που ψηφίστηκαν και αυτών που φαίνεται να ψηφίζονται είναι δεδομένη. Οι πολιτικές αυτές στο βαθμό που εξαντλούνται στις οριζόντιες περικοπές μοναχά ύφεση δημιουργούν και όχι θετικά αποτελέσματα και σ' αυτό δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί που διαφωνούν.
Η κρίση έχει Ευρωπαϊκό χαρακτήρα, το σύστημα «στόμωσε» μέσα από την υπερβολική δόση της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης αντίληψης. Κατακτήσεις χρόνων τινάζονται στον αέρα τα αυτονόητα δεν είναι πια αυτονόητα. Το κάρο μπήκε μπροστά από τα βόδια, οι αγορές προηγούνται της πολιτικής. Τα σύννεφα πυκνώνουν, αλλά και επειδή τα αδιέξοδα είναι πρόδηλα αρχίζουν να ακούγονται φωνές, κάτι να κινείται, έξω από τη λογική της ερήμωσης. Φτάνει αυτός ο αέρας; Πιθανά όχι αλλά είναι εξαιρετικά απαραίτητος για την επόμενη ή τη μεθεπόμενη μέρα.
Η κρίση όμως για εμάς έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που αναφέρονται σε κακοδαιμονίες και στρεβλώσεις χρόνων. Δικά μας, καθαρά ελληνικά χαρακτηριστικά. Και εδώ όταν γίνεται σοβαρή κουβέντα (όχι συνθήματα και κορώνες για την υπεράσπιση των «βεβαιοτήτων» του καθένα) οι περισσότεροι συγκλίνουν. Τούτων δοθέντων κάθε καλόπιστος βλέπει την αξία της «κινητικότητας» και της όποιας αλλαγής στον αέρα της Ευρώπης αλλά ταυτόχρονα, ή καλύτερα πριν, την ανάγκη αντιμετώπισης των χρόνιων στρεβλώσεων, αγκυλώσεων αντιπαραγωγικών αλλά και αντιδημοκρατικών και κοινωνικά άδικων καταστάσεων που επικρατούν στη χώρα μας.
Αυτές οδηγούν στην απογοήτευση, αδράνεια και παράλυση ζωντανών κοινωνικών δυνάμεων και τροφοδοτούν αυτοματισμούς όπου ο καθένας βλέπει στο πρόσωπο του άλλου τον ένοχο ενώ για τον εαυτό του κρατάει την αθωότητα. Ο καθένας υπερασπίζεται τους πρώην παραδείσους, οι οποίοι δεν ήταν πάντα κερδισμένοι, αλλά πολλές φορές αποτέλεσμα διαπλοκής, κομματοκρατίας, λαϊκισμών. Είναι σίγουρο ότι αυτό βοηθούσε την αναπαραγωγή δυνάμεων στην εξουσία οι οποίες εξάλλου δημιούργησαν το σύστημα και ενώ έβλεπαν το συνολικό κάδρο να θολώνει αυτοί αγωνιούσαν να διακρίνουν το «προσωπάκι» τους μέσα στον πίνακα.
Φτάσαμε λοιπόν στο και δέκα...
Κάποιοι όπως η στρουθοκάμηλος χώνουν το κεφάλι στην άμμο για να αποφύγουν τον κίνδυνο. Ο κίνδυνος όμως υπάρχει. Άλλοι πάλι, όπως το ίδιο συμπαθές ζωντανό, αρπάζουν ότι γυαλίζει θαρρώντας ότι θα χορτάσουν την πείνα τους. Ό,τι γυαλίζει όμως δεν είναι λύση. Έχουμε μια κατακερματισμένη κοινωνία, ένα πολιτικό σύστημα που δυστυχώς δεν πείθει, μια χώρα με χαμηλό δείκτη αξιοπιστίας.
Χρειάζονται πρωτοβουλίες, χρειάζονται ανατροπές. Ν' ανακαλύψουμε το «Π» κεφάλαιο για την πολιτική, τους πολιτικούς και τους πολίτες με όποιο κόστος. Να δέσουμε την ευαισθησία με την αποτελεσματικότητα. Να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις στη σκέψη και την πράξη, στα ταλέντα και στις συλλογικότητες παλιές και νέες. Ν' απαλλαγούμε από τις κακοδαιμονίες και τις στρεβλώσεις που μας παραλύουν και με τολμηρή ματιά να οραματιστούμε και να παλέψουμε για το αύριο. Χωρίς αγκυλώσεις, ιδεολογήματα, υπεκφυγές. Και να έχουμε στο νου μας ότι η πολιτική ασκείται in vivo και όχι in vitro.
Θα υπάρχουν αναθεωρήσεις, υποχωρήσεις, βελτιώσεις, νέες ιδέες αλλά πριν απ' όλα πρέπει να είμαστε παρόντες. Το παρόν είναι της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ και όχι των «μαυροντυμένων παλληκαριών», της Χρυσής Αυγής.
Με όραμα και πολιτική πρόταση. Με επιστημονική και τεχνοκρατική τεκμηρίωση. Με έμπνευση και εμπιστοσύνη και την κοινωνία και τους πολίτες πρωταγωνιστές. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν τις δικές τους ευθύνες. Φαίνεται όμως ότι στη ΔΗΜΑΡ πέφτει μεγαλύτερο μερίδιο, αντιστρόφως ανάλογο από τα ποσοστά της. Είναι η πολιτική δύναμη που κουβαλάει την κουλτούρα της συνεννόησης, που χωρίς βερμπαλισμούς προσπαθεί να δένει το σήμερα με το αύριο.
Διεκδικεί αμφισβητώντας και ταυτόχρονα κατανοεί καταστάσεις και υποστηρίζει λύσεις ρεαλιστικές. Προωθεί μεταρρυθμίσεις σήμερα γιατί έχει καταλάβει ότι η «χιλιαστική» λογική που παραπέμπει στην «έλευση του κυρίου» είναι το εξάμβλωμα του ορθού λόγου.
Υπάρχει βέβαια ένα κρίσιμο θέμα αν η ΔΗΜΑΡ ως σύνολο, τα μέλη, τα στελέχη και οι τάσεις έχουν κατανοήσει τις ανάγκες των καιρών. Πιστεύω ότι το πολιτικό κεφάλαιο το διαθέτει, όπως και τις νοητικές και αγωνιστικές προϋποθέσεις. Αρκεί να κάνει μια μικρή-μεγάλη υπέρβαση. Να απαρνηθεί τα «στερεότυπα» της «Αριστεράς» και τις βεβαιότητες που ευνουχίζουν το νου και να μπει στη συναρπαστική διαδικασία της ανθρώπινης περιπέτειας.
Με ανοιχτά μυαλά, με ανοιχτή καρδιά. Ίσως, έτσι, μπορούμε να πούμε πολλά, πολλοί μαζί.