ίνα οι παρέχοντες σώσουν τοιουτοτρόπως την ψυχή τους (κατά την Δευτέρα Παρουσία και κυρίως δια της ψήφου διαιωνίσουν την παρουσία τους στην ερχόμενη εκλογική ψοφο-ουσία τους -δια της ψυχρολουσίας τους ότι όλα τα ευτελή κάποτε τελειώνουν- μάζεψε στα εγκαίνιά του, κατά πρωτοφανή λόγο, όλο το ιερατείο της Ελλάδος -σιγά τα ωά επί της ουσίας δηλαδή. Ομως στη συνέχεια παραμένει ένα ξένο και άδειο, συντηρημένο χλιδάτα, οίκημα ίνα φιλοξενεί τους υψηλούς γενειορασοφόρους επισκέπτες (σιγά τα ωά, εκ νέου). Η πόλη, οι κάτοικοι, οι έρημοι πιστοί τέλος στους οποίους ανήκει εξ ολοκλήρου το κτίσμα και η ιστορία του, θα το κοιτούν από τα κάγκελα πως ερημώνει και πως απορροφά σαν δίνη δημόσια κονδύλια, για να σαπίζει τελικά. Εφ' όσων δεν κατοικείται από τον προοριζόμενο, τον όποιο κληρώνει η ιστορία και η Σύνοδος και τις υπηρεσίες, τότε είναι καταδικασμένο στην ερήμωση.
Ο εν γένει χώρος του επισκοπείου γέμει "σκανδάλων" οικονομικών από επισκοπικές ματαιοδοξίες, επιπολαιότητες, αλλά και ανοησίες της τοπικής Διοίκησης, όπως και από σπατάλες ανοίκειες.
"Η μόνη σοφία που μπορούμε να ελπίζουμε ν' αποκτήσουμε
είναι η σοφία της ταπεινοφροσύνης
η ταπεινοφροσύνη δεν έχει τέλος..."*
Ούτε και η "ιερά" αφροσύνη.

*(Από τα "Τέσσερα Κουαρτέτα" του Τ. 'Ελιοτ μτφρ. Χ. Βλαβιανός