όμως ''εθελόθυτο θύμα'' στο βωμό του ήθους της ελευθερίας, ο Μουσουλμάνος Αιγύπτιος Ιμπραήμ πασάς, όταν φίλησε στο μέτωπο, αφού έστησε όρθιο στο δέντρο, κοιτάζοντάς τον κατά πρόσωπο το νεκρό Αρχιμανδρίτη Παπαφλέσσα.
Μάθημα αχρειότητας και φρίκης έδωσαν εκείνοι, προφανώς χριστιανοί ορθόδοξοι (;), που ποδοπάτησαν το χώμα πάνω στον τάφο, αδελφού εν Κυρίω, κεκοιμημένου συμπατριώτη μας, έσπασαν μάρμαρο, έσπασαν σε κομμάτια κείμενο του ποιητή της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσου γραμμένο πάνω σε ''πλέξι-γκλας''.
Μα τέτοια λύσσα, τέτοια κτηνώδης πράξη, που χαρακτηρίζει μόνο έξαλλα θηρία, είναι ποτέ δυνατό να ενεργείται από ανθρώπους, που έθαψαν και έκλαψαν δικούς τους ανθρώπους; Που διδάχτηκαν από τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους, τη συμπάθεια, την κατανόηση, την καλοσύνη, την ανεκτικότητα;
Ντρέπομαι, φρίττω και θρηνώ, για την πολυθρύλητη ευσέβειά μας, την Παιδεία μας, το βερμπαλιστικό πολιτισμό μας, την ανθρωπιά μας.
Ποιο άραγε κέντρο (εσωτερικό ή εξωτερικό;) τροφοδοτεί αυτή την απερίγραπτη ασχημοσύνη; Γιατί η ασελγής αυτή πράξη δεν προσβάλλει το νεκρό. Ούτε μόνο αυτούς που τη διέπραξαν. Εμάς προ(σ)βάλλει. Όλους, και τον καθέναν από εμάς ξεχωριστά. Τη νεκρότητά μας προβάλλει. Από την οποία πρέπει, αφού αλληλο-συγχωρηθούμε, να αναστηθούμε.
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος
17-11-2012

* η επιστολή δημοσιεύτηκε στο ai-vres-blogspot.com