στη Βουλή στην ψηφοφορία για τις αποκρατικοποιήσεις, με τον δεύτερο να ωρύεται στα σκαλιά απευθυνόμενος στον Κουκουλόπουλο «κωλόπαιδο σε φέραμε στο ΠΑΣΟΚ για να το διαλύσεις». Ο Κουτσούκος να κατηγορεί τον Βενιζέλο ότι θέλει να τον εκτελέσει χωρίς να τον δικάσει, η Τζάκρη συμβούλευε τον αρχηγό της ότι πρέπει να τον απασχολούν οι εγγραφές και όχι οι διαγραφές. Ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης στο δικό του μήκος κύματος να επιμένει με αυταπάρνηση σταχανοβίτη στην ψήφιση των μέτρων. Η μεταμεσονύκτια ατραξιόν της Ιπποκράτους, ο Μιχάλης Κασσής, κραύγαζε στους συντρόφους του Ντόλιο και Μπόλαρη, στο πεζοδρόμιο της Ιπποκράτους, εις επήκοον όχι μόνο των δημοσιογράφων αλλά και των περαστικών «εγώ απαλλάχθηκα, εσείς να δούμε τι θα κάνετε, που θέλετε να μείνετε για να γίνετε υπουργοί. Να ψηφίσω εγώ τα μέτρα για να γίνεται υπουργοί του Σαμαρά; Είναι και ο Χρυσοχοΐδης εδώ που θέλει να γίνει υπουργός». Και απευθυνόμνος στον Γ. Ντόλιο: «Εσύ Ντόλιο να πας στο φίλο σου το Ραγκούση. Να φύγω εγώ και να έρθει ο Σάκης Οικονόμου (σ.σ. πρώην βουλευτής) να κάνει τον υποτακτικό του Λοβέρδου και να κάνει σουλάτσα». Απευθυνόμενος δε στους ξαφνιασμένους περαστικούς έλεγε: «Τι κοιτάτε εσείς ρε, ο Βενιζέλος με αυτούς εδώ έφερε το κόμμα στο 4%»!

Η ιστορία σκαρώνει φάρσες! Πέρυσι τέτοιες μέρες το ΠΑΣΟΚ κλυδωνιζόταν με την φαεινή ετεροχρονισμένη ιδέα του δημοψηφίσματος που επινόησε ο Γ. Παπανδρέου σε μια απονενοημένη προσπάθεια νομιμοποίησης της εν κρυπτώ παράδοσης της χώρας στην Τρόικα, με όρους που κατέληξαν λεόντειοι υπέρ αυτών. Ενα χρόνο μετά, η χώρα έχει αλλάξει τρεις πρωθυπουργούς, η κοινωνία περιδεής βλέπει το βιοτικό της επίπεδο να υποβιβάζεται δραματικά, χωρίς να γνωρίζει αν η κατωφερής σήραγγα έχει τέλος, αλλά το ΠΑΣΟΚ παραμένει στα ίδια.

Πέρυσι τέτοιες μέρες, μετά το φιάσκο της Νίκαιας, άρχιζε η εσωτερική διαδικασία αποπομπής του Παπανδρέου, στην οποία συνέβαλε εναργώς με τους ανθρώπους του ο νυν αρχηγός, Βενιζέλος. Ο ίδιος ήρθε πλήρως νομιμοποιημένος από την ψήφο 230.000 μελών και φίλων του λεγόμενου κινήματος. Οι αστοχίες ωστόσο από την αρχή ήταν εκκωφαντικές. Πέραν της ηγεσίας, διεκδίκησε και την απόλυτη εσωκομματική εξουσία. Οδήγησε το κόμμα του στις εκλογές με καταργημένα όλα τα κομματικά όργανα, σπάζοντας έτσι την οργανωτική σπονδυλική στήλη του πάλαι ποτέ ρωμαλέου κομματικού μηχανισμού. Παραγκώνισε τους λεγόμενους κορυφαίους, επιχειρώντας να μετατρέψει το κόμμα σε ενός ανδρός αρχή (σ.σ. Ούτε ο αυτοκράτορας Ανδρέας δεν είχε καταργήσει τα κομματικά όργανα. Δεν τα υπολόγιζε μεν, τα άφηνε δε να υπάρχουν, ως πρόσχημα εσωκομματικής κομματικής δημοκρατίας).

Η φιλοδοξία Βενιζέλου θα μπορούσε να ευδοκιμήσει σε εποχές ευδαιμονίας και ελπίδας. Σε εποχές συρρίκνωσης, κοινωνικής δυσαρέσκειας, οικονομικής καχεξίας και κομματικής αποσυσπείρωσης, απλώς επιτάχυνε την διαλυτική πορεία. Σημείο καμπής ήταν η απόφασή του να μην συμμετάσχει το κόμμα με πολιτικά στελέχη στην κυβέρνηση Σαμαρά.

Λογική η πρόθεσή του, για να αποκαθάρει το ΠΑΣΟΚ από το βεβαρημένο κυβερνητικό του παρελθόν, και να το αναβαπτίσει στη λαϊκή εμπιστοσύνη.

Λογάριαζε ωστόσο χωρίς τους ξενοδόχους. Ο ένας ήταν το μνημόνιο και τα μέτρα που απαιτεί. Το ΠΑΣΟΚ ήξερε να μοιράζει λεφτά, αλλά δεν ήξερε να παράγει, με αποτέλεσμα το μνημόνιο να το εισαγάγει σε κενό πολιτικού λόγου. Ο δεύτερος ήταν οι λεγόμενοι κορυφαίοι που εξεγέρθηκαν γιατί δεν τους έκανε την τιμή να τους προσφέρει κυβερνητικούς θώκους Φαίνεται η μοίρα τους επιβάρυνε με έναν προορισμό σε αυτή τη ζωή. Να σώσουν τη χώρα από την καταστροφή, ζεσταίνοντας υπουργικές καρέκλες. Δεν απαντούν γιατί δεν την έσωσαν όταν τις κατείχαν. Ηταν οι ίδιοι που ενώ η χώρα στροβιλιζόταν ανάερη στην άκρη του γκρεμού, χειροκροτούσαν στο υπουργικό συμβούλιο τον ΓΑΠ όταν τους ευτέλιζε με διαφάνειες και προτζέκτορες, κάνοντας τους διαλέξεις περί της τεχνικής του διοικείν, ενώ ήταν η στιγμή να πάρουν αποφάσεις και να τηρήσουν αυτά τα οποία –κακώς- είχαν υπογράψει.

Συμπληρώθηκε ένας χρόνος και είμαστε ακόμα στα ίδια. Το ΠΑΣΟΚ αμφισβητεί τον αρχηγό του. Ενα ΠΑΣΟΚ που, όπως είπε χθες βράδυ νυν βουλευτής και πρώην υπουργός, μοιάζει με αυτοδιοικούμενο ασύντακτο κοπάδι». Και ετσι φαίνεται ότι θα συνεχίσει να πορεύεται, χωρίς πυξίδα, στοχοπροσήλωση, προοπτική.

Ο χώρος της κεντροαριστεράς θα συνεχίσει να υπάρχει. Η ΔΗΜΑΡ προβάλλει άφθαρτη στον πολιτικό ορίζοντα, με μόνη της αμυχή την στήριξη της κυβέρνησης Σαμαρά, την οποία ωστόσο προσπαθεί να ρετουσάρει με την επίμονη στάση της στα εργασιακά.

Το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να ζει τον επιθανάτιο ρόγχο του. Το συντακτικό συνέδριο που εξήγγειλε για τον Φεβρουάριο ο αρχηγός του - αν φτάσουμε ως εκεί, αν έχουν ψηφισθεί τα μέτρα, αν δεν έχει πέσει η κυβέρνηση - δεν αποκλείεται να αποτελέσει την συγγραφή της ληξιαρχικής πράξη θανάτου του ΠΑΣΟΚ.
Όπως θα έλεγε και ο Αβραμόπουλος, έχει πλέον ολοκληρώσει τον βιοϊστορικό του κύκλο...

πηγη:ΣΚΑΙ.GR