμισης. Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια, υπάρχει μια υποβόσκουσα αίσθηση επικείμενης καταστροφής, καθώς το ναζιστικό καθεστώς αρχίζει να σφίγγει τον έλεγχό του στην πόλη και τους κατοίκους της.
Η κεντρική σχέση της σειράς μεταξύ του Φάμπιαν και της αινιγματικής ηθοποιού της Κορνέλια γίνεται ένα οδυνηρό σύμβολο της ανθεκτικότητας της ανθρώπινης σύνδεσης μέσα στο χάος. Καθώς ο κόσμος καταρρέει γύρω τους, ξεκινούν ένα ταξίδι αγάπης και απόδρασης, με την παθιασμένη τους σχέση να λειτουργεί ως αντίβαρο στο αυξανόμενο σκοτάδι. Είναι μια απόδειξη της δύναμης της αγάπης και του ανθρώπινου πνεύματος, ένα φευγαλέο καταφύγιο από τη σκληρή πραγματικότητα της εποχής τους.
Η ιστορία εμβαθύνει επίσης στη σκληρή αντίθεση μεταξύ της λαμπερής βιτρίνας της βιομηχανίας του θεάματος και της ζοφερής πραγματικότητας του έξω κόσμου. Η ηθοποιός, με τα όνειρα και τις φιλοδοξίες της, αντιπροσωπεύει το κυνήγι της τέχνης και του πάθους, ενώ ο Φάμπιαν αντιπροσωπεύει τους απλούς ανθρώπους που παγιδεύονται στην αναταραχή της ιστορίας. Η σχέση τους είναι μια γέφυρα ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους, αναδεικνύοντας πώς η αγάπη και η τέχνη μπορούν στιγμιαία να υπερβούν τη σκληρότητα της πραγματικότητας.
Η σειρά αποτυπώνει σχολαστικά την οπτική και συναισθηματική ατμόσφαιρα του Βερολίνου της δεκαετίας του 1930, απεικονίζοντας τη διχοτομία της κομψότητας και της απόγνωσης. Ο θεατής βυθίζεται στον γοητευτικό κόσμο των καμπαρέ, των θεάτρων και της καλλιτεχνικής υπερβολής, ενώ δεν χάνει ποτέ από τα μάτια του την επερχόμενη πολιτική αναταραχή και το πυκνό σκοτάδι της ναζιστικής κυριαρχίας. Πρόκειται για μια ζωντανή απεικόνιση μιας κοινωνίας σε σταυροδρόμι, όπου τα προσωπικά όνειρα και οι επιθυμίες διασταυρώνονται με την επικείμενη φρίκη του πολέμου και της καταπίεσης.
Το "Φάμπιαν" είναι μια αφήγηση που μπλέκει τις προσωπικές διαδρομές με ένα ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο. Είναι ένας φόρος τιμής στην ανθεκτικότητα του ανθρώπινου πνεύματος, στην ικανότητα της αγάπης να αντέχει και στη δύναμη της τέχνης να υπερβαίνει τις αντιξοότητες. Η απεικόνιση της ταινίας ενός κόσμου σε αναταραχή, όπου ένα φευγαλέο ειδύλλιο προσφέρει μια αχτίδα ελπίδας, λειτουργεί ως αντανάκλαση της ταραγμένης εποχής στην οποία διαδραματίζεται, καθιστώντας την μια οδυνηρή και συναισθηματικά φορτισμένη κινηματογραφική εμπειρία.
Ο "Φάμπιαν", σε σκηνοθεσία Ντόμινικ Γκραφ, είναι μια κινηματογραφική διασκευή της μεσοπολεμικής λογοτεχνίας του Έριχ Κέστνερ με φόντο το Βερολίνο της δεκαετίας του 1930, μια πόλη που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού μιας τεράστιας ιστορικής και πολιτικής αλλαγής. Προσπερνώντας όλα τα κλισέ του ιστορικού δράματος, ο Ντόμινικ Γκραφ παρουσιάζει την κινηματογραφική μεταφορά του εμβληματικού μυθιστορήματος του Έριχ Κέστνερ. Η ταινία έκανε επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 2021 και τώρα στο Cinobo παρουσιάζεται σε μορφή μίνι σειράς 4 επεισοδίων.
Ο σκηνοθέτης σημειώνει: «Στο μυθιστόρημά του Στο Χείλος της Αβύσσου: Η Πλήρης Έκδοση του Φαμπιάν, ο Έριχ Κέστνερ φτιάχνει ένα πορτρέτο της καθημερινότητας στο Βερολίνο στα τέλη του 20: η πολιτική αναταραχή είναι ακόμα εν μέρει υπό έλεγχο. Σίγουρα δεν πρόκειται για μια εξπρεσιονιστική καλλιτεχνική βιογραφία και δεν έχει τίποτα το λουστραρισμένο. Αντίθετα, δείχνει τα όνειρα και τις καλλιτεχνικές φιλοδοξίες των κατώτερων τάξεων, και την υπαρξιακή απόγνωση των πλούσιων αστών. Νέοι άνθρωποι που κάθονται σε παρέες ή μόνοι, σε διαμερίσματα ή καφετέριες, πίνουν πολύ, μιλούν για την ερωτική τους ζωή και στοχάζονται τα αισθήματά τους. Οι διάλογοι του Κέστνερ είναι, όπως πάντα, πνευματώδεις, γοητευτικοί, περιστασιακά σκοτεινοί και θλιβεροί, ίσως ακόμη και προφητικοί. Οι τοποθεσίες δεν είναι θεαματικές και οφείλουν να μοιάζουν ρεαλιστικές. Η ιδέα είναι να εστιάζουμε στους χαρακτήρες και στις αλλαγές που τους συμβαίνουν. Η αγάπη του Φαμπιάν και της Κορνέλια, θα πρέπει να είναι ικανή να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια. Εξάλλου, η διατήρηση του έρωτα απαιτεί ούτως ή άλλως απίστευτες προσπάθειες.»
Η ταινία αποτυπώνει αριστοτεχνικά τη ζωντανή και παρακμιακή ατμόσφαιρα του Βερολίνου της δεκαετίας του 1930. Ο Ντόμινικ Γκραφ χρησιμοποιεί επιδέξια την ακριβή κινηματογράφηση της εποχής, τα κοστούμια και τη σκηνογραφία για να βυθίσει το κοινό σε μια περασμένη εποχή. Η προσοχή στη λεπτομέρεια είναι άψογη. Η κινηματογράφηση αποτυπώνει τη ζοφερή γοητεία της πόλης, ενώ η μουσική δημιουργεί τη διάθεση με τους τζαζ, μελαγχολικούς τόνους της.
Οι πρωταγωνιστές Τομ Σίλινγκ ως Φάμπιαν και η Σάσκια Ρόζενταλ Κορνέλια δίνουν ζωή στους χαρακτήρες τους, βυθίζοντας μας βαθιά με τις εμπειρίες τους. Ο χαρακτήρας του Φάμπιαν, που ενσαρκώνεται εξαιρετικά, συμπυκνώνει την αίσθηση της απογοήτευσης και της αποφασιστικότητας που χαρακτηρίζει αυτή την εποχή. Η χημεία του με τη φιλόδοξη ηθοποιό, που ζωντανεύει υπέροχα στην οθόνη, είναι ο συναισθηματικός πυρήνας της ταινίας. Η ιστορία αγάπης τους αποτελεί έναν οδυνηρό αντίποδα στο σκοτάδι που τους περιβάλλει.
Η αφήγηση της ταινίας είναι μια συναρπαστική εξερεύνηση των βαθιών κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών που λαμβάνουν χώρα στο Βερολίνο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Καθώς η πόλη παγιδεύεται όλο και περισσότερο από τη ναζιστική επιρροή, οι προσωπικοί αγώνες των χαρακτήρων αντικατοπτρίζουν την ευρύτερη κοινωνική αναταραχή. Η αντίθεση μεταξύ των ονείρων τους και της σκληρής πραγματικότητας λειτουργεί ως ένα ισχυρό σχόλιο για τις καταστροφικές συνέπειες του φασισμού. Ο ρυθμός της σειράς είναι αργός, επιτρέποντας στον θεατή να απορροφήσει πλήρως τις αποχρώσεις των χαρακτήρων του σκηνικού και της εποχής που κρυφακούει τα κελεύσματα των καιρών. Η σκηνοθεσία του Ντόμινικ Γκραφ, σε συνδυασμό με τις εξαιρετικές ερμηνείες, ζωντανεύει τους χαρακτήρες και την ταραχώδη ιστορία αγάπης τους.
Η ταινία χρησιμεύει ως μια οδυνηρή υπενθύμιση της ανθρώπινης ικανότητας να βρίσκει την ελπίδα και την αγάπη ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές. Ακόμα μας θυμίζει ότι στο διάβα της ιστορίας τύραννοι, καθεστώτα ολοκληρωτικά, δικτατορίες κάθε απόχρωσης, που για μια στιγμή ή για περισσότερες φάνταζαν ανίκητες, στο τέλος έπεφταν με πάταγο και γίνονταν ένας σωρός σκουπίδια που τα σκόρπιζαν οι άνεμοι της ιστορίας και η βαθιά επιθυμία του ανθρώπου για πρόοδο και μια πιο φωτεινή κοινωνία.
