τον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ως «σύμβολο» του παρακμιακού συνδικαλισμού, οφείλει και η ίδια να εκκαθαρίσει τα του οίκου της. Διότι και η ΔΑΚΕ συμβάδισε με την ΠΑΣΚΕ στη διαδρομή του εκφυλισμού και της σήψης. Οι δύο οργανώσεις αποτέλεσαν επί δεκαετίες τον εντεταλμένο μεσάζοντα στις πελατειακές σχέσεις των δύο τέως κομμάτων εξουσίας. Εν συνεχεία ο ρόλος αυτός, όπως ήταν επόμενο, «ενεργοποίησε» τον κομματικοσυνδικαλισμό και στα κυκλώματα της πολιτικής διαφθοράς. Στο ίδιο διάστημα χρησιμοποιήθηκε ως αιχμή του δόρατος κατά της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής ή ως μέσον χειραγώγησης των λαϊκών αντιδράσεων. Ανάλογα με τη θέση που κατείχε ο πάτρωνάς τους. Για τις «υπηρεσίες» τους αυτές οι συνδικαλιστικοί κλώνοι ανταμείφθηκαν πλουσιοπάροχα. Πολλοί από τους εκπροσώπους του κομματικού (κατά τ' άλλα δε «ελεύθερου και αδέσμευτου συνδικαλισμού») μετεπήδησαν στην πολιτική, «τιμηθέντες» με το βουλευτικό, το ευρωβουλευτικό, αλλά και το υπουργικό αξίωμα. Ευτυχώς το είδος αυτό φυλλορροεί και σιγά σιγά εκβράζεται από την ελληνική Βουλή. Αρκεί να μην ανανεώνεται...

Υπάρχει όμως και ένα δεύτερο είδος, το οποίο κατά τη σημερινή περίοδο δεν είναι απλώς παρασιτικό και νοσηρό, αλλά πρωτίστως επικίνδυνο. Πρόκειται για τους κομματικοσυνδικαλιστές οι οποίοι είτε δεν πρόφθασαν να μεταπηδήσουν στην πολιτική είτε προτίμησαν να παραμείνουν στα «φέουδά τους». Οι καθ' όλα ιδιοτελείς «αγώνες τους» συνοδεύθηκαν και με την απόσπαση πληθώρας προκλητικών προνομίων υπέρ των «υπηκόων» τους, ώστε αυτοί να καταστούν το δυνατόν πιστοί και σαφώς εξαρτημένοι υποστηρικτές τους. Με τον τρόπο αυτόν οι χρυσοκάνθαροι «αγωνιστές» απέκτησαν προσωπική ισχύ και αίγλη(!) στους κλάδους τους. Κάτι που τώρα (και αφού οι πάτρωνές τους άρχισαν να αισθάνονται το άγος του σεσηπότος ομφάλιου λώρου) τους επιτρέπει να επιχειρήσουν αυτονόμηση, όπως πράττουν όχι μόνον ο κ. Φωτόπουλος, αλλά και πλήθος άλλων ομοϊδεατών και συναγωνιστών του στις ΔΕΚΟ. Γνωρίζουν, άλλωστε, πως κι αν ακόμη χάσουν τη μέχρι τώρα κομματική τους χειραγώγηση, θα βρεθούν άλλοι για να επιβραβεύσουν «την προσωπική τους προσφορά» και να καλύψουν πολιτικά «τους νέους αγώνες τους» για την περιφρούρηση κάθε προκλητικού και αντικοινωνικού προνομίου. Π.χ. είναι σαφέστατο ότι καιροφυλακτεί ο κ. Τσίπρας, προκειμένου το κόμμα του να αποκτήσει νέους ψηφοφόρους. Εστω και αν αυτοί είναι περιστασιακοί «μισθοφόροι», οι οποίοι λογικά θα 'πρεπε να αντιμετωπίζονται από ένα κόμμα της Αριστεράς ως ταξικοί εχθροί. Προφανώς από την ίδια «αταξική» αντίληψη διακατέχονται και οι κ. Καμμένος και Μιχαλολιάκος.

Συνεπώς η ευθύνη για τον διαχωρισμό της ήρας από το σιτάρι περιέρχεται αποκλειστικά στους κ. Βενιζέλο και Σαμαρά. Τα κόμματά τους, με προεξάρχον το ΠΑΣΟΚ, είναι συνυπαίτια για το σημερινό εξάμβλωμα του ελληνικού συνδικαλισμού. Αυτοί οφείλουν εδώ και τώρα να διαλύσουν τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις. Να καταγγείλουν τις μεθόδους και τις συμπεριφορές του παρελθόντος. Να αποκηρύξουν δημόσια τους συνδικαλιστές τους, τύπου Φωτόπουλου...

πηγη:Καθημερινη