Η συγκεκριμένη έγκληση αφορά απόψεις, γνώμες και πεποιθήσεις ενός δημοσιογράφου, σχετικά με τις απεργιακές κινητοποιήσεις στην δημόσια ραδιοτηλεόραση. Τις διατύπωσε δε, δημοσίως, επωνύμως και μετά παρρησίας στην εφημερίδα όπου εργάζεται. Οι δημοσιογράφοι - συνδικαλιστές της ΕΡΤ εγκαλούν, με άλλα λόγια, ένα συνάδελφό τους, γιατί απλά έχει διαφορετική γνώμη από αυτούς.

Για την ιστορία και μόνο αναφέρω πως εγκλήσεις κατά δημοσιογράφων που δημοσίευσαν ανώνυμους λιβέλους με υβριστικούς και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, εναντίον δημοσιογράφων, που επίσης δημόσια και επώνυμα, κατέθεσαν τις απόψεις τους σε συλλογικά όργανα, το εν λόγω πειθαρχικό συμβούλιο θα τις εξετάσει μετά από οκτώ ή εννέα μήνες.

Σε τι οφείλεται όμως αυτή η σπουδή των μελών, αυτού του απαρχαιωμένου θεσμού; Ποιες είναι οι ειδοποιείς διαφορές που τα κινητοποίησαν να εξετάσουν την υπόθεση και να καλέσουν αμέσως τον Πάσχο Μανδραβέλη σε απολογία; Γιατί δεν κάνουν το ίδιο και με τις υπόλοιπες υποθέσεις; Ποια είναι η στάση της πλειοψηφίας του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ για αυτήν την απροκάλυπτη απόπειρα φίμωσης ενός δημοσιογράφου, οι απόψεις του οποίου δεν είναι αρεστές σε ορισμένους συνδικαλιστές της κρατικής ραδιοτηλεόρασης; Επικίνδυνες ερωτήσεις ζητούν (θανάσιμες;) απαντήσεις.

Πέραν των αυτονόητων ερωτήσεων που τέθηκαν πιο πάνω, η συγκεκριμένη υπόθεση φανερώνει περίτρανα το έλλειμμα δημοκρατίας που υπάρχει στο κορυφαίο συλλογικό όργανο των δημοσιογράφων της χώρας. Η απόπειρα φίμωσης ενός δημοσιογράφου αγγίζει τα όρια της κατάλυσης της ελευθεροτυπίας, ως υπέρτατο συνταγματικά κατοχυρωμένο ατομικό και πολιτικό δικαίωμα στη χώρας.

Παρόμοια κρούσματα φανερώνουν την έλλειψη δημοκρατικής ευαισθησίας σε εκείνους που εκ της θέσεως τους είναι υποχρεωμένοι να προασπίζουν τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα των πολιτών ελέγχοντας την εξουσίας. Η άσκηση της δημοσιογραφίας προϋποθέτει δημοκρατική παιδεία και ήθος. Μόνο έτσι θα μπορεί η κοινωνία να απολαμβάνει το αγαθό της ελευθερίας του Τύπου, μακριά από εξαρτήσεις και διαπλοκές ή συνδικαλιστικές – συντεχνιακές σκοπιμότητες.

Η φίμωση και ο αποκλεισμός της άλλης άποψης, η χρήση μηχανισμών λογοκρισίας είτε προληπτικά είτε κατασταλτικά είναι «προνόμια» της εξουσίας. Ο δημοσιογράφος είναι υποχρεωμένος όχι μόνο να καταδικάζει παρόμοια φαινόμενα μα και να μάχεται κατά του ολοκληρωτισμού. Διαφορετικά δεν είναι ΔΗΜΟσιογράφος, αλλά κοντυλοφόρος κέντρων εξουσίας.

Τόσο η έγκληση των συνδικαλιστών, όσο και η σπουδή του πειθαρχικού συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ φανερώνουν ότι ο ολοκληρωτισμός στη χώρα μας έχει λάβει επικίνδυνες διαστάσεις. «Πεφωτισμένες πρωτοπορίες» σε ρόλο ιεροεξεταστών, εξαπολύουν επιθέσεις συκοφάντησης και απομόνωσης του «αντιπάλου». «Ιερατεία της καθαρής άποψης» θεωρούν μιάσματα όσους δε συμφωνούν μαζί τους και καθοδηγούνται από την ολοκληρωτική αρχή «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας». Με επιχειρήματα που δεν αντέχουν στη βάσανο του ελέγχου και της κριτικής, προσπαθούν να εξοστρακίσουν κάθε έναν που δεν υποτάσσεται στα «κελεύσματα» της «εμπνευσμένης ηγεσίας» τους εξαπολύοντας πόλεμο που στόχο έχει την ηθική εξόντωση του «αντιπάλου».

Tο κείμενο της έγκλησης των συνδικαλιστών της ΕΡΤ κατά του Πάσχου Μανδραβέλη, είναι ένα μνημείο ολοκληρωτικής σκέψης, μια πρωτοφανή απόπειρα καταστολής της ελευθερίας του λόγου. Την ίδια στιγμή, στο «απολογητικό» του σημείωμα ο εγκαλούμενος, με ύφος ευπρεπές, μα κυρίως, δημοκρατικό, αντικρούει μία προς μία τις θέσεις των κατηγόρων του. Όσοι επιθυμούν να τα διαβάσουν και να συγκρίνουν το ήθος, μπορούν εύκολα να τα βρουν δημοσιευμένα στο διαδίκτυο.

Τον Πάσχο Μανδραβέλη δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Διαβάζω τα κείμενα του και απολαμβάνω την αίσθηση πότε να συμφωνώ και πότε να διαφωνώ μαζί του. Θεωρώ πως η δίωξη που του ασκείται είναι άδικη, υποβολιμαία και ολοκληρωτικού χαρακτήρα, γι' αυτό και επέλεξα να τον υπερασπιστώ δημόσια. Γιατί σ' αυτή τη ζωή θα πρέπει να επιλέγεις: με τις Αχμάτοβες θα είσαι του κόσμου τούτου ή με τους Ζντάνοφ;

Τα μέλη του πειθαρχικού συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, αλλά η πλειοψηφία του Διοικητικού της συμβουλίου, μπορούν, όσο ακόμη είναι καιρός, να σταματήσουν τον διασυρμό του δημοσιογραφικού κλάδου. Πρέπει να αναλογιστούν τις ευθύνες τους έναντι της ιστορίας όχι μόνο του κλάδου αλλά και του τόπου. Η φίμωση του λόγου, η κατάλυση της ελευθεροτυπίας είναι φαινόμενα ολοκληρωτικής νοοτροπίας, ακόμη και όταν καλύπτεται πίσω από υψιπετείς διακηρύξεις και ωραία λόγια. Και είναι καθήκον όλων των δημοκρατικά σκεπτόμενων ανθρώπων να αντιταχθούν σε αυτή και να υπερασπιστούν την ελευθερία. Εκπτώσεις δε γίνονται σε αυτά, ούτε παραπέμπονται στις γραφειοκρατικές καλένδες. Εκτός αν θέλουν να καταχωρηθούν στις Δέλτους της ιστορίας ως ιεροεξεταστές και λογοκριτές, οπότε είναι δικαίωμα τους. Μετά το πέρας εκ του ταμείου (της ιστορίας) ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

πηγη: http://mhmadas.blogspot.gr