θέλει και γνώση και εμπιστοσύνη και αυτοπεποίθηση και όλα αυτά προϋποθέτουν κυρίως "καλές προθέσεις". Θέλει καλές προθέσεις, καλά ένστικτα να συνυπάρχεις, να θέτεις κοινούς στόχους, να μοιράζεσαι κοινά οράματα και να προσφέρεις ό,τι μπορείς, και να αποδέχεσαι καλοπροαίρετα πως ο δίπλα ή ο απέναντι ή ο πίσω σου μπορεί να προσφέρει περισσότερα ή λιγότερα.Θέλει λεβεντιά το ν' αναγνωρίζεις την ανεπάρκειά σου και να δίνεις το προβάδισμα στον πιο άξιο, στον πιο ικανό. Μόνο έτσι πας παρακάτω. Στην Ελλάδα όμως του ξερόλα, του "ό,τι δηλώσεις είσαι" ή, ακόμη χειρότερα, "είσαι ό,τι έχεις στην τσέπη σου", ο πλασματικός εαυτός και ο τεράστιος εγωισμός, η ατομοκεντρική θεώρηση των πάντων και η συνεπακόλουθη καταθλιπτική εσωστρέφειά μας, μόνο την κουλτούρα του κατακερματισμού μπορεί να ενισχύσει, όπου οι καλές προθέσεις, αν δεν κρίνονται ότι ανήκουν σε μία "φαιδρή" γλαφυρή ποιητική ατμόσφαιρα, τότε σίγουρα αμφισβητούνται ως προς την ειλικρίνεια και την ανιδιοτέλειά τους. Μεγαλώνουμε και λειτουργούμε με πλασματική εικόνα του εαυτού μας, μόνοι, καχύποπτοι, αξιολύπητοι. Δε μισούμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε. Όχι. Μισούμε την αίγλη αυτού που το σκέφτηκε πριν από εμάς, που το πάλεψε πριν από εμάς, που το κατάφερε πριν από εμάς, που το είπε πριν από εμάς. Γίναμε κακοήθεις, μισαλλόδοξοι και γι' αυτό στάσιμοι. Τι και αν ακούγεται σκληρό τι και αν πονάει; Έτσι είναι. Έξω, μακρυά από τον κύκλο και τους γνωστούς μας, δεν μας ξέρει κανείς. Πετύχουμε δεν πετύχουμε. Γυρνώντας, ό,τι θέλουμε λέμε, πάλι. Ποιος θα μας αμφισβητήσει;
Ο μπαμπάς πήγε για δουλειές, η μαμά για τσάι και τα παιδιά περίπατο. Σκορπιοχώρι και ό,τι του φανεί του λωλο-Στεφανή, η Ελλαδίτσα μας.