Τι έχουμε λοιπόν εδώ: Πρωτότυπες, με φαντασία κινητοποιήσεις –αρχικά- για την παραμονή του δήμου Βελβεντού αυτόνομα στο νέο διοικητικό χάρτη της χώρας. Εκδηλώσεις με τη συμμετοχή όλων των κατοίκων, δικαιολογημένες απόλυτα και με τη συμπαράσταση και πάρα πολλών μη Βελβεντινών (μεταξύ τους και ο γράφων), που έβλεπαν το δίκαιο των αιτημάτων.
Με τη ψήφιση όμως του νόμου, οι κινητοποιήσεις χάνουν τον αρχικό τους «αυθορμητισμό» και καταλήγουν να προσομοιάζουν με γραφικές εγωιστικές επαναστάσεις για την «τιμή των όπλων». Πώς αλλιώς θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη στάση ενός ολόκληρου χωριού, που μιλά για διοικητική αυτονόμηση και λειτουργία (;)
Μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτή την κατάσταση καταλογίζω (όσο μου επιτρέπεται) στην πολιτική ηγεσία του Βελβεντού, η οποία ήταν υποχρεωμένη, αφού εξαντλήσει (όπως εξήντλησε) όλα τα μέσα και τους τρόπους για την επιτυχία του αρχικού στόχου, να δει και να ζυγίσει ώριμα και με λογική σκέψη τα νέα δεδομένα και να κατευθύνει τους κατοίκους σε όσο το δυνατό συμφερότερες γι’ αυτούς λύσεις. Αντί γι’ αυτό, συνεχίζει να κρατά την παντιέρα της αδιαλλαξίας και να υποδαυλίζει την ήδη υπάρχουσα «άρρωστη» συμπεριφορά και αντίδραση.
Καταλογίζω την ευθύνη με μεγάλη μου λύπη, γιατί δεν περίμενα από νέους ανθρώπους με πολύ δουλειά, όραμα και προσφορά στον τόπο τους, ανθρώπους που θα μπορούσαν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στα αυτοδιοικητικά πράγματα και τις εξελίξεις στην περιοχή μας, να πέφτουν σε αυτή την παγίδα και να συμπαρασύρουν μαζί όχι μόνο το Βελβεντό, αλλά όλη την περιοχή, που έχει ανάγκη τον κάθε νέο, τον κάθε προοδευτικά σκεπτόμενο πολίτη που θέλει και αγωνίζεται καθημερινά για το καλό του τόπου μας.
Κανείς μα κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν πρέπει να δίνεται η μάχη. Ανεξαρτήτως του συσχετισμού δυνάμεων, των μέσων και των συγκυριών, ΟΛΕΣ οι μάχες πρέπει να δίνονται μέχρι τέλους, ΑΛΛΑ όταν αυτή η μάχη χάνεται, πρέπει το αποτέλεσμά της να γίνεται αποδεκτό από τους νικητές και πολύ περισσότερο από τους ηττημένους. Η ήττα είναι αυτή που τις περισσότερες φορές οδηγεί σοφά στην ανασύνταξη, τον καταλογισμό και τέλος στη νέα προσπάθεια.
Αυτή την ήττα –δυστυχώς- δε λένε να παραδεχτούν οι φίλοι Βελβεντινοί και αυτό τους απομακρύνει από τη νέα προσπάθεια, που δεν είναι άλλη από το όραμα ενός μεγάλου δήμου Σερβίων-Βελβεντού με πολλές προοπτικές για το μέλλον όλων μας. Ας σταματήσει επιτέλους αυτό το λογύδριο για τα χρέη των Σερβίων αν είναι 3,4, ή 10 εκατομμύρια. Όσα και αν είναι, όσο δύσκολη κι αν είναι η προσπάθεια για ανασύνταξη και πρόοδο αυτό που επιβάλλεται είναι να γίνει. Να προσπαθήσουμε όλοι μαζί, άλλωστε το όφελος του Βελβεντού θα είναι και όφελος για τα Σέρβια και τα Καμβούνια και το αντίστροφο. Δεν είναι δυνατόν να συμπεριφερόμαστε σα κακομαθημένα παιδάκια που μαλώνουν για να μη χάσουν το …παιχνίδι τους.
Λίγη ωριμότητα λοιπόν και καθαρό μυαλό όσο είναι ακόμη νωρίς και δεν έχει ακόμη σπάσει το ήδη ραγισμένο γυαλί. Υπάρχουν ακόμη περιθώρια.
Αλλιώς βυθίζονται στην ακινησία, τις διαφορές για μια πιθαμή γης , τις βεντέτες, τα προαιώνια μίση που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και σπρώχνουν στις μικροομάδες.
Οι τοπικιστές, οι εθνικιστές δεν θέλουν το νέο , τους “ξένους”.
Γουστάρουν μικρές κλίκες και παρέες εξουσίας όπου κυριαρχούν αυτοί και οι οπαδοί τους , στηρίζουν την κοινωνική τους παρουσία σε μικροεκβιασμούς, ρουσφέτια , τρομοκρατία ,βία , επιθετικότητα, βρισιές ψέματα .
Μαζεύουν γύρω τους ότι πιο αντιδραστικό και φοβισμένο έχει η τοπική κοινωνία.
Το κατευθύνουν στην διαίρεση και την οπισθοδρόμηση.”