τη θεωρία του για την άριστη αποτελεσματικότητα ενός μέτρου αναφορικά με την κοινωνική ευημερία. Με λίγα λόγια η Παρετιανή αποτελεσματικότητα θεωρείται πως είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση όταν μελετάμε την ευημερία που φέρνει ένας συγκεκριμένος μηχανισμός, και αυτό διότι ανεξαρτήτως ιδεολογίας είναι ορθολογικό πρώτα να μεγιστοποιείται η πίτα πριν καθοριστεί πως θα μοιραστεί.

Η χάραξη της οικονομικής στρατηγικής, δια στόματος της κυβέρνησης, βρίσκεται σε εκείνο το μονοπάτι αναζήτησης «του βέλτιστου μίγματος» για τις οικονομικές πολιτικές που θα ακολουθήσουν την επόμενη τριετία. Ωστόσο εδώ υπάρχει ένα σφάλμα αρχής αφενός αλλά και μια επιβεβλημένη κατάσταση ανάγκης αφετέρου. Το σφάλμα αρχής έχει να κάνει με το γεγονός πως τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα φέτος, η οικονομική πολιτική της χώρας δεν μπορούσε να είναι χειρότερη, πέρα από την περίπτωση επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Η όποια χάραξη οικονομικής στρατηγικής με δυναμικό χαρακτήρα τώρα εκπονείται. Πάνω σε ποια δεδομένα όμως; Επικυρώνοντας τις αδικίες που μας οδήγησαν στο τέλμα αυτό; Με μέσα εξίσου αναποτελεσματικά; Με λογική που εκ των πραγμάτων απέτυχε;

Η νοοτροπιακή ακαμψία και η ιδεολογική φτώχεια που έχει ποτίσει στο αναποτελεσματικό πολιτικό προσωπικό της χώρας σε όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα μας καθιστά όμηρους σε μια μοίρα που μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Εφόσον δεν επέρχεται άμεση κάθαρση της πολιτικής είναι θεμελιακά και αξιακά αδύνατο να επέλθει αλλαγή προς το καλύτερο. Εφόσον συνεχιστεί η εύκολη για τους πολιτικούς πολιτική λιτότητας και δεν υπάρξει μεταρρυθμιστική επανάσταση στη χώρα και τους θεσμούς και το θεσμικό οικονομικό πλαίσιο τότε δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ! να βγούμε στις αγορές ομολόγων. Πιστεύουμε πως μετά τα όποια «άριστα» μέτρα που ίσως αποδώσουν, ίσως και όχι, θα έχουμε ένα καλύτερο Κράτος; Μια ανάλογη δημόσια διοίκηση με εκείνα τα κράτη που οι αγορές ομολόγων χρηματοδοτούν; Εάν εμείς δεν το πιστεύουμε τότε πως είναι δυνατό να το πιστέψουν εκείνοι των οποίων τα χρήματα διεκδικούμε;

Όσο δεν υπάρχει αξιόπιστο και αποτελεσματικό δίκαιο φορολογικό σύστημα, όσο δεν υπάρχει ανταγωνιστική και αποτελεσματική σύγχρονη δημόσια διοίκηση, δεν πρόκειται ποτέ να ανακτήσουμε αξιοπιστία και να διεκδικήσουμε εμπιστοσύνη από τις αγορές ομολόγων, τον μοναδικό τρόπο χρηματοδότησης των ανεπτυγμένων κρατών στο σημερινό παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

Κατά την άποψή μου η ορθή αξιοποίηση του υφιστάμενου ανθρωπίνου δυναμικού σε μια ανανεωμένης λογικής δημόσια διοίκηση θα πρέπει να είναι η άμεση και ουσιαστική προτεραιότητα για τη χάραξη της στρατηγικής της κυβέρνησης αναφορικά με τις μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση, παράλληλα με νομοθετικές αλλαγές προς την κατεύθυνση της προσέλκυσης και παρότρυνσης για επενδύσεις, καινοτομία, επιχειρηματικότητα. Τα αποτελέσματα που θα προκύψουν, όπως διδάσκει η ιστορία, παλαιότερη και σύγχρονη, θα λειτουργήσουν πολλαπλασιαστικά κυρίως φέρνοντας στη χώρα ξένες επενδύσεις και δίνοντας πνοή στον ιδιωτικό τομέα ο οποίος μόνο αυτός μπορεί να βγάλει τη χώρα από την ύφεση. Σε μια κατάσταση ανάγκης πρέπει να πλήττονται εξίσου βάσει του Συντάγματος ιδιωτικός και δημόσιος τομέας. Και όχι ο ένας να συμπαρασέρνει τον άλλο, τον οποίο προστατεύει ακόμη το βαθύ κομματικό και πελατειακό κράτος που σάπισε.

Όσον αφορά το Ευρωπαϊκό περιβάλλον αυτό αφενός νομίζει πως θωρακίζεται κάπως για μια δική μας θυσία για χάριν της ευρωζώνης, αφετέρου αποτελεί πρότυπο οικονομικής πολιτικής προς αποφυγή για οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη και για οποιοδήποτε μοντέλο θα μπορούσε ένας ιστορικός του μέλλοντος να προτείνει. Είναι ντροπή να νομίζει πως διεκδικεί ακόμη ως Ένωση οικονομική ηγεμονία στον πλανήτη τη στιγμή που στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού η πολιτική σκέψη εμποτισμένη από την εκεί επιστημονική κοινότητα είναι υπόδειγμα πλέον για μίμηση. Οι ευρωπαίοι όμως πολιτικοί και η πολιτική ελίτ απολαμβάνει το να μιμείται τα παραδείγματα προς αποφυγή. Εύχομαι μόνο να μην είναι αργά όταν αντιληφθεί τι γίνεται.

Εφόσον εξαντληθούν τα όποια πενιχρά περιθώρια μας έχουν απομείνει και οι όποιες περιορισμένες κινήσεις που επιβάλλεται να γίνουν τότε τα γεγονότα θα δώσουν τη θέση τους σ' αυτό που περιγράφει ο Harvey Leibenstein στο άρθρο του "Allocative Efficiency vs X-Efficiency" το 1966 σχετικά με την Χ-αποτελεσματικότητα. Με λίγα λόγια όταν εξαντληθούν τα περιθώρια για βέλτιστη χρησιμοποίηση των μέσων για αποτελεσματικότητα τότε δεν μένει τίποτε άλλο από την αναποτελεσματικότητα και τις μη συμβατές χρήσεις των μέσων (τρώμε τις σάρκες μας δηλαδή). Ιδιαίτερη σημασία και εφαρμογή έχει η θεωρία του στη γραφειοκρατία η οποία είναι το επακόλουθο της αναποτελεσματικότητας σε περιβάλλον έλλειψης ανταγωνισμού. Πράγμα που συμπαρασέρνει κάθε τομέα της οικονομίας και κατ' επέκταση της υγιούς οικονομίας.

ο Γιάννης Τζιουράς ειναι Διεθνολόγος- Πολιτικός Επιστήμων,*
Υπ. Διδάκτωρ Διεθνούς Δικαίου, Νομική ΑΠΘ