διαλάβει εκρηκτικές διαστάσεις, με την ευθύνη τόσο της δήθεν προοδευτικής αριστεράς, όσο και της φοβικής κεντροδεξιάς.
Στην περίοδο της ευμάρειας το πρόβλημα κρυβόταν εύκολα κάτω από το χαλί, αλλά όταν ενέσκηψε η κρίση και η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη τότε εξαντλήθηκε και η κοινωνική ανοχή απέναντι στο φαινόμενο.
Ο φυλετικός ρατσισμός εμπίπτει στην ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού και του φασισμού και στην Ελλάδα μονοπωλήθηκε από τη Χρυσή Αυγή, η οποία κάνοντας σημαία της την άμεση εκδίωξη των αλλοδαπών είδε τη δημοφιλία της να εκτοξεύεται.
Το γεγονός αφύπνισε κυρίως τη Νέα Δημοκρατία, η οποία προεκλογικά έλαβε σαφή θέση απέναντι στο μεταναστευτικό.
Και όχι μόνο αυτό. Με ζηλευτή καθαρότητα αλλά και ασυνήθιστη ταχύτητα η νέα κυβέρνηση προέταξε την αποκατάσταση των αστικών κέντρων και δεσμεύτηκε για την εφαρμογή σχεδίου επαναπροώθησης των παρανόμων μεταναστών στις πατρίδες τους.
Δεν ισχυρίζομαι ότι η πολιτική εφαρμόστηκε με το πλέον οργανωμένο σχέδιο. Σε κάθε, όμως, περίπτωση άρχισε να φέρνει αποτελέσματα. Οι εντός των τειχών αλλά και οι υποψήφιοι νέοι λαθρομετανάστες κατάλαβαν ότι δεν μπορούν πλέον να αλωνίζουν στη χώρα.
Εκεί, λοιπόν, που ίσως για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια μια κυβέρνηση επέδειξε ξεκάθαρη βούληση στο συγκεκριμένο ζητήμα, την οποία μάλιστα καταρχήν εφάρμοσε με επιτυχία, εκδηλώθηκαν βίαιες επιθέσεις κατά αλλοδαπών που υπονομεύουν την υλοποίησή της.
Ακραίες συμπεριφορές είχαμε και στο παρελθόν, ιδίως σε περιοχές οι οποίες υπέφεραν από τη δράση των λαθρομεταναστών. Θα μπορούσε, λοιπόν, κάποιος να υποστηρίξει ότι αφού ρατσιστικά στοιχεία υπήρχαν ήδη εν σπέρματι στην ελληνική κοινωνία, είναι λογικό να αυξήθηκαν παρόμοιες συμπεριφορές, νομιμοποιούμενες από την επιτυχία της Χρυσής Αυγής στις πρόσφατες εκλογές αλλά και υποθαλπτόμενες από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Με άλλα λόγια, οι όποιοι ρατσιστές βρήκαν εύφορο έδαφος για να εκδηλωθούν ως παρακρατικές ομάδες.
Θα προσχωρούσα στην άποψη, αν παρέβλεπα τον ηχηρό και δημόσιο τρόπο με τον οποίο εκφράστηκαν οι βίαιες αυτές ενέργειες, μπροστά δηλαδή στις τηλεοπτικές κάμερες και με την παρουσία πρωτοκλασάτων στελεχών του χώρου αυτού.
Ο πανηγυρικός (σχεδόν θεατρικός) τρόπος με παραπέμπει σε προβοκάτσια. Και εξηγούμαι.
Η ελληνική κοινωνία έχει πληρώσει ακριβά την παρουσία των παρανόμων αλλοδαπών και την κακοποιό δράση πολλών εξ αυτών, αλλά ρατσιστική δεν είναι. Ο Έλληνας, πρόσφυγας και μετανάστης και ο ίδιος, είναι πολύ ευαίσθητος απέναντι σε αυτές τις κοινωνικές ομάδες. Έχει ούτως ή άλλως υψηλό αίσθημα ανθρωπισμού. Έχει και έντονο ψυχισμό. Δεν αγαπάει τη βία, ιδίως όταν εκδηλώνεται κατά αδυνάτων.
Βλέποντας οι πολίτες αυτές τις ασύντακτες επιθέσεις είναι βέβαιο ότι θα εκδηλώσουν αντανακλαστικά συμπάθειας και προστατευτισμού.
Γι αυτό κάνω λόγο για προβοκάτσια. Η μερική έστω αντιμετώπιση του μείζονος μεταναστευτικού προβλήματος θα ακύρωνε το βασικότερο πολιτικό επιχείρημα της Χρυσής Αυγής. Και τότε τι θα κάνανε χωρίς «βαρβάρους»;

Ο Στάθης Κωσταντινίδης είναι δικηγόρος, Πολιτευτής στην Π. Ε. Κοζάνης