Σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν-1491/84, και την κοινή απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων 'Έργων απαγορεύεται η τοποθέτηση επιγραφών ή διαφημίσεων σε κτίρια, οικόπεδα, κοινόχρηστους χώρους ή γήπεδα και επιτρέπεται μόνο ύστερα από άδεια του δήμου ή της κοινότητας, σύμφωνα με την οποία καθορίζονται ειδικότερα οι προδιαγραφές,προϋποθέσεις και διαδικασία τοποθέτησής τους.

Όπως καταλαβαίνετε στο σημείο αυτό δημιουργούνται διαφόρων ειδών προβλήματα. Πρώτο πρόβλημα και ξεκάθαρο, είναι ότι ο δήμος παρανομεί γιατί είναι αδύνατο να έχει εκδώσει άδεια που να επιτρέπει, την αφισοκόλληση σε ολόκληρη την πόλη ακόμη και στα ιδιόκτητα ανοίκιαστα καταστήματα(...παρόλο που αναρτούν οι ιδιοκτήτες τους, ξεκάθαρα, όπως φαίνεται στη φωτογραφία, τον νόμο προς γνώση και συμμόρφωση). Δεύτερο πρόβλημα, είναι ότι δημιουργούν κακό προηγούμενο δίνοντας άλλοθι σε όλους όσους παρανομούν και ρυπαίνουν με παρόμοιες ενέργειες. Δεν μπορεί ο δήμος πχ να αφαιρέσει τις αφίσες και να χρεώσει το πρόστιμο που προβλέπει ο νόμος σε ένα κόμμα ή σε μια επιχείρηση που έχει συνήθειο να γεμίζει την πόλη, γιατί θα τον κατηγορήσουν για μεροληπτική στάση και με το δίκιο τους. Τρίτο πρόβλημα είναι ότι ακυρώνει με μια ενέργεια αντιαισθητική ,πρόχειρη και απολίτιστη, ένα χρήσιμο συνέδριο που έχει να κάνει με την ιστορία και τον πολιτισμό. Γιατί πολιτισμός δεν είναι μόνο τα συνέδρια και η φιέστες, που πολλές φορές καλώς γίνονται, αλλά ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι την ποιότητα της καθημερινότητας.

Σε μια πόλη λοιπόν, που ο καθένας κάνει ότι του καπνίσει, που τα φορτηγά ξεφορτώνουν ολόκληρο το 24 στο μοναδικό πεζόδρομο της πόλης, μεταμορφώνοντας τον σε λιμάνι, που οπαδοί ομάδων μετατρέπουν ανενόχλητοι κεντρικά κτήρια σε κακόγουστα σκηνικά κερκίδας, που συνεχίζει να διατηρεί σαν δείγμα καινοτομίας, έναν άθλιο ημιπογειομένο ηλεκτρικό κάδο, απέναντι από τα αγάλματα των ηρώων της, πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι μετρώντας την ευθύνη μας, στο μέγεθος που μας αναλογεί, για το που οδεύει και ποιο είναι το μέλλον της.

Οι πολίτες της Κοζάνης δεν σταμάτησαν να αντιλαμβάνονται την ασχήμια, απλά συνήθισαν να ζουν με αυτή και δεν τους αξίζει. Παραφράζοντας τέλος έναν στίχο του Καβάφη από το ποίημα με τίτλο «Όσο μπορείς», φωνάζουμε σε όλους όσους παίζουν τους αρμόδιους ...

Κι αν δεν μπορείτε να κάμετε την πόλη μας όπως την θέλουμε, τούτο προσπαθήστε τουλάχιστον όσο μπορείτε: μην την εξευτελίζετε.