Δεν είναι μόνο που υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό και υλικοτεχνικές υποδομές στα σχολεία, είναι ολόκληρο το σύστημα που σαπίζει. Και πλάι σε αυτό αλλάζει και το μέσα μας. Δεν έχω καταλήξει όμως ακόμη αν ρέπει προς το καλό ή αν τείνει να πάρει την κάτω βόλτα. Προσπαθώ να καταλάβω και να το ελέγξω, μα δυσκολεύομαι.

Στον μαθητικό μας ορίζοντα εμφανίστηκαν πέρυσι και πρόπερσι αντίστοιχα δυο γυναίκες, δυο καθηγήτριες. Στην αρχή τυπικά, όπως όλοι οι καθηγητές, στη συνέχεια όμως μας αγκάλιασαν με ιδιαίτερη στοργή και αγάπη. Έγιναν προστάτες και φύλακες άγγελοί μας. Και ναι, σήμερα με το πρώτο κουδούνι κάτι έλειπε, κάποια γέλια δεν ακούστηκαν, κάποια μάτια δε μας κοίταξαν συνωμοτικά.

Μου είχες πει, το θυμάμαι καλά, ότι δεν υπήρχε περίπτωση να φύγουν και οι δυο μαμάδες μαζί. Ναι, γιατί έτσι σας νιώθαμε: μαμάδες. Μας συμβουλεύατε και μας προστατεύατε. Ήσασταν εκεί, μαζί μας. Νιώθατε το χτυποκάρδι μας, την ανάσα μας. Παλεύαμε μαζί για το δίκιο. Κι όμως, τα πράγματα ήρθαν αλλιώς και μείναμε μόνοι.

Μα πάνω απ' όλα ήσασταν υπόδειγμα καθηγητριών μέσα στην τάξη σε μια εποχή που η ελληνική παιδεία καταρρακώνεται και υποβαθμίζεται διαρκώς –και όχι άδικα φυσικά. Και για ποια παιδεία να μιλήσω; Για αυτή που μοναδικός της στόχος είναι οι νέοι να γίνουν άβουλα όντα; Για αυτή που εκμεταλλεύεται τα όνειρά μας; Για αυτή που στηρίζεται στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα;

Ό,τι και αν έγινε και ό,τι και αν γίνει εμείς φέτος πρέπει να επικεντρωθούμε στην ύλη, θέλοντας και μη. Να γράψουμε όσο το δυνατόν καλύτερα στις Πανελλαδικές, για να πραγματοποιήσουμε τους στόχους μας και να πλησιάσουμε –έστω και λίγο- τα όνειρά μας. Αλλά για τι όνειρα να μιλήσω; «Για τα όνειρα που μας τα 'δωσαν άδεια;» Έτσι δε λέει το τραγούδι; Το αύριο είναι τόσο αβέβαιο, τόσο ασταθές, τόσο... δυσοίωνο που φοβάμαι. Φοβάμαι να κοιτάξω μπροστά. Μόνο καταχνιά, μόνο αυτό βλέπω.

ΑΛΛΑ εμείς μάθαμε από εσάς να αντιστρέφουμε το πνεύμα και να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία και χαμόγελο. Έτσι μας μάθατε. Να ενώνουμε τις φωνές μας και να αγωνιζόμαστε για το δίκιο και την αλήθεια. Για αξίες. Για αισθήματα. Με «λογισμό και μ' όνειρο». Με ήθος, επιμονή και υπομονή.

Μπορεί να μην είστε πια μαζί μας, αλλά η ανάμνησή σας και οι γνώσεις που απλόχερα μας χαρίσατε θα μας συντροφεύουν στο ταξίδι για την Ιθάκη και θα μας δίνουν κουράγιο στα δύσκολα. Ευγνωμοσύνη, αυτό αισθανόμαστε.

Αυτή λοιπόν είναι η άλλη πλευρά της ελληνικής παιδείας, η καλή, η φωτεινή, που υπάρχει μεν σπάνια, αλλά υπάρχει και αξίζει να αναφέρουμε πιο συχνά. Έτσι, για να δώσουμε μια κλοτσιά στο κατεστημένο.

Καλή αρχή και καλά κουράγια, αδέρφια!

της Α.Μ για το http://www.protagon.gr

*Η Α.Μ. είναι μαθήτρια Λυκείου