Ο Ενιαίος Σύλλογος Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας σε επιστολή του (ημ. 25/10/2009) με θέμα Λειτουργία του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας προς την Υπουργό Παιδείας κα. Άννα Διαμαντοπούλου περιέγραφε τις δυσλειτουργίες της διορισμένης Διοικούσας Επιτροπής και την συνολικότερη κατάσταση και κλείνοντας σημείωνε τα ακόλουθα: «Επισημαίνουμε ότι ζητούμε, κατ’ ελάχιστο τη συμμετοχή των εκλεγμένων μελών ΔΕΠ των αυτοδύναμων τμημάτων στη Διοικούσα Επιτροπή και όχι τον διορισμό κάποιων νέων μελών ΔΕΠ από άλλα Πανεπιστήμια της χώρας. Θεωρούμε πως η ικανοποίηση αυτού του αιτήματός μας θα είναι ένα πρώτο δείγμα γραφής, για το πως η νέα πολιτική ηγεσία μπορεί να προωθήσει και να προάγει την αυτοδύναμη λειτουργία του Πανεπιστημίου μας».

Λαμβάνοντας υπόψη την δημοσίευση της νέας Διοικούσας Επιτροπής η Υπουργός δεν αφουγκράστηκε τις προτάσεις του Συλλόγου και τις ανησυχίες όλων των μελών της τοπικής Πανεπιστημιακής Κοινότητας. Αντίθετα με την στελέχωση της νέας Διοικούσας με σημαντικό αριθμό μελών εξωπανεπιστημιακούς κάνει ιδιαίτερα έντονη την αίσθηση απαξίωσης της τοπικής Πανεπιστημιακής Κοινότητας

Το Δ.Σ. του ΕΣΔΕΠ-ΠΔΜ καλεί τα μέλη του σε Γενική Συνέλευση, την Τετάρτη 17/3/2010 στο Μικρό Αμφιθέατρο της Παιδαγωγικής Σχολής στις 14:00, ώστε να συζητηθεί το θέμα που προέκυψε, μεταξύ όλων των ζητημάτων που ταλανίζουν τις Πανεπιστημιακές Σχολές και τα Τμήματα στην Φλώρινα και την Κοζάνη και να καθορισθεί η στάση του Συλλόγου.

Χ. Λεμονίδης                                      Κ. Νικολαντωνάκης

Στο καφέ του ΚΤΕΛ Κοζάνης ο εσπρέσσο έχει 1,70 ευρώ παροότι αυξήθηκε η βενζίνη. Περιμένω το λεωφορείο από Θεσσαλονίκη. Αρχισα να διαβάζω το προτελευταίο βιβλίο του Μένη Κουμανταρέα “Το show είναι των Ελλήνων” (εκδ. Κεδρος) με τις τρεις μεγάλες διηγήσεις. Η πρώτη “Μια μέρα απ’ τη ζωή τους” αναφέρεται, δηλαδή αναπλάθει, μια δεξίωση σ’ ένα μεγάλο, αστικό αλλά πρωτίστως πνευματικό σπίτι της Αθήνας, τη δεκαετία του ’30, του ζεύγους Κώστα και Ελένης (Αλκης Θρύλος) Ουράνη. (Οθωνος 8 εκεί που σήμερα στεγάζεται το ομώνυμο κοινωφελές ίδρυμα τους). Εκεί μαζί με όλα τα επιφανή πρόσωπα της τέχνης και των γραμμάτων της Αθήνας και του καιρού συναντιούνται ο συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας (παγκόσμιο όνομα αργότερα) Δημήτρης Μητρόπουλος και ο Κωνσταντίνος Καβάφης. Τις προάλλες μου ’ρθε ένα μέιλ με κάτι σαν ανακοίνωση για τον …Κώστα Π. Καβάφη, όπως λέμε δηλαδή ...Αλέκος Ε. Παπαδιαμάντης. Με την ευκαιρία μόλις κυκλοφόρησε το 9^ο τεύχος από τα «Παπαδιαμαντικά τετράδια» (εκδ. Δόμος), έμπλεα ακριβής ύλης περί Αυτού, τα οποία επιμελείται ο ιεροφάντης των παπαδιαμαντικών ερευνών, Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος που ησυχάζει, σε πλήρη πνευματική δράση, στη Χαλκίδα. Είπα όμως Ουράνη και θυμήθηκα πως ακόμα δε φάνηκε η ζωοποιός ενιαύσια χορηγία του ιδρύματος προς την «Παρέμβαση» (δίνουν και σε άλλα περιοδικά εννοείται). Μήπως μας την πήρε κι αυτήν η μπάλα των λίαν «επιτυχημένων» της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής μας χρεοκοπίας;

      Πίσω στη δεξίωση και το διήγημα. Οι δύο μεγάλοι τα λένε ευγενώς κι ευπρεπώς κατά το ήθος και το ύψος τους στην ποίηση και τη μουσική. Ο Μ. Κ. αναπλάθει αυτή τη φανταστική συνάντηση λες κι ήταν παρών και μια δημοσιογραφική (οιονεί) παρουσία την μετατρέπει σε πραγματική λογοτεχνική ουσία. Το 1924 ο Δ. Μητρόπουλος μελοποίησε δέκα ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη και μ’ αυτό το έργο, όπως γράφουν αυτοί που γνωρίζουν, είναι ο πρώτος Ελληνας συνθέτης που εγκατέλειψε το «λειτουργικό» τονικό και προχώρησε στην ατονικότητα. Σε παγκόσμια πρώτη εκτέλεσε το έργο το 1927 στην αίθουσα συναυλιών του Ωδείου Αθηνών.

     Εν τω μεταξύ τι θέλω να πω μπλεγμένος μες στις λέξεις;

     α. Τις γιορτές που πέρασαν, από το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων του ΜΙΕΤ στην Θεσσαλονίκη και επί της Τσιμισκή, αγόρασα από τον ταμειακό πάγκο του, ένα κόκκινο σιντί, το οποίο περιλαμβάνει τα έργα: Γιάννη Χρήστου «Εξη τραγούδια σε ποίηση του Τ. Ελιοτ», Μάνου Χατζιδάκι «Τριλογία από τις Βάκχες (Β’ Στάσιμο-Χορός) του Ευριπίδη», Δημήτρη Μητροπούλου «10 Inventions (Επινοήματα) - Κ. Καβάφης». Στο πιάνο ο Γιώργος Κουρουπός και στη φωνή ο Σπύρος Σακκάς· εικαστικό εξώφυλλο Νίκου Κούνδουρου. Ολα έδειχναν και ήταν υψηλών προδιαγραφών. Το άκουσα μια φορά κι έκτοτε ησύχαζε στην αντίστοιχη στίβα των σιντί. Σήμερα με χαλασμένο λόγω της μαρτιατικής χιόνος του τοπικού αναμεταδότη του ΤΡΙΤΟΥ, το ακούω συνεχώς, σχεδόν υποχρεωτικά για να το ...εμπεδώσω. Θέλει αρκετά ακούσματα. Είναι δύσκολο όσο και η ποίηση που περιέχει. Δεν είναι για εύκολους αναγνώστες κι ακροατές. Ευτυχώς δηλαδή γιατί έτσι όπως πάμε θα μας τα ισοπεδώσουν όλα, και θα ισοπεδωθούμε ταυτόχρονα όλοι μας μέσα στο κοινό χυλό της πολιτικής και πολιτιστικής χυδαιότητας που μας κατακλύζει.

     β. Από χρόνια εκκρεμεί μαζί με μερικές δεκάδες, μήπως κι εκατοντάδες άλλα αδιάβαστα, η ανάγνωση του ογκωδέστατου, κοντά 800 σελίδες, βιβλίου του WILLAIM R. TROTTER: «Ο ιεροφάντης της μουσικής. Η ζωή του Δημήτρη Μητροπούλου», από τις εκδόσεις Ποταμός. Ηταν κι αυτό ένα τούβλο στο μεγάλο τείχος της αδιαβασίας μου, πίσω από το οποίο οχυρώθηκα και τώρα έτσι όπως υψώθηκε μπροστά μου, γύρω μου και πλάι, απλά με ζεσταίνει, γιατί τα βιβλία έχουν και μονωτικές ιδιότητες. Τα νιώθω κι ας ούτε που τ’ αγγίζω, να μου μεγαλώνουν το τείχος, τρωικό έγινε, που δεν περιμένει την άλωσή του. Εμείς θα αλωθούμε κι αυτό όχι μόνο θα κρατά αλλά θα μεγαλώνει και στο τέλος θα μαζέψει τα δικά μας συντρίμμια. Ποιός ξέρει; Μήπως όμως είναι και το καβαφικόν με το οποίο έκλεισα τους άλλους ή κλείστηκα εγώ απ’ έξω; Βιβλιοτοιχωμένος ίσως να νιώθω μια ασφάλεια ύπαρξης στο χτες και στο αλλότριο, με την απόσυρσή μου σ’ ένα αλυσιμελή κόσμο καταφυγής με αυτόν τον αλυσιτελή τρόπο φυγής.

     Ηρθε φαίνεται η σειρά της βιογραφίας του Δημήτρη Μητρόπουλου.

     «Κουράγιο αναγνώστα» όπως έγραφε ο Ντιούραντ στην «Παγκόσμια ιστορία του πολιτισμού» του (11 ή 13 τόμοι με άπειρες σελίδες).

     ΥΓ. Περί το εσπέρας επισκέφτηκα τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης, 7 χρόνια μετά. Εψαχνα να βρω σε παλιά έντυπα κάποια σχέση του Γ. Σακελλάριου με το Λόρδο Μαύρον, οι οποίοι συναντήθηκαν στην αυλή του Αλή Πασά το 1810. Στο διάδρομό της και στον πίνακα ανακοινώσεων κρέμεται ακόμα η αφίσα του ΕΚΕΒΙ για τα 50 τόσα χρόνια από το θάνατο του Γρηγορίου Ξενόπουλου· την είχαμε βάλει τότε. Αυτό τα δηλώνει σχεδόν όλα. Ακούω, διαβάζω, βλέπω από μακριά, όσα γίνονται στο χώρο αυτό και κάτι σαν λύπη με μουσκεύει. Ποια απώλεια να σε θλίβει άραγε; Αυτήν που έχασες τον αγαπημένο βι(βλ)ιότοπό σου ή η προϊούσα φθορά του. Στο μισό της αναγνωστήριο μερικοί μαθητές διαβάζουν τα μαθήματα της αύριον και στο υπόλοιπο με τους Η.Υ. δυο τρεις νεαροί σερφάρουν στο δωρεάν ίντερνετ και στα φέις μπούκ τους! Πόσα μπορούσαν και μπορούν να γίνουν και τίποτε δε γίνεται με το πολύτιμο κι άχρονο υλικό της, αυτό που είναι δηλαδή η πραγματική Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης! Ο χρόνος περνάει. Το τίποτα το διαδέχεται το καθόλου κι αυτό παραδίνεται στο ανύπαρκτο, για να κλείσει ο Κύκλος με την κιμωλία του Μπρεχτ. Τα αυτονόητα και παιδαριώδη που ακούγονται φαντάζουν ως ξαφνικά η αμάθεια να ανακάλυψε την ημιμάθεια και ως εκ τούτου θριαμβολογεί ανά τας οδούς με τους Χάρτες. Το σκάνδαλο (;) με την ψηφιοποίηση βιβλίων και εντύπων της (500.000 ευρώ), το πνίγουν όπως όπως, επί του παρόντος, φοβισμένη η δημοτική αρχή και το ίδιο περιδεές και άσχετο, Δημοτικό Συμβούλιο. Οσοι υπηρετούν εκεί τα βιβλία, τόσο λίγοι στην κυριολεξία και ίσως και μεταφορικά αλλά και τόσο το μπορούν. Οσοι αποφάσιζαν ή αποφασίζουν γι’ αυτό το μέγιστο χώρο της τοπικής ιστορίας και γραμμάτων, δείχνουν ένοχοι εσχάτης ανικανότητας, πνευματικής οκνηρίας, ξένοι κι αδιάφοροι επί της ουσίας του, θανάσιμα ανεπαρκείς για τη συνέχειά του. Σε ένα τόσο σημαντικό χώρο η «Ανοδος της ασημαντότητας» του Κ. Καστοριάδη μετεξελίσσεται στον θρίαμβο, όχι των μετριοτήτων, αλλά των πολιτικά αδιάφορων και πολιτιστικά ασήμαντων.

     Εκεί που ο χώρος αυτός έπρεπε να σφύζει από δημιουργική, πνευματική κίνηση και ζωή (η Βιβλιοθήκης της Βέροιας, 60 χιλιόμετρα παρακάτω, απέχει έτη φωτός) μια αφόρητη μαθητική ρουτίνα κυοφορεί το ακόμα πιο δυσοίωνό της αύριο.

     ΥΓ. 2 Σε μια φανταστική Νέκυια ο κ. Δήμαρχος, με κομμένη την καβαφική του κραβάτα από τις επιχώριες Νύμφες και Δρυάδες που εξήλθαν από το τραγούδι των Νιμπελούγκεν, στο ρόλο του Οδυσσέα, κατεβαίνει στον Αδη (άλλωστε κι ο ομώνυμός του άγιος έκοψε εκεί τετραήμερη βόλτα), να ρωτήσει τις ιστορικές σκιές της Κοζάνης και να μάθει το μέλλον αυτού και της πόλεώς του. Πόσο θα ντρέπονταν οι ψυχές- σκιές των Ν. Π. Δελιαλή και Β.Γ. Σαμπανόπουλου για το που έφεραν τη Δημοτική Βιβλιοθήκη τους· κι αντί να ορμήσουν προς το αίμα της θυσίας, κατά τον ομηρικό τρόπο, θα φεύγαν προτροπάδην από μπροστά του περίλυπες αλλά και με μια κηλίδα περιφρόνησης στην αόρατη ύλη τους.

            Επτά Μακεδόνες Ποιητές στην Κοζάνη διαβάζουν  ποιήματα τους  Λαογραφικό Μουσείο ώρα 7 και 30 το βράδυ

     α. Πέντε νέοι ποιητές της Κοζάνης διαβάζουν ποιήματά τους στο χώρο της παμπ Γκάλερι μετά της 9 το βράδυ

     3. Τρίτη 23/3

          α. Στο χώρο αναμονής του ΚΤΕΛ Κοζάνης πολίτες της πόλεως διαβάζουν ελεύθερα ποιήματα που διάλεξαν οι ίδιοι και έχουν σαν θέμα «Το ταξίδι» ή κάτι παραπλήσιο αυτού. Ωρα 8.30 το βράδυ.

          β. Τα ΜΜΕ ενημέρωσης της πόλης και της περιοχής (εφημερίδες, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα) ανοίγουν τους τρόπους τους στην ποίηση.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΣΥΝΕΝΩΣΕΩΝ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ»

«Κι όμως πρέπει να ξέρουμε κατά πού προχωρούμε, κι όμως πρέπει να ξέρουμε κατά πώς προχωρούμε». Γ. Σεφέρης

Αξιότιμοι αναγνώστες, είμαι ένας πολίτης, δημότης και κάτοικος του Δήμου Βελβεντού.

Ως Δήμος, είμαστε από τους ελάχιστους στη χώρα που με εθελοντικές συνενώσεις (που ξεκίνησαν πριν από μισό περίπου αιώνα!)το 1952, το 1985, το 1994 και το 1997, φθάσαμε στη σημερινή μορφή του Δήμου Βελβεντού. Ενός Δήμου που οι περισσότεροι γνωρίζετε αρκετά καλά. Ενός τόπου που έχει τη δική του Ιστορία εδώ και 6.000 χρόνια! Μιας κοινωνίας ανθρώπων με διαχρονική Πολιτιστική και Πολιτισμική ταυτότητα, με εξαιρετικές υποδομές στην Παιδεία, τον Αθλητισμό και το Περιβάλλον, με υποδειγματικές αρχές αυτοδιοικητικής λειτουργίας, με πρότυπο συνεταιριστικό κίνημα και δύο υγιέστατους - πανευρωπαϊκής και διεθνής εμβέλειας – και καινοτόμους αγροτικούς συνεταιρισμούς, όπως ήδη γνωρίζετε. Μιας κοινωνίας πολιτών στην οποία η συμμετοχή στα κοινά θεωρείται λειτούργημα και ασκείται με ιδιαίτερη υπευθυνότητα. Με μια στενή, ζεστή και ουσιαστική σχέση με την Ομογένεια η οποία διαχρονικά συμβάλλει καθοριστικά στην εξέλιξη, την ανάπτυξη και την πορεία της Γενέτειρας.

Η θεσμική λειτουργία του Δήμου μας αποτελεί από τη μια παράδειγμα και σημείο αναφοράς και από την άλλη υπόδειγμα συμμετοχικής κοινωνίας. Παράλληλα, η υποδειγματική και αξιοζήλευτη, διαχρονικά, πορεία, του Δήμου Βελβεντού, αναδεικνύει και φανερώνει έναν ισχυρό Δήμο. Αυτό δεν το υποστηρίζουμε μόνο εμείς αλλά και ολόκληρη η κοινωνία του νομού Κοζάνης. Τόσο οι ίδιοι οι πολίτες όσο και οι εκπρόσωποί μας στο Κοινοβούλιο αλλά και ακόμα παραπέρα, σε όλα τα Κέντρα λήψης αποφάσεων. Είναι τυχαία άραγε η επίσκεψη του νυν πρωθυπουργού δύο (2!) φορές στο Δήμο μας τον τελευταίο ενάμιση περίπου χρόνο;

Η κυβέρνηση παρουσίασε πριν δύο μήνες περίπου το σχέδιο «Καλλικράτης», με το οποίο επιχειρεί να αλλάξει ριζικά το διοικητικό σύστημα της χώρας. Με το σχέδιο «Καλλικράτης» φαίνεται να κλείνει ένας κύκλος έντονων διεργασιών - αλλά και πολλαπλών διαψεύσεων - ως προς τη μεταρρύθμιση του διοικητικού μας συστήματος. Το σχέδιο διοικητικής αναδιάρθρωσης της χώρας έχει δρομολογηθεί. Από πολλές πλευρές κρίνεται μείζονος σημασίας για την αποτελεσματική λειτουργία της διοίκησης, τον εκσυγχρονισμό και εκδημοκρατισμό της αυτοδιοίκησης και του κράτους.

Κανένα όμως σχέδιο, κανένα μέτρο, δεν είναι καλό αν δεν επεξεργαστεί, πρώτα, στις συμπληγάδες της διαφωνίας, δεν τριφτεί από ιδέες, απόψεις, γνώμες και τελικά αν δεν διορθωθεί, με βάση τις παρατηρήσεις που γίνονται. Η λειτουργία μιας πολιτείας βελτιώνεται από τη διαφωνία. «Η διαφωνία είναι η ύψιστη μορφή πατριωτισμού», έλεγε ο αμερικανός ιστορικός, πολιτικός επιστήμονας, θεατρικός συγγραφέας και ακτιβιστής, Χάουαρντ Ζιν.

Από έρευνα που έχει γίνει για τους Ο.Τ.Α. της Ε.Ε., αποδεικνύεται ότι στις περισσότερες χώρες ο μέσος πληθυσμός των Ο.Τ.Α. είναι κάτω από 5.000 κατοίκους, σε χώρες με θετικά αποτελέσματα στην Περιφέρεια, αφού έχουν μεγάλη αυτοτέλεια και έχουν αναλάβει πρωτοβουλίες για την Πρωτοβάθμια Υγεία, την Παιδεία, την Χωροταξία, την Διαχείριση του τοπικού πλούτου, κάτι που εμείς δεν έχουμε σήμερα. Η επιλογή για βίαιη κατάργηση των 2 στους 3 δήμους, παραγνωρίζει ότι κύριο πρόβλημα δεν είναι το πληθυσμιακό τους μέγεθος, αλλά η κουλτούρα αδιαφάνειας που πηγάζει από τον τρόπο διοίκησης. Εξάλλου η άποψη που εντέχνως επικαλούνται και καλλιεργούν κάποιοι κύκλοι ως μοντέλο, αλλά (κυρίως) και η υιοθέτησή της από σοβαρούς ανθρώπους, ότι μόνο οι μεγάλοι, ισχυροί και απρόσωποι δήμοι είναι και αποτελεσματικοί δήμοι, όχι μόνο δεν ευσταθεί, αλλά αντίθετα είναι αυτοί που οι πολίτες δεν εμπιστεύονται αφού πολλές φορές ακούμε για κατασπαταλήσεις χρημάτων, χρέη, δάνεια, αδιαφάνεια, για όλα αυτά εξαιτίας των οποίων η κοινωνία έχει χάσει την εμπιστοσύνη της στο Θεσμό της Αυτοδιοίκησης. Διατυπώνουμε σοβαρότατες ενστάσεις στην προοπτική ενσωμάτωσης μικρότερων, αλλά οικονομικά υγιών δήμων, σε μεγαλύτερους και οικονομικά χρεοκοπημένους και σε ό,τι μας αφορά (στη δική μας περίπτωση) είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι. Σε μια τέτοια περίπτωση είναι ευνόητο ότι οι πολίτες των μικρότερων δήμων θα κληθούν να «πληρώσουν τα σπασμένα» της αποτυχίας δημοτικών αρχών άλλων δήμων. Οι σχεδιασμοί λοιπόν, που θέλουν την ενσωμάτωση του Βελβεντού σε άλλο Δήμο, θα είναι, ως εκ τούτου, καταστροφικοί για τους δημότες του και θα φαλκιδεύουν την αναπτυξιακή πορεία που έχει καταγραφεί τα τελευταία χρόνια στον δήμο. Υπάρχουν στον ελληνικό χώρο πλείστα όσα παραδείγματα καινοτόμων, δημιουργικών και αποτελεσματικών «μικρών» Δήμων. Ο Δήμος μας, ο Δήμος Βελβεντού, μπορεί να έχει πλήρη οικονομική και θεσμική επάρκεια, αν του δοθεί η δυνατότητα. Αν μάλιστα η ΚΕΔΚΕ τολμήσει και θελήσει να συγκρίνει τα αποτελέσματα των μεγάλων με τους μικρότερους δήμους θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Επιπρόσθετα, οι συνενώσεις δήμων και κοινοτήτων και όταν ακόμα είναι αναγκαίες απαιτούν ένα χρόνο ωρίμανσης. Υπάρχουν εξάλλου παραδείγματα ευρωπαϊκών χωρών που προχώρησαν σε συνενώσεις με έναν προγραμματισμό διάρκειας χρόνων.

Με το κυβερνητικό σχέδιο, αν είναι έτσι όπως αυτό παρουσιάζεται συνεχώς από τα ΜΜΕ, οι προβλεπόμενοι 370 δήμοι θα έχουν μέσο πληθυσμό σχεδόν 30.000 κατοίκους, δηλαδή 6πλάσιο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο! Η αναλογία κατοίκων και δήμων είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο. Η ευρωπαϊκή, λοιπόν, πρακτική δείχνει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα από εκείνα τα οποία επιδιώκονται από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών. Είναι άξιο απορίας πώς είναι δυνατόν να πηγαίνουμε σε αντίθετη κατεύθυνση από όλη την Ευρώπη! Κι επειδή οι αριθμοί συνήθως αποκαλύπτουν την αλήθεια, είναι αποδεδειγμένο πως σε όλες σχεδόν της χώρες της Ευρώπης η αναλογία κατοίκων και δήμων συνεχώς μειώνεται. Με το πρόγραμμα «Καλλικράτης», ωστόσο, διαφαίνεται ότι η αναλογία… αυξάνεται!

Για ποιο λόγο λοιπόν αυτή η επιμονή όσον αφορά την κατάργηση αναφανδόν όλων των μικρότερων αλλά βιώσιμων Δήμων. Η συνεχής αλλά και κυρίως ψευδής επίκληση των ευρωπαϊκών δεδομένων αδικούν και την αλήθεια και την προοπτική. «Είναι τόσο εύκολο να λειτουργήσει η προπαγάνδα και να χλευάζεται η εναντίωση» (Χάρολντ Πίντερ, βρετανός θεατρικός συγγραφέας). Η επιμονή στη δραστική μείωση του αριθμού των δήμων, χωρίς μάλιστα να έχει προηγηθεί ουσιαστική αποτίμηση των προηγούμενων συγχωνεύσεων, υπηρετεί ίσως τον ανασχεδιασμό των εκλογικών περιφερειών, δεν προωθεί όμως ούτε τη δημοκρατία, ούτε τη διαφάνεια, ούτε τη βιωσιμότητα. Το μεγαλείο της δημοκρατίας σε σχέση με τα προηγούμενα πολιτικά συστήματα που γνώρισε ο κόσμος είναι η αποκέντρωση της εξουσίας. Πιστεύουμε ότι αν είχε γίνει μελέτη αξιολόγησης των 1.034 Ο.Τ.Α. μεμονωμένα, ίσως να υπήρχε διαφορετική άποψη από κάποιους που θέλουν την Αυτοδιοίκηση χειραγωγημένη από το κέντρο. Με τον τρόπο αυτό δε θα υπήρχε η λέξη ισχυρός Ο.Τ.Α. αλλά λειτουργικός και αποτελεσματικός Ο.Τ.Α.. Ο «Καλλικράτης» θα πρέπει να διατηρήσει τους αποτελεσματικούς και λειτουργικούς Ο.Τ.Α. και να αξιολογήσει το αποτέλεσμα που αποκομίστηκε από τον «Καποδίστρια» κατά περίπτωση και όχι γενικά. Για τη χωροθέτηση των διοικητικών ορίων των νέων ΟΤΑ, τη χωροταξική κατανομή, πρέπει να υπάρχουν ειδικά κριτήρια. Όμως το πληθυσμιακό πιστεύουμε, πως δεν θα πρέπει να είναι το καθοριστικό για τους νέους Ο.Τ.Α., ιδιαίτερα στις απομακρυσμένες περιοχές, στον ορεινό – ημιορεινό και νησιωτικό χώρο. Η χάραξη των ορίων μπορεί να ενσωματώσει και να αξιοποιήσει την εμπειρία του «Καποδίστρια», έτσι ώστε να ισχύσουν κριτήρια πολιτισμικά, κοινωνικοοικονομικά, γεωγραφικά και περιβαλλοντικά. Η αναγκαιότητα ίσως κάποιων συνενώσεων πρέπει να έρχεται από τη ζωή και δεν χρειάζεται να υπάρχουν εξαιρετικές βιασύνες όταν το κύριο βάρος της μεταρρύθμισης πρέπει να είναι η αιρετή Περιφέρεια και οι αποκεντρωμένοι Νομαρχιακοί θεσμοί.

Φίλες και φίλοι, ένας αυτοδιοικητικός φορέας πρέπει πάνω απ’ όλα να πληροί την αρχή της εγγύτητας. Με την ενδεχόμενη συνένωση του Δήμου μας, με τη δημιουργία τεράστιων πληθυσμιακών ή γεωγραφικών ενοτήτων, η αρχή της εγγύτητας στον πολίτη θα χαθεί και “Τα παράπονα στον δήμαρχο” θα πάψει να ισχύει. Αν μεγαλώσουν τα αυτοδιοικητικά σύνορα, η απόσταση ανάμεσα στον πολίτη και τις αυτοδιοικητικές αρχές θα μεγαλώσει, τα χαρακτηριστικά της κωμόπολής μας θα αλλοιωθούν, η τάξη μεγέθους των προβλημάτων θα διευρυνθεί. Τα προβλήματα του πολίτη θα μεγαλώσουν, αλλά τα κέντρα επίλυσής τους θα απομακρυνθούν. Αν επιβεβαιωθεί τελικά η βίαιη κατάργηση δύο στους τρεις Δήμους, δεν είναι ότι καταργούνται μόνο κάποιοι Δήμοι, αλλά καταργούνται στοιχεία της Δημοκρατίας. Η αύξηση του μεγέθους των Δήμων εμποδίζει σοβαρά την συμμετοχή των πολιτών. Ας μην ξεχνάμε ότι η Αυτοδιοίκηση δεν είναι μόνο τοπική διοίκηση, αλλά και θεσμός δημοκρατικής συμμετοχής, όπου οι αποφάσεις παίρνονται στο πιο κοντινό προς τον πολίτη επίπεδο. Η αποκέντρωση, είναι έννοια πολιτικής δημοκρατίας, δηλαδή συμμετοχής του πολίτη στις διαδικασίες συναπόφασης στα του οίκου του (στη γειτονιά του) και, συνεπώς, ενεργοποίησης του. Το προέχον λοιπόν, είναι η θέση του πολίτη και η τοποθέτησή του σ' αυτό το σύστημα. Ο πολίτης πρέπει να στέκεται σε οποιοδήποτε σημείο αυτού του συστήματος και να αισθάνεται ελεύθερος, ακέραιος και εξυπηρετούμενος. Όταν συμβαίνει αυτό, το σύστημα είναι επιτυχημένο.

«…Πέραν του σχεδιασμού, προϋπόθεση αντιμετώπισης των μεγάλων προβλημάτων είναι η συνειδησιακή συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας και του κάθε μέλους της.

          Αυτή ακριβώς η συμμετοχή της κοινωνίας, στις μεγάλες στιγμές της δημιουργίας και της δράσης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η σύμπραξη των κοινωνιών, αλλά και των κατ’ ιδίαν μελών της αναδεικνύει την ποιότητα του πολίτη και του μέλους της τοπικής κοινωνίας, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας.

          Με ένα λόγο: Στις μεγάλες στιγμές της τοπικής κοινωνίας, οι άνθρωποι που δοκιμάζονται, δεν είναι άθροισμα μεμονωμένων πολιτών, αλλά οφείλουν να είναι κοινωνία συνανθρώπων. Έτσι και η αντιμετώπιση μεγάλων θεμάτων γενικότερα, προϋποθέτει τη μετάβαση από τον άνθρωπο στο συνάνθρωπο και από τον πολίτη στον συμπολίτη, πέρα από κομματικά σύνορα που δυστυχώς, αντί να λειτουργούν δημιουργικά λειτουργούν διχαστικά…». Δημήτρης Θ. Τσάτσος

Ο διάλογος που ξεκίνησε, πρέπει να γίνει σε βάθος, χωρίς προειλημμένες αποφάσεις και χωρίς να κουβαλά τις δουλείες και τις δεσμεύσεις του παρελθόντος. Είναι ευκαιρία για μια ειλικρινή και εποικοδομητική συζήτηση με μοναδικό στόχο την παραγωγή του καλύτερου αποτελέσματος. Η θετική αναφορά του ίδιου του αρμόδιου Υπουργού, στη διεξοδική διαβούλευση με τους φορείς της αυτοδιοίκησης και τις τοπικές κοινωνίες πριν τη λήψη των όποιων αποφάσεων, αποτελεί ίσως την καλύτερη εγγύηση για το μέλλον του Δήμου Βελβεντού ως αυτόνομου Δήμου.

Ναι, η χώρα μας και οι πολίτες δικαιούμαστε μια αυτοδιοίκηση δημοκρατικά οργανωμένη, θεσμικά ισχυρή, οικονομικά αυτοδύναμη, λειτουργική και αποτελεσματική, ευέλικτη και σύγχρονη, κοντά στον πολίτη, πόλο τοπικής ανάπτυξης και ευημερίας. Μόνο έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για τη μετεξέλιξη της Αυτοδιοίκησης σε τοπική κυβέρνηση και θα αποτελέσει το ισχυρότερο εφόδιο στην αναπτυξιακή προσπάθεια της Ελλάδας. Όμως, η μεταρρύθμιση στην αυτοδιοίκηση οφείλει να συνδέεται και με την οικολογική βιωσιμότητα αλλά και να προωθεί περισσότερη δημοκρατία, διαφάνεια και  συμμετοχή των πολιτών. Απαιτείται λοιπόν μια αλλαγή, αλλά μια αλλαγή που να μην θέσει σε συγκρουσιακές διαδικασίες τις τοπικές κοινωνίες. Οι αλλαγές και οι εξελίξεις που θα προωθηθούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση για να είναι βιώσιμες, πρέπει να έχουν το έρεισμα στη βούληση των τοπικών κοινωνιών.

Ως πολίτες του Δήμου Βελβεντού μιλήσαμε και μιλάμε για τον μακροχρόνιο διοικητικό και αυτοδιοικητικό σχεδιασμό, καταθέσαμε και καταθέτουμε τον δικό μας προβληματισμό για την ανάπτυξη που επιθυμούμε, για το μέλλον των τοπικών μας κοινωνιών.

Αποδείξαμε και αποδεικνύουμε καθημερινά ότι αντέχουμε, επειδή εδώ υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν και υπερασπίζονται τον τόπο τους και το μέλλον των παιδιών τους.

Για τους παραπάνω λόγους αλλά και ακόμα περισσότερους που δεν έχουμε το χώρο να αναπτύξουμε σήμερα, επιθυμούμε ο νέος χάρτης της Αυτοδιοίκησης να συμπεριλάβει το Δήμο μας, το Δήμο Βελβεντού, ως αυτόνομο Δήμο - όπως εξάλλου έχουμε αποφασίσει δημοκρατικά ως κοινωνία εδώ και πολύ καιρό - αφού όλα τα δεδομένα προδιαγράφουν τη βιώσιμη πορεία του στο μέλλον.

Παραφράζοντας τον μεγάλο στοχαστή Τόμας Τζέφερσον μπορούμε να δηλώσουμε ότι: «Το τίμημα της αυτονομίας είναι η διαρκής επαγρύπνηση». Ως δημότες του Δήμου Βελβεντού, δεν είμαστε διατεθειμένοι να προσυπογράψουμε το «τέλος της Ιστορίας» για το Δήμο Βελβεντού. Γι’ αυτό και διεκδικούμε τη… μοναξιά μας!

Τσιουκαρδάνης Νικόλαος

Πολίτης και δημότης του Δήμου Βελβεντού

Ο Γενικός Γραμματέας της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας κ. Γιώργος Κίρκος με απόφασή του, έλυσε υπογραφείσα σύμβαση με ημερομηνία 12 Οκτωβρίου 2009, με την οποία ο προηγούμενος Γενικός Γραμματέας της Περιφέρειας κ. Ανδρέας Λεούδης είχε αναθέσει την υλοποίηση του «Προεκτυπωτικού σταδίου της έκδοσης «Σελίδες δόξας από την ιστορία του Α’ Σώματος Στρατού»», από κονδύλια του Ειδικού Αναπτυξιακού Προγράμματος (Ε.Α.Π.) και του Τοπικού Πόρου Ανάπτυξης (Τ.Π.Α.) στην εταιρεία «ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΜΥΡΝΗ ΕΠΕ».

Στον νικητή τα λάφυρα. Η φράση αυτή του αμερικανού γερουσιαστή της Νέας Υόρκης, William L. Marcy, ευητόκος μήτρα γέννεσης των απανταχού συστημάτων ρουσφετολογικών διορισμών, αγγλιστί spoils system, περιέγραφε , τον 19 αιώνα, τον τρόπο οργάνωσης της αμερικανικής διοικητικής μηχανής. Την περίοδο εκείνη η συγκρότηση μιας επαγγελματικής δημόσιας διοίκησης, με αυστηρά αξιοκρατικά και επαγγελματικά κριτήρια στελέχωσης και επαγγελματικής ανέλιξης, αντιμετωπιζόταν από τους ιθύνοντες της αμερικανικής πολιτικής σκηνής ως μια αντιδημοκρατική διαδικασία, η οποία αντιστρατευόταν την κυρίαρχη φιλελεύθερη άποψη ότι όλοι οι πολίτες είναι ικανοί για οποιαδήποτε δουλειά. Ως εκ τούτου κάθε νεοεκλεγείς δημόσιος αξιωματούχος διέθετε την ιδεολογική νομιμοποίηση να επιβραβεύει με κρατικές θέσεις εργασίας τους ψηφοφόρους του και τους κάθε λογής κακλαδόρους του.