Eν πολλοίς, είναι ψυχολογικός ο λόγος που μας κάνει να ψάχνουμε πάντα αόρατους εχθρούς και συνωμοσίες. Βέβαια, κάθε φορά είναι διαφορετικός ο τόπος από όπου εκπορεύονται. Τώρα, με την παρ’ ολίγον (επίσημη) πτώχευση της χώρας μας, έχουν οργιάσει οι Λιακοπούλιες θεωρίες. Οι Τέκτονες, οι Ροδόσταυροι και γενικώς άπαντες οι κακοί της γης, με την Ελλαδίτσα μας τα έχουνε βάλει. Είναι λοιπόν ψυχολογικός ο λόγος. Πάντα θέλουμε να βρούμε κάποιον ένοχο για να πούμε μετά ενδόμυχα πως άρα εντάξει όλα καλά τα κάναμε (έκανα) και δεν φταίμε (φταίω) και μας ζηλεύουνε (με ζηλεύουνε) γιατί εμείς (συμπεριλαμβανομένου εμού) είχαμε δώσει τα φώτα μας στον κόσμο. Η πικρή αλήθεια είναι πως πάνε 2.500 χιλ. χρόνια από τότε, αλλά αυτό μην το πείτε σε κανέναν, δεν το ξέρει κανείς. Ακόμα πιο πικρό είναι αν σκεφτεί κανείς πως εμείς οι νεοέλληνες δεν έχουμε απολύτως καμία σχέση με τους τότε. Για την ακρίβεια, είμαι σίγουρος πως αν μπορούσαν οι αρχαίοι να μας μιλήσουν, θα μας έλεγαν «Σκάστε και μην επικαλείστε πια το κλέος μας, μας κουράσατε, κάντε κάτι δικό σας».
Στην περίπτωση τώρα των Μίκρο Μεσαίων Επιχειρήσεων, ο εχθρός είναι το κράτος. Οι αποδείξεις είναι ένα μέσο του κράτους, λέει η θεωρία, για να κλείσει μικρές επιχειρήσεις και να έρθουν οι μεγάλοι άνετα και ξεκούραστα.
Όταν ρώτησα γιατί να κλείσει μια επιχείρηση λόγω αποδείξεων, πήρα την αποστομωτική απάντηση “μα τώρα θα πληρώνουμε εφορία”.
Επιχειρηματίας στον χώρο του έτοιμου φαγητού έπνεε μένεα κατά των μέτρων που «μας ριμάξανε, δεν κυκλοφορεί ψυχή, μας κλείσανε στα σπίτια μας».Ο εν λόγω πουλά το σάντουιτς 1,70 Ε, δηλαδή 580 δρχ.
Του το επεσήμανα, λέγοντάς του πως μάλλον είναι ακριβό το προϊόν του και απάντησε “ας πάνε αλλού”. Φυσικά αυτό κάνουν, αλλά δεν κοιτά πιθανά δικά του λάθη, βρήκε άλλο εχθρό το “κράτος”.
Κλάψα και από τους φούρνους, «ακόμα και το ψωμί έκοψε ο κόσμος». Μάλιστα. Να πούμε πρώτα για την τιμή κιλού στο αλεύρι. Το 60-70% αυτού που χρησιμοποιείται είναι 0.30 -0.37 Ε. Αν πρόκειται για την καλύτερη ποιότητα, τότε η τιμή φτάνει 0.45-0.50 Ε/κιλό. Πάμε τώρα στο ψωμί που αγοράζει ο καταναλωτής. Με 0.80 Ε αγοράζεις μια φραντζόλα. Η φραντζόλα ζυγίζει 350 gr. Nα σημειώσω πως με την πρόφαση της φραντζόλας, όλα τα υποτιθέμενα μισόκιλα είναι 350 gr. Με την απλή μέθοδο των τριών βρίσκει κανείς πως, τελικά, πληρώνεις 2.35 Ε το κιλό και με την δραχμή η αναλογία είναι 800 δρχ/κιλό. Δεν έκοψε λοιπόν το ψωμί ο κόσμος. Απλώς το βάζει στο ψυγείο και το τρώει και 3 και 4 ημέρες, άρα αγοράζει λιγότερο. Αυτό συμβαίνει γιατί η κρίση μάς έβγαλε από την αφασία του ευδαιμονισμού. Αν βρεθεί ένας φούρνος να ζυγίζει το ψωμί που αγοράζεις, ό,τι είδους ψωμί και να είναι αυτό, να σε χρεώνει ακριβώς όσο παίρνεις με τιμή κιλού και όχι με τα τερτίπια της φραντζόλας, να έχει μια λογική τιμή και αν δεν κάνει ουρές μέχρι την Λάρισα, εγώ θα γίνω μανικιουρίστ.
Κάπως έτσι η κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία. Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για τους τολμηρούς….
«Ο Έλληνας όταν κοιτάει στον καθρέφτη βλέπει τον Μεγαλέξανδρο ή τον Κολοκοτρώνη. Ποτέ δεν βλέπει τον Καραγκιόζη…»
Αν είναι κάτι που χαρακτηρίζει την Κοζανη, αυτό κατά την γνώμη μου είναι ο αυτοσαρκασμός. Η Άνω Κώμη "κατά τας γραφάς' λέγεται Βάντσα ή πιο sic Vanca. Οι κάτοικοί της σε μια επίδειξη αυτοσαρκασμού (άρα αυτοπεποίθησης) δημιούργησαν ποδοσφαιρική ομάδα και την ονόμασαν, κατά το Μπαρτσελόνα, Βαντσελόνα. Εκπληκτικό ε; Το καλύτερο όμως είναι πως ετοιμάζουν και το αντίπαλο δέος, τη Βάντσεστερ Γουνάιτεντ.