για τα κρούσματα με το κουνούπι του Δυτικού Νείλου. Και κουνούπι του Ανατολικού Νείλου να υπήρχε, σίγουρα θα είχαν άποψη και γι αυτό.

Η δεύτερη κακή συνήθεια, είναι πως μιλάμε ή γράφουμε σαν να είμαστε οι άγγελοι αυτής της κοινωνίας. Άμεμπτοι, αμέτοχοι και χωρίς καμμία συμβολή σ αυτή την ολοκληρωτική κατρακύλα της χώρας. Και ιδιαίτερα, χωρίς ίχνη ντροπής για την σιωπή μας όταν πρόκειται για τα δικά μας συμφέροντα ή εκείνα των μιντιαρχών. Ακούω καθημερινά κραυγές οργισμένων δημοσιογράφων που κουνάνε το δάκτυλο στους πολιτικούς

Διαβάζω πύρινα άρθρα με έντονα καταγγελτικό λόγο. Και αναρωτιέμαι αν η αθωότητα είναι συνώνυμη της ιδιότητάς μας... Σ αυτή την δεύτερη παθογένεια θα σταθούμε. Και θα το κάνουμε με μερικά πρόσφατα παραδείγματα που κυριάρχησαν στον δημόσιο διάλογο. Τα μέσα ενημέρωσης προβάλλουν με ιδιαίτερη σπουδή περιπτώσεις πολιτικών που πλούτισαν παράνομα ή είναι ύποπτοι για κάτι τέτοιο.

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος ως κορυφαίο παράδειγμα πρέπει να έχει δεχτεί την μεγαλύτερη αρνητική δημοσιότητα που έχει πάρει πολιτικό στέλεχος. Και σωστά. Οι δημοσιογράφοι ωστόσο λίγα μόνο είπαν, για εκείνους τους συναδέλφους τους, οι οποίοι για χρόνια ολόκληρα υμνούσαν τον Άκη και τις δραστηριότητες του. Ούτε για εκείνα τα ονόματα δημοσιογράφων που βρέθηκαν στα ημερολόγια του Άκη, μάθαμε πολλά και μάλλον ελάχιστα ερευνήθηκε το θέμα και από την δικαιοσύνη. Αν είσαι στο ημερολόγιο του Άκη, είσαι ύποπτος; Όχι απαραίτητα. Αν όμως είσαι στο ημερολόγιο του Άκη και απέκτησες και ένα κότερο, δεν πρέπει να ρίξουν οι υπεύθυνοι μια παραπάνω ματιά;

Οι δημοσιογράφοι δίνουμε έμφαση στα 32 πολιτικά πρόσωπα που ερευνώνται από τον ΣΔΟΕ για αδικαιολόγητο πλουτισμό. Επίσης σωστά κάνουμε. Αδικαιολόγητο πλουτισμό ωστόσο σε δημοσιογράφους δεν έχουμε διαπιστώσει εμείς οι ίδιοι; Δίπλα μας τους έχουμε, εργοδότες έχουν γίνει κάποιοι από αυτούς, δεν γνωρίζουμε πως ένας ή δυο καλοί μισθοί δεν δικαιολογούν βίλες στην Εκάλη και την Μύκονο και καταθέσεις πολλών εκατομμυρίων; Δείξαμε ποτέ κανένα ζήλο (ανάλογο μ εκείνο που δείχνουμε για πολιτικούς) ή απαιτήσαμε από την πολιτεία με επιτακτικό τρόπο να μετατραπεί το εικονικό "πόθεν εσχες" των δημοσιογράφων σε ουσιαστικό;

Οι δημοσιογράφοι στηλιτεύουμε τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις ή εκείνες που δανείζονται μεγάλα ποσά χωρίς τ' ανάλογα εχέγγυα υπονοώντας αδιαφανή διασύνδεση επιχειρηματιών με πολιτικούς και τραπεζίτες. Έτσι πρέπει να κάνουμε. Για τους μιντιάρχες που με ιλιγγιώδεις ζημιές στους ισολογισμούς τους ακολουθούν ανάλογες τακτικές, δεν έχουμε να πούμε τίποτα; Πρόσφατα στοιχεία έδειξαν πως τα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης στο πρώτο εξάμηνο της χρονιάς, εμφάνισαν ζημιές που ξεκινούν από 6 εκατομμύρια ευρώ και ακολουθούν ανοδική τροχιά. Αναρωτηθήκαμε και πληροφορήσαμε την κοινωνία πως εξακολουθούν να επιβιώνουν, να δανείζονται και να πορεύονται ασκώντας την εξουσία τους;

Οι δημοσιογράφοι δεν χάνουμε ευκαιρία ν' αποκαλύπτουμε και να επικρίνουμε τον άκρατο κομματισμό σε πολλά επίπεδα. Ο Πολύδωρας ή ο Τραγάκης που διόρισαν τους συγγενείς τους κ.ο.κ. Έχουμε δίκιο, ο κομματισμός ισοπέδωσε την αξιοκρατία. Ωστόσο έχει παρατηρηθεί αξιοκρατία στις επιλογές δημοσιογράφων που καταλαμβάνουν δημόσιες θέσεις; Σήμερα ή παλαιότερα; Φαντάζομαι δεν θα το ισχυριστεί κανένας με επαρκή επιχειρήματα και χωρίς να προκαλέσει μειδιάματα...

Οι δημοσιογράφοι τρελαινόμαστε όταν παρατηρείται ένα ακραίο κρούσμα λογοκρισίας. Διαμαρτυρόμαστε, μαζεύουμε υπογραφές και αντιδράμε με έντονο τρόπο όταν γίνονται κραυγαλέες παρεμβάσεις. Για την αυτολογοκρισία μας, σε ανάλογες περιπτώσεις επειδή αυτή υπαγορεύεται από τα (επιχειρηματικά ή πολιτικά) συμφέροντα και επιδιώξεις των εργοδοτών μας, έχουμε πει πολλά;

Παραδείγματα τέτοια, μπορούν να καταγραφούν πολλά ακόμα. Ωστόσο δεν έχει νόημα, όλοι υποψιασμένοι είμαστε για τον τρόπο λειτουργίας της δημοσιογραφίας στις ημέρες μας. Λίγο ως πολύ γνωρίζουμε γιατί δεν περισσεύουν τα ρεπορτάζ σε ότι αφορά τον ρόλο των Τραπεζών, γνωρίζουμε την διαχρονική ιστορία των payrolls, γνωρίζουμε γιατί συντηρούνται μέσα ενημέρωσης με παθητικούς ισολογισμούς.

Και μάλλον έχει αρχίσει πια να τα γνωρίζει και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Γι αυτό, λίγη αυτοσυγκράτηση δεν θα έβλαπτε. Είμαστε κομμάτι ενός σάπιου συστήματος το οποίο δεν είναι διόλου αμέτοχο στην διαμόρφωση αυτής της κατάστασης που όλοι βιώνουμε. Ακόμα και αν δεν έχουμε βάλει χέρι στο μέλι, έχουμε κρατήσει το στόμα σιωπηλό όταν βλέπαμε ή βλέπουμε τους διπλανούς μας να το κάνουν. Σεβαστή η ανάγκη για μερική ένοχη σιωπή προκειμένου να επιβιώσουμε. Θα ήταν και αξιοπρεπής αν δεν εμφανιζόμαστε σαν τους κήνσορες της ηθικής σ' αυτό τον τόπο...

protagon.gr