αποικιοκρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και να δηλώνει ότι η Ρωσία και η Κίνα ήταν έτοιμες να μας προσφέρουν περίπου δωρεάν βοήθεια, χωρίς μνημόνια και πράσινα άλογα... Συνταγή που υιοθέτησε, πιο κομψά είναι αλήθεια και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και διάφοροι νεόκοποι εθνοσωτήρες τύπου Καμμένου. Εμφάνιζαν μάλιστα ως υπόδειγμα ικανής διαπραγμάτευσης την Κύπρο που είχε πάρει ένα πρώτο δάνειο 2,5 δισ. από τους Ρώσους.

Μόνο που προχθές αποδείχθηκε περίτρανα πως μας πουλούσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες... Η Κύπρος χρειάστηκε να δανειστεί ένα σχετικά ασήμαντο ποσό, για τα δικά μας δεδομένα, μόλις 10 δισ. Το αναζήτησε και στη Ρωσία και στην Κίνα για να αποδειχθεί ότι οι όροι που έβαζαν ήταν πολύ πιο σκληροί από αυτούς που επέβαλλε σε μάς η Ευρώπη... Οι μεν Ρώσοι ζητούσαν ένα πολύ πιο υψηλό επιτόκιο και δεν ξέρω τι άλλο, οι δε Κινέζοι ήθελαν περίπου τη μισή Κύπρο για να δώσουν το δάνειο. Με φυσική συνέπεια ο κομμουνιστής κ. Χριστόφιας να καταφύγει στην Ευρώπη αλλά και στο επάρατο ΔΝΤ για να πάρει τα χρήματα που είχε ανάγκη...

Τα λόγια και οι ανέξοδες υποσχέσεις λοιπόν είναι πολύ εύκολα. Υπάρχει όμως δυστυχώς και η αμείλικτη πραγματικότητα που προσγειώνει απότομα όσους θέλουν να εθελοτυφλούν ή να παραμυθιάζουν τον κόσμο. Δυστυχώς δεν υπάρχουν κράτη που να προσφέρουν ελεημοσύνη, ούτε βοήθεια χωρίς ανταλλάγματα. Το συμφέρον τους προασπίζουν με όλους τους τρόπους και όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεση τους. Μπορεί οι ρώσοι δισεκατομμυριούχοι να έχουν βρει στην Κύπρο ένα βολικό καταφύγιο για να εξασφαλίζουν τα χρήματα τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα μετατραπούν κιόλας σε εθελοντές φιλάνθρωπους... Μπίζνες κάνουν επειδή τους βολεύει και για όσο τους βολεύει...

Είτε μας αρέσει είτε όχι καμιά χώρα δεν αντέχει στο σύγχρονο κόσμο χωρίς συμμαχίες. Και οι συμμαχίες χτίζονται με επιμονή, προσπάθεια και με βάση τα αμοιβαία συμφέροντα. Και το συμφέρον της Κύπρου, όπως και της Ελλάδας είναι να μείνει στην Ευρώπη. Που έχει κι αυτή τα προβλήματα της, αλλά παρόλα αυτά εξακολουθεί να παραμένει ακόμα ένας πυλώνας σταθερότητας και σχετικής, έστω, ευημερίας. Που είναι αναγκαίο να προχωρήσει μπροστά, κάνοντας τα απαραίτητα βήματα και βλέποντας το συλλογικό και όχι μόνο το εκάστοτε εθνικό συμφέρον. Αλλά είναι πλέον κάτι παραπάνω από σαφές ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ιδιαίτερα για χώρες, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, που αν χάσουν αυτό το στρατηγικό πλεονέκτημα θα υποφέρουν πολύ περισσότερο στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία, χωρίς την ασφάλεια που τους προσφέρει η Ευρώπη...