αλλά να αναλογιστούμε κιόλας. Μας τρομάζει και μας προβληματίζει αυτό που έγινε μπροστά στις κάμερες, αλλά δεν ισχύει το ίδιο και με όσα συνέβησαν, χωρίς τα περισσότερα απ΄ αυτά να καταγραφούν από κάμερες, τα τελευταία χρόνια, στοιχίζοντας ακόμα και ανθρώπινες ζωές;
Μπορούμε εύκολα να θυμηθούμε πολλά, δυστυχώς, και διάφορα, τα οποία δεν είχαν απλώς «πολιτική κάλυψη» αλλά και επιβράβευση από μας τους πολίτες (σ. σ. «καλά του έκαναν», «πήγαινε γυρεύοντας» κ.τ.λ.).
Η βία και το μίσος έχουν διαφορετικό χρώμα μόνο στην πηγή απ΄ την οποία ξεκινούν. Αργά ή γρήγορα όμως, αποκαλύπτεται πως μέσα τους έχουν το ίδιο χρώμα. Το μαύρο.
Το ξεχνάνε όμως όλοι, ακόμα και οι πιο «προοδευτικοί», και το θυμούνται μόνον όταν πρόκειται να καταδικάσουν τις πράξεις των άλλων.
Η πραγματική δημοκρατία όμως δεν κάνει τέτοιους διαχωρισμούς. Καταδικάζει εξίσου, και με την ίδια ένταση, κάθε πράξη που υποθάλπει και καλλιεργεί τη βία και το μίσος. Δεν βρίσκει άλλοθι στο δίκιο κανενός γιατί ξέρει πως οφείλει να υπερασπίζεται το δίκιο όλων.
Είναι ευκαιρία να ξαναδούμε κάποια πράγματα αυτές τις κρίσιμες ώρες. Να παραδεχτούμε όλοι μας πως «σπείραμε ανέμους και τώρα θερίζουμε θύελλες». Ο φασισμός όποτε και όπου και αν επικράτησε, δεν ήταν μόνο γιατί βρέθηκαν κάποια ακραία στοιχεία για να το κάνουν αλλά, κυρίως, επειδή οι υπόλοιποι, συντηρητικοί και προοδευτικοί, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είχαν προετοιμάσει το έδαφος. Και ανεξάρτητα απ΄ το λόγο για τον οποίο το έκαναν, το αποτέλεσμα μέτρησε.