του κορυφαίου λειτουργού της «επικρατούσας θρησκεία μας». Ο ρεαλισμός της τηλεοπτικής εικόνας κατέδειξε την αμηχανία του «πρώτου» ο οποίος ποντάρισε στη δύναμη των εντυπώσεων, αλλοτριώνοντας την Εκκλησιαστική δύναμη που είναι το αποκούμπι του λαού μας.

Ευτελέστατα τεχνάσματα (κόλπα φτηνά και παμπάλαια) περί αμαρτίας (...θα τιμωρηθεί από την Αγία Αικατερίνη) προσβάλλουν ως και τη μέτρια νοημοσύνη. Θα παραμείνει τραγικό δείγμα επισκοπικής έκπτωσης η κηρυγματική παραληρηματική του υστερία στην Ιερά μονή του Βαζελόνος (όταν μίλησε για τον αμαρτωλό π. Δήμαρχο), μια θλιβερή «βυζαντινή εικόνα» ποιμενάρχη με νεκρωμένα εκκλησιαστικά αισθήματα.
«Μη κοινώνει αμαρτίαις αλλοτρίαις» παράγγελνε ο Παύλος στον μαθητή του Τιμόθεο. Αθόρυβα και διακριτικά κοινωνούντε τα πάντα στην Εκκλησία. Πού το ήρεμο σθένος; Πού η χαρά της εύρεσης του «καλού μαργαρίτη»; Πού η παραίνεση; Πού η ταπείνωση; Πού Η αγαπητική σχέση; Πού η συναίσθηση της προσωπικής μας αμαρτίας; Που Το μυστήριο και το κύρος; Που ο αληθινός έρωτας; Που; η θυσιαστική αγάπη; Που η Θεία ηδονή; Που; Που; Που;.....Διάβασε άραγε ο σεπτός ιεράρχης εκείνο το φοβερό και ανατρεπτικό των πάντων: «η γάρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούτε».

Όλες οι αποκαλύψεις των ημερών παραπέμπουν στην αδυναμία του ανδρός να πολιτευτεί σαν θρησκευτικός ηγέτης. Η ηγεμονική συμπεριφορά του ως «εθνάρχης», τα πατριωτικά του ρητορεύματα, ο άσχετος με την εκκλησιαστική εμπειρία και καθηλωμένος σε θρησκευτικές ηθικιστικές παιδαριωδίες λόγος του όπως: (...ρίξτε χάρτινα και όχι κέρματα, ...δεν θα πάρω τίποτα μαζί μου, ... ο Μητροπολιτικός οίκος...), αυτά όλα δεν κραυγάζουν εμπειρική πρόσβαση στην ελπίδα. Κραυγάζουν όμως κοσμική απαίτηση και όχι ευαγγέλιο ελπίδας.

Οι πρώτοι της εκκλησιαστικής Ευχαριστίας κρίνονται για την επάρκεια ή ανεπάρκεια τους να λειτουργήσουν τη ζωή, τον τρόπο ύπαρξης, που ευαγγελίζεται η Εκκλησία. Και βέβαια το να έχει ένας επίσκοπος θρόνους στον οίκο του που κοστίζουν πολλά χιλιάρικα, να έχει οίκους που να κοστίζουν εκατομμύρια Ευρώ, να έχει αμάξια πολυτελείας, όταν έστω και ένα από τα πρόβατα που ποιμαίνει πεινά ή διψά, μάλλον τον καθιστούν ανεπαρκή για το λειτούργημά του.

Η ξύλινη κηρυγματική φλυαρία σας και στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων για το πρόσωπό μου λαμβάνει πλέον συμψηφιστική υπόσταση. Εγώ είμαι όμως αναγκασμένος να ομιλώ και δικαιούμαι να ομιλώ με την μέγιστη κοινωνική κινητικότητα, όπως θα έλεγαν και οι κοινωνιολόγοι. Εσείς όμως είστε υποχρεωμένος την θεολογική σπουδή των λόγων μου να την θητεύετε με χρυσοστόλιστη μικρόνοια.

Είστε σίγουρα ηγέτης αλλά και τυπικό γέννημα της τοπικής ιστορικής παρακμής. Διαχειριστήκατε την πρόταση πολιτισμού (Επισκοπείο) σε ώρες δύσκολες για το ποίμνιό σας. Ποιο το όφελος του βυζαντινού Επισκοπικού μεγαλείου (το είδαμε στις φωτογραφίες) όταν οι Ορθόδοξοι Έλληνες αυτοκτονούν από ανέχεια; Ποιο το όφελος του περίφημου θρόνου, όταν παιδιά στερούνται το γάλα τους; Ποιο το όφελος των περίτεχνων πινάκων, όταν γονείς αδυνατούν να αγοράσουν τα αναγκαία βιβλία για την μόρφωση των παιδιών των; Ποιο; ....ποιο;....ποιο;...

Σκεφτήκατε ότι σαν ένστολος τιτλούχος εκπρόσωπος του Θεού πρέπει να δικαιολογήσετε την στολή σας και τους τίτλους σας; Σκεφτήκατε να απαντήσετε στα ερωτήματα που πνίγουν τον σημερινό άνθρωπο; Να απαντήσετε στο βλέμμα τους που το σκοτεινιάζει η απόγνωση για τον σημερινό οικονομικό παραλογισμό;

Ο οικονομικός παραλογισμός δεν λύνεται με βερμπαλισμούς ξύλινης ψευτοπαρηγόριας, ούτε με μυθώδεις από άμβωνος υποθέσεις για δήθεν «ανταρσίες» ατομικής «αμαρτίας». Φωτισμό νοήματος ζητάμε απεγνωσμένα από σας, αλλά ποιος το έχασε για να το βρείτε εσείς;

Μας μιλάτε σήμερα σαν εκπρόσωπος του θεσμοποιημένου εκκλησιαστικού γεγονότος για την ενανθρώπηση του Θεού με την γλώσσα της χρησιμοθηρικής αποτελεσματικότητας και όχι με τη γλώσσα της πάλης. Μας μιλάτε για το «αγαπάτε αλλήλους» σαν συνταγή ωφελιμιστικής ηθικολογίας. Μας μιλάτε για την «ειρήνη» που ευαγγελίστηκε ο Χριστός σαν να είναι κομφόρ της φυτικής ευζωίας μας. Μας μιλάτε με φράσεις κλισέ δίχως να υπάρχει το ελάχιστο αντίκρισμα της εμπειρικής αμεσότητας. Μόλις τώρα δημοσιεύτηκε από το kozan.gr ότι η Οικονομική επιτροπή της Π. Δυτικής Μακεδονίας ενέκρινε επιπλέον 9,000,00 Ευρώ για φαί και για δώρα που θα δαπανηθούν για την επίσκεψη του Πατριάρχη στην Καστοριά πέρα των 110.000,00 Ευρώ που δαπανήθηκαν στην Κοζάνη. Και μόλις τώρα δημοσιεύθηκε ότι η Δυτική Μακεδονία είναι πρώτη στην ανεργία. Και εσείς φυσικά θα απαντήσετε με καταιγισμό κηρυγμάτων και πλημμυρίδα φωτογραφιών στα έντυπά σας για ψυχολογική κατανάλωση αφήνοντας το καίριο, το ζωτικό ερώτημα αναπάντητο: Πώς ο «πάντων επέκεινα» Θεός, ο απερινόητος, ο ακατάληπτος μπορεί να ταυτίζεται με βρέφος ανθρώπινο σε φάτνη αλόγων; Έλα ντε!!! Έχει καμία σχέση «η φάτνη των αλόγων» με τα χιλιάρικα, με τα σπίτια, με τα φαγιά και πιθανών με τα ξενύχτια;
Έχει καμιά σχέση «η άκρα ταπείνωση» με φανφαρονισμούς και παράτες; Έχουν καμία σχέση τα άσχετα ά-λογα λογίδια που ακούγονται αυτές τις ημέρες με τον Σταυρικό θάνατο του Κυρίου;

Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να θρηνήσει ο λαός για τις αμαρτίες και τα ολισθήματα του ποιμένα του. Να προσευχηθεί για να του χαριστεί μετάνοια. Γιατί η Εκκλησία δεν βάλλεται από κανέναν, τον κακό ποιμένα ελέγχουμε και αυτό έχουνε κάθε δικαίωμα να το κάνουμε. Μας το δίδει το δικαίωμα ο ίδιος ο Χριστός και οι Άγιοι που έζησαν στη γη προσφέροντας ωκεανό αγάπης ...αγάπης ....αγάπης....

Παγούνης Ιωάννης
Π.Δήμαρχος Κοζάνης

ΥΓ 1: Τα παπαγαλάκια της εξουσίας άρχισαν το κελαΐδισμα των βατράχων περί πρωτοκόλλων και Θεσμών παραβλέποντας το «...Προσέχετε από των γραμματέων των θελόντων περιπατείν εν στολαίς και φιλούντων ασπασμούς εν ταις αγοραίς και πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς και πρωτοκλισίας εν τοις δείπνοις.... » (Κατά Λουκά)

ΥΓ 2: Δεν θα μπορούσα να μην αφιερώσω στον Δεσπότη τον ύμνο της Αγάπης του Παύλου (Α Προς Κορινθίους ΚΕΦ. ΙΓ) 10 από τις 13 παραγράφους.
Αν μπορώ να λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους, οι λόγοι μου ακούγονται σαν ήχος χάλκινης καμπάνας ή σαν κυμβάλου αλαλαγμός. Κι αν έχω της προφητείας το χάρισμα κι όλα κατέχω τα μυστήρια κι όλη τη γνώση, κι αν έχω ακόμα όλη την πίστη, έτσι που να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα. Κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα, κι αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν μ΄ωφελεί. Εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη, εκείνος που αγαπάει δε ζηλοφθονεί, εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει ούτε περηφανεύεται, είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος, ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει. Δε χαίρεται για το στραβό που γίνεται, αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό. Εκείνος που αγαπάει, όλα τα ανέχεται, σε όλα εμπιστεύεται, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει.

ΥΓ 3: Για να ξεκαθαρίσει Δεσπότη και η μεγάλη απορία σας ποιος τα γράφει τα κείμενα που υπογράφω και φυσικά φέρω και τη ευθύνη, σας πληροφορώ ότι το στρατευμένο ήθος και η θεολογική γνώση πλημμυρίζει στην πόλη μας.