δεν είναι το δια ταύτα, δηλαδή αν όντως τα φάγαμε μαζί ή χώρια ή αν τα φάγανε κάποιοι ελάχιστοι και τώρα πληρώνουμε τον λογαριασμό οι πολλοί.

Το βασικό πρόβλημα-κατά τη γνώμη μου- είναι πως η δήλωση αλλά και η επιχειρηματολογία που ανέπτυξε αργότερα σε διάφορες συνεντεύξεις ο πρώην υψηλόβαθμος Αξιωματούχος του ΠΑΣΟΚικού καθεστώτος, απενοχοποιεί πλήρως την παράταξή του, τον εαυτό του, και το σύστημα που καλλιέργησαν και υπηρέτησαν με συνέπεια.

Ο κος Πάγκαλος μιλά, λες και ήταν αλεξιπτωτιστής, λες και ήταν τουρίστας στην Ελλάδα και τον μηχανισμό εξουσίας, ενώ, ξεκινώντας από το 1982 που διορίζεται Υφυπουργός Εμπορίου μέχρι και το 2012 συμμετείχε σε κορυφαίες κυβερνητικές θέσεις για 30 ολόκληρα χρόνια.

Ο κος Πάγκαλος, ήταν οργανικό μέλος των πιο διεφθαρμένων κυβερνήσεων που γνώρισε ποτέ ο τόπος, των Κυβερνήσεων που θεμελίωσαν και επέβαλλαν την δικτατορία των ημετέρων, του συστήματος που διέρρηξε με τον πιο βίαιο τρόπο τη σχέση παραγωγής / παραγωγικότητας με την αμοιβή, του συστήματος που καταδίωξε την καινοτομία με τον πιο λυσσαλέο τρόπο, του συστήματος που με αλχημείες μεταμόρφωσε τρισεκατομμύρια επιδοτήσεων που δόθηκαν για παραγωγικούς σκοπούς σε εισοδήματα ασύνδετα από οποιοδήποτε έργο, του συστήματος που δαιμονοποίησε έννοιες όπως η Αξιοκρατία και η Αξιολόγηση Απόδοσης.

Με άλλα λόγια, ο κος Πάγκαλος είναι εκ των πρωταγωνιστών που επέβαλλαν ως τρόπο ζωής την «πελατειακή σχέση» τη «διαφθορά» την «εξαγορά» και τον «εξευτελισμό της έννοιας της ίδιας της πολιτικής».

Κατά συνέπεια, απλά, «δεν δικαιούται δια να ομιλεί» ακόμα δε περισσότερο, να γράφει και βιβλίο με τίτλο «μαζί τα φάγαμε». Ο μοναδικός τίτλος που θα μπορούσε να έχει ένα βιβλίο του είναι η λέξη «Συγνώμη» με υπότιτλο «Πως καταστρέψαμε την Ελλάδα».

Και την Ελλάδα, δεν την κατέστρεψαν επειδή τα φάγανε. Επειδή υπέκλεψαν το μέλλον των νεώτερων γενεών οικονομικά. Είναι βέβαια και αυτό, αλλά όχι μόνο.
Το χειρότερο, το απείρως χειρότερο είναι η «κληρονομιά» που άφησε πίσω του το ΠΑΣΟΚικό καθεστώς. Μια χώρα παραδομένη απόλυτα σε πανίσχυρες και βαθύτατα συντηρητικές συντεχνίες και δεν αναφέρομαι πια μόνο σε Φωτόπουλους αλλά και στην κομματικά εξαρτημένη Ακαδημαϊκή Κοινότητα, που συνεπικουρούμενη από όλο το πολιτικό φάσμα αρνείται πεισματικά οποιαδήποτε μεταρρύθμιση.

Δεν μιλώ για τον Νόμο Διαμαντοπούλου. Μιλώ για την οποιαδήποτε απόπειρα αλλαγής επιχειρήθηκε στα τελευταία 30 χρόνια οπουδήποτε.
Όταν οι «αλλαγές» απειλούσαν έστω και λίγο το κομματικό κατεστημένο και τα προνόμια των καλοταϊσμένων εργατοπατέρων η «επανάσταση» ήταν προ των πυλών.
Ένα ελάχιστο παράδειγμα ήταν η δειλή απόπειρα Αρσένη στην Παιδεία προ αμνημονεύτων ένα άλλο, η Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση Γιαννίτση που αν είχε ευδοκιμήσει, σήμερα τα προβλήματα θα ήταν κατά τι λιγότερο οδυνηρά.

Το ΠΑΣΟΚ, επέβαλλε συστηματικά την δικτατορία των μετρίων και της μετριότητας παντού. Φοβάμαι, πως τώρα που εκ των πραγμάτων αυτή η μετριότητα βλέπει το τέλος της, βρίσκει ομπρέλα προστασίας εκεί που δεν πρέπει: Στην Αριστερά.

Η οποία Αριστερά, ορθά μεν αναλύει και πολεμά την Κρίση στο επίπεδο που αυτή είναι προϊόν της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης και της ανελέητης επίθεσης των κερδοσκόπων αλλά ταυτόχρονα απαξιεί πλήρως να αναλύσει και να χτυπήσει τις χρόνιες ασθένειες της Ελληνικής Πολιτείας.

Τις ασθένειες που καλλιέργησε διαχρονικά η Μετριοκρατία και κατέστρεψαν ή εξόρισαν εκατοντάδες άξιους και φωτεινούς Έλληνες.
Ποιοι έκαναν πράξη και τρόπο ζωής τον μύθο του Κρόνου που τρώει τα παιδιά του;

Δεν ξέρω άλλη χώρα στην Ευρώπη τουλάχιστον, που να μισεί επίσημα και θεσμοθετημένα τόσο έντονα την Καινοτομία, την Επιχειρηματικότητα, την Φαντασία που συχνά μεταφράζεται σε ιδιωτική πρωτοβουλία και πόθο για δημιουργία.

Όταν το ΠΑΣΟΚ ανέβαινε το 1981 στην εξουσία, στην Ελλάδα, υπήρχαν 100% ελληνικές βιομηχανίες που παρήγαγαν 100% ελληνικά προϊόντα που κάλυπταν την Ελληνική αγορά και είχαν επιπλέον εξαγωγική δύναμη. Ποιος υπερασπίστηκε αυτές τις μονάδες από την πράσινη ακρίδα των κομματικών κλαδικών που στο όνομα του «λαού» τίναξαν στον αέρα το μέλλον;

Ρωτάω την Αριστερά γιατί (ακόμα) με ενδιαφέρει και με καίει:
Ποιο είναι το σχέδιο της για τον περιορισμό της γραφειοκρατίας;
Ποιο είναι το σχέδιο της για την επιχειρηματικότητα;
Ποιο είναι το σχέδιο της για τη διαμόρφωση ενός υγιούς περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ένας Έλληνας θα μπορεί να βάλει μπροστά και να κάνει πράξη μία ιδέα του;
Τι λέει για την ανάγκη πλήρους διαφάνειας σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας του κράτους και των Θεσμών;
Τι λογαριάζει να κάνει-αν ποτέ έρθει στα πράγματα-για την Παιδεία πέρα από τα γενικά λογάκια περί Παιδείας για τον λαό κλπ; Τι πιστεύει για το μοναδικό φαινόμενο της απόλυτης παράδοσης των Πανεπιστημίων στα πολιτικά κόμματα και τους Καθηγητές που περιφέρουν δεξιά κι' αριστερά την κομματική τους ταυτότητα κολλημένη στο κούτελο;
Τι πιστεύει για τα παραταξιακά τραπεζάκια που προσηλυτίζουν τους πρωτοετείς φοιτητές προσφέροντας βοήθεια υποκαθιστώντας τις παραλυμένες γραμματειακές υπηρεσίες;

Ο εκμαυλισμός του lifestyle, του χρηματισμού, της εξάρτησης των πάντων από την κομματοκρατία έχει αφήσει ανεξίτηλη σφραγίδα στην ιδιαιτερότητα της Κρίσης αλά Ελληνικά.

Η συνεχής καλλιέργεια «εικονισμάτων» που αντικαθιστούν κάθε έννοια πραγματικής κουλτούρας έχει αποσυνθέσει οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι αληθινό πρότυπο αυτή την κρίσιμη περίοδο.

Η Αριστερά στην Ελλάδα, μου θυμίζει αρκετούς γραφικούς οπαδούς του «Δωδεκάθεου».
Όντας διαποτισμένοι από την χριστιανική ορθόδοξη μισαλλοδοξία απλά αντικαθιστούν τα εικονίσματα ανακυκλώνοντας το ίδιο «ήθος».
Στον τίτλο μου, η τελευταία λέξη είναι η «Αντίσταση».
Ζητείται.
Και ζητείται επειγόντως Αντίσταση λυσσαλέα, με ποιοτικά αιτήματα.
Ζητείται επειγόντως Αντίσταση στη δημοκοπία, τον λαϊκισμό που ευνουχίζει κάθε ικμάδα, ζητείται το «υπάρχουν και καλύτερα και αυτά θέλουμε» ζητείται ο πήχης που ψηλώνει διαρκώς, ζητείται αυστηρότητα και μηχανισμοί εξοστρακισμού κάθε παραμόρφωσης.
«Κάτω οι διαλεκτικές των τεχνικών της εξουσίας» φώναζε μια φορά κι' έναν καιρό ο Σαββόπουλος στους έξοχους Αχαρνείς. Έχουν περάσει αιώνες από τότε. Στο μεταξύ, γίναμε πια «πρωταθλητές» , ήρθανε «άλλες εποχές» βρήκαμε μια χαμένη «μαγκιά» με αυτήν αποκτήσαμε δεκάδες ηλίθιους λόγους να είμαστε «περήφανοι που είμαστε Έλληνες ρε!» αλλά χάσαμε την ουσία.

Ο Πάγκαλος, ο Εκμαυλισμός και η Αντίσταση.
Ποιοι κάνουν Αντίσταση στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή;
Εννοώ από την πολιτική τάξη και όχι από τον κόσμο που παλεύει να επιβιώσει στοιχειωδώς.
Ποιοι από την πολιτική τάξη έχουν δημόσια κάνει την αυτοκριτική τους είτε για τα εγκλήματα που διέπραξαν είτε για την ανοχή που επέδειξαν στο έγκλημα;
Κανένας. Όλοι απλά κάνουν κριτική στον «Άλλο» ενώ οι ίδιοι θεωρούν εαυτούς άσπιλους και αμόλυντους. Όλοι, ο κάθε ένας με διαφορετικό τρόπο συνεχίζουν να χαϊδεύουν όλα τα κακώς κείμενα ξεζουμίζοντας επίμονα και με σύστημα όσους δεν φέρουν ευθύνη.

Και , παραδίδουν τον τόπο στα νύχια της Χρυσής Αυγής, των Νεοναζίδων, οι οποίοι αν θα χάσουν ποσοστά, θα τα χάσουν όχι γιατί είναι ναζί αλλά γιατί είναι ηλίθιοι.

Η Ελλάδα συντρίβεται , συντετριμμένη αξιακά εδώ και χρόνια. Αυτό που τρέμω είναι πως όταν έρθει η ανοικοδόμηση, θα γίνει με τα ίδια υλικά του λάθους. Βλέπει κανείς κάτι άλλο;

ΠΗΓΗ: tvxs.gr

Tweeter @pittasgeorge