Με το κρέας κολλημένο ακόμη ανάμεσα στα δόντια, οι συνδαιτημόνες προσπαθούν να σοβαρολογήσουν σε αυτό το καθιερωμένο after-parelasi τσιμπούσι, μια ακόμη προσφορά του εορτασμού εθνικής επετείου αλά Ελληνικά.

Γλυκιά ανατριχίλα έχει καταλάβει πριν το γονιό καθώς περνάει από μπροστά του με βήμα «στρατιωτικό» (ως συνήθως οι λέξεις στα ελληνικά έχουν κι αυτές υποστεί κάποιο κούρεμα ως προς την κυριολεκτική τους ένταση) ο μικρός μέσα στη στολή, η κόρη στα πρόωρα ίσως φορεμένα καλσόν plus μίνι-φούστα με τα εθνικά χρώματα (την 28η Οκτωβρίου ήθελα να ήμουν άσφαλτος, είπε κάποιος, θυμίζοντάς μας το πόσο ακόμη και η παρέλαση εδώ σ' εμάς έχει φορτιστεί και με απροσχημάτιστη λαγνεία). Κάποιες άλλες φορές πάντως ο μεγάλος μπορεί και να εξοργιστεί όταν ο μικρός περνάει με βήμα βαριεστημένο, αφηρημένος και καθόλου στοιχισμένος με τη σοβαρότητα της εκδήλωσης (θα δεις τι θ' ακούσει το κωλόπαιδο όταν πάμε σπίτι σκέπτεται ο μεγάλος που παίρνει στα σοβαρά αυτή την κακοστημένη συνήθως τελετή).

Το αν σε άλλα κράτη κάνουν ή δεν κάνουν παρέλαση θα έπρεπε να μας είναι τελείως αδιάφορο. Σε άλλα κράτη χτυπιούνται με αιχμηρά αντικείμενα μέχρι να ματώσουν, για λόγους θρησκευτικούς, σε άλλα μαζεύονται και πίνουν μπίρες μέχρι να κατουρηθούν, σε άλλα τρώνε το χώμα. Εμένα με νοιάζει η λογική τι λέει. Και με τα δικά μου κριτήρια η παρέλαση των κάθε λογής ενστόλων και στολισμένων, άρα και των φαντάρων και των μαθητών μου φαίνεται παράλογη και το πολύ να εξυπηρετεί μόνο κάποιους. Διότι:

• Από τα όσα γνωρίζω οι παρελάσεις έχουν ρίζες που φθάνουν μέχρι την αρχαία Μεσοποταμία. Από τότε και έως το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, παρέλαση έκαναν οι στρατοί που νικούσαν σε έναν πόλεμο και είτε έμπαιναν μετά ξανά θριαμβευτικά αυτή τη φορά στις κατακτημένες πόλεις δείχνοντας στους ηττημένους ποιος είναι πλέον το αφεντικό ή γύριζαν στα δικά τους εδάφη και έδιναν μια συνοπτική και σκληρή εικόνα των κατορθωμάτων τους με τα λάφυρα και τους αιχμαλώτους που έσερναν μαζί στην παρέλαση. Οι Ρωμαίοι και μετά οι Πρώσοι ήταν πρωταθλητές στο σπορ. Τους μιμήθηκαν καθεστώτα σταλινικά και σήμερα επιμένουν σ' αυτό κυρίως οι Κινέζοι και κάτι κράτη σαν το δικό μας. Όπως έγραψε ο Όργουελ: το περπάτημα με το βήμα της χήνας συνειδητά και με πρόθεση παραπέμπει στη συντριβή ενός προσώπου από μια μπότα(!)

• Στη σημερινή εποχή μια στρατιωτική παρέλαση στην Ελλάδα γίνεται για εμάς εδώ ή για τους έξω εχθρούς μας; Για να δείξει πόσο έτοιμος είναι ο στρατός μας να πολεμήσει; Βλάκες είναι οι εχθροί μας; Δεν ξέρουν ότι δεν έχουμε ούτε πυρομαχικά για τα όπλα που επιδεικνύουμε στις παρελάσεις; Άλλωστε την εποχή της χούντας δεν είχαμε τέλειες παρελάσεις; Στα κασόνια με τον οπλισμό, όταν χρειάστηκε να ανοιχτούν στον πόλεμο της Κύπρου δεν βρήκαμε μέσα μόνον άμμο;

• Στην 28η Οκτωβρίου παρελαύνουμε για να θυμηθούμε τι πράγμα; Το ΟΧΙ τίνος; Του Μεταξά, του υπασπιστή του Βενιζέλου που μετά πήγε με το Βασιλιά, εγκαθίδρυσε δικτατορία και ήταν τοποτηρητής των συμφερόντων της Αγγλίας και των Τραπεζιτών αλλά του άρεσε και ο γερμανικός τρόπος ζωής; (με το πιστόλι στο κεφάλι είπε το ΟΧΙ ο Μεταξάς, μου είχε ψιθυρίσει κάποιος ακροδεξιός φίλος όταν ακόμη ήμουν μαθητής, επιτείνοντας τη σύγχισή μου). Χώρια που εμείς εορτάζουμε την ημέρα της εισβολής και όχι της απελευθέρωσης γιατί εκεί υπάρχει προφανώς το θέμα του εμφυλίου και ακόμη δεν τα έχουμε βρει με την αλήθεια.

• Οι μαθητές των σχολείων, μέσα και σ' αυτή τη σύγχιση, τι δουλειά έχουν να παρελαύνουν με στρατιωτικό βήμα και τη σημαία του κράτους (δίνοτας τροφή και στον στείρο εθνικισμό μερικών;). Ας αποκτήσει επιτέλους το κάθε σχολείο τη δική του σημαία και ας αφήσουν τη σημαία του κράτους να ανεμίζει σε άλλες εκδηλώσεις, εκεί όπου χρειάζεται να λειτουργήσει επίσημα και σημειολογικά.

• Πόσες χιλιάδες ώρες από τη ζωή των μαθητών χάνονται για να πηγαίνουν πέρα-δώθε στις αυλές να πετύχουν τον άσκοπο και λογικά ανέφικτο στρατιωτικό βηματισμό (αφού δεν είναι στρατιώτες). Πόσες ώρες μαθημάτων χαμένες λόγω παρέλασης προστίθενται κάθε χρόνο στις ήδη πολλές άλλες χαμένες του ελληνικού σχολείου;

• Έχουν προτείνει κάποιοι αυτές οι ημέρες, αν χρειάζεται να τις θυμόμαστε ακόμη, να είναι ημέρες γιορτής και χαλαρής παρουσίας για τα παιδιά. Ας τους εξηγείται η όποια σημασία της ημέρας με μια εμπνευσμένη ομιλία και με επακόλουθο έναν διάλογο (αντί να εκφωνούνται λόγοι που σε μερικές περιπτώσεις, το έχω δει με τα μάτια μου, η μια καθηγήτρια δίνει τον περσινό λόγο στην άλλη για να τον εκφωνήσει την επόμενη χρονιά αφού έτσι κι αλλιώς κανείς δεν είχε προσέξει τι είχε ειπωθεί την προηγούμενη). Είναι ψέματα πως οι εθνικές γιορτές στα σχολεία σήμερα είναι ένα άδειο κοχύλι;

• Ας σταματήσουν και κάποιοι Αριστεροί(;) όπως ένας βουλευτής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μόνιμα τσακωμένος με τη σοβαρότητα, να οργανώνουν αντι-παρελάσεις νομίζοντας ότι κάνουν κάτι επαναστατικό ή προοδευτικό. Το κομμάτι τους κάνουν και μόνο.

Η παρέλαση στις ημέρες μας κάνει αβάντα στην έφεση διαφόρων πολιτικών και των κατά τόπους βλαχοδημάρχων να γλείψουν λίγη ακόμη γλυκειά και χρειαζούμενη δημοσιότητα. Γι' αυτό και ο τίτλος: «κλάστε» τις παρελάσεις, με την αρχαϊκή έννοια του ρήματος. Δηλαδή σπάστε τις άκαμπτες αυτές παράτες και απομακρύνετε τα παιδιά από τα όποια (παρα)στρατιωτικά και ανώφελα σουσούμια. Ακόμη και στην αρχαία Σπάρτη τη συνειδητοποίηση των παιδιών δεν την επιτύγχαναν βάζοντάς τα να κάνουν βήμα επάνω κάτω...

*ΠΗΓΗ:PROTAGON.GR