Κάθε χρόνο τέτοια μέρα κάτι γελοία πρόσωπα και οργανώσεις προσπαθούν να με πείσουν, αφού το φωνάζουν σαν υστερικές οντότητες, για το τι έγινε εκείνο το βράδυ στα Πολυτεχνεία (Αθηνών και Θεσσαλονίκης) κι ιδίως ποιό το αληθινό τους νόημα. Αλλοι πως ο αγώνας εκείνος συνεχίζεται κι άλλες τέτοιες ιδεολογικές τρίχες. Ναυτία ακατάσχετη χρόνια τώρα. Την κάθε του έτους αυτή ημέρα προσπαθώ να θλίβομαι λιγότερο από την ημέρα των γενεθλίων μου. Και μόνον δύο τραγούδια το «Μιλώ» και «Χάρης» από τις «Αρκαδίες 1 7 8» του Μ. Θ. με αντέχουν.

ΥΓ. «Αν, λέω αν...» δεν είχαμε το Πολυτεχνείο, (με το συμπτωματικό εγκλεισμό εκεί μέσα των φοιτητών της Νομικής που περνούσαν από κει μετά τη συνέλευσή τους και το κυνήγι τους από την ασφάλεια), αν προχωρούσε η ελεγχόμενη πολιτικοποίηση του καθεστώτος της Δικτατορίας, θα είχαμε την ούτω πως μεταπολίτευση με το θλιβερό πολιτικό σύστημα να την αγκαλιάζει με άφατον ηδονή, την Κύπρο κατακτημένη, κατ' ακολουθίαν δε τη σημερινή χρεοκοπία; Μήπως τελικά η ελευθερία που βιώσαμε ήταν αναντίστοιχη του τιμήματος που πληρώσαμε και πληρώνουμε στην κυριολεξία και μεταφορικά.

(Στη μνήμη του Κυριάκου Σιδηρόπουλου
κατοίκου Μαυροδενδρίου κάποτε...)