Η πολιτική της κυβέρνησης για την ανάπτυξη, σε αυτήν, αλλά και στην επόμενη προγραμματική περίοδο, ταυτίζεται και εξαντλείται στην απόλυτη ιδιωτικοποίηση των εθνικών φυσικών πόρων (ενέργεια, νερό, αέρας), στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, στην αναγόρευση του ιδιωτικού τομέα και του εξωτερικού επενδυτικού παράγοντα ..ως αποκλειστικού πυλώνα που θα σηκώσει την ανάπτυξη
Την περασμένη Κυριακή η τρόικα εσωτερικού υπερψήφισε τον προϋπολογισμό της χώρας για το 2013, ενώ ταυτόχρονα παρέδωσε τα κλειδιά της οικονομικής διαχείρισης της χώρας στην τρόικα εξωτερικού. Όσον αφορά τον προϋπολογισμό δεν είναι πρωτότυπη η διαπίστωση ότι έχουμε να κάνουμε με έναν βαθύτατα ταξικό προϋπολογισμό. Ωστόσο είναι η πρώτη φορά που ένας προϋπολογισμός δεν μπαίνει καν στον κόπο να μας πει πως, εκτός του 1/3 της κοινωνίας, υπάρχει κάτι και για τα 2/3. Διαβάζοντάς τον κανείς, διαπιστώνει εύκολα ότι πρόκειται για τη συνέχεια, ουσιαστικά, ενός ολοκληρωμένου ξενόφερτου σχεδίου κατεδάφισης της ελληνικής κοινωνίας, βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, το οποίο με αξιοσημείωτη συνέπεια και επαγγελματισμό υλοποιεί εργολαβικά η συγκυβέρνηση. Καμιά τάξη, εκτός από αυτή των διαπλεκόμενων φίλων της κυβέρνησης, δεν ξεφεύγει από τη «φροντίδα της». Η εργατική, η υπαλληλική και η αγροτική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις συνθλίβονται, καθώς τα συνολικά μέτρα, ύψους 18,9 δισ., δεν έχουν προηγούμενο, όχι μόνο για την ελληνική μεταπολεμική ιστορία, αλλά και για τη μεταπολεμική ιστορία ολόκληρου του δυτικού κόσμου.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι απορίας άξιο το ποια ανάπτυξη ευαγγελίζονται οι κυβερνώντες με ένα Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων της τάξης των 7 δισ., καθώς από τα 10 δισ. του 2010 φθάνει στα 6,850 το 2013, εάν δεν μειωθεί περαιτέρω, γιατί το μείωσαν από το προσχέδιο κατά 500 εκατ. ευρώ. Δεν είναι μόνο το ποσό που μειώνουν, είναι και τι είδους δημόσιες επενδύσεις προωθούν. Ενδεικτική είναι η μείωση του ΠΔΕ στο συγχρηματοδοτούμενο σκέλος στον τομέα της υγείας, όπως και η δραματική μείωση του εθνικού σκέλους του υπερυπουργείου Ανάπτυξης.
Στην εισηγητική έκθεση εμφανίζεται ποσοστό πληρωμών του ΕΣΠΑ της τάξης των 9,2 δισ., η πρακτική όμως που ακολουθεί η κυβέρνηση να εντάσσει στο ΕΣΠΑ έργα που έχουν ολοκληρωθεί μέσω του εθνικού σκέλους, προκειμένου να απεγκλωβίσει το εθνικό ΠΔΕ, δημιουργεί τεράστιο κίνδυνο ταμειακής διαχείρισης και μετακύλισης πολλαπλάσιου κόστους στο μέλλον, καθώς και διαρθρωτικό λάθος.
Παράλληλα δεν αναφέρεται πουθενά στην εισηγητική έκθεση για το πώς θα ξεμπλοκαριστούν οι μεγάλοι οδικοί άξονες των οποίων τα έργα έχουν «παγώσει» μέσω των συμβάσεων παραχώρησης. Εδώ και έναν χρόνο οι κυβερνήσεις διαλαλούν ότι βρίσκονται και φθάνουν σε συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και το εγχώριο τραπεζικό σύστημα για την απεμπλοκή αυτών των έργων. Όμως μέχρι σήμερα δεν υπάρχει καμία θετική διέξοδος.
Η στρατηγική ανάπτυξης ξεδοντιάζεται μέσω του ΠΔΕ κι επαναπροσδιορίζεται η ανάπτυξη με όρους τραπεζοπιστωτικού τομέα και μέγιστης εξασφάλισης της ιδιωτικής συμμετοχής και κέρδους. Η πολιτική της κυβέρνησης για την ανάπτυξη, σε αυτήν, αλλά και στην επόμενη προγραμματική περίοδο, ταυτίζεται και εξαντλείται στην απόλυτη ιδιωτικοποίηση των εθνικών φυσικών πόρων (ενέργεια, νερό, αέρας), στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, στην αναγόρευση του ιδιωτικού τομέα και του εξωτερικού επενδυτικού παράγοντα ως αποκλειστικού πυλώνα που θα σηκώσει την ανάπτυξη. Στο Μεσοπρόθεσμο, μάλιστα, ανακοινώνεται συγκεκριμένο 4ετές χρονοδιάγραμμα «ξεπουλήματος» που ξεκινά από τον ΟΠΑΠ, τα λαχεία, το IBC (δεύτερη δόση – εξόφληση )τη ΔΕΠΑ και τη ΔΕΣΦΑ.
Όμως οι κατʼ ευφημισμό επενδυτές δεν ενδιαφέρονται να δημιουργήσουν επενδύσεις! Αντιθέτως, ενδιαφέρονται για τη νομή, που πρόθυμα προσφέρει η τρόικα εσωτερικού, υφιστάμενων φυσικών πόρων και υφιστάμενων δημόσιων επενδύσεων και υποδομών που έχουν γίνει με τον κόπο, τον ιδρώτα και το αίμα των Ελλήνων πολιτών. Ξεπουλάνε και εκποιούν όσο – όσο τους φυσικούς πόρους, μετατρέπουν τα δημόσια αγαθά σε εμπορεύματα, για να εισπράξουν, κατά την περίοδο 2013-2016 μόλις 2.5 δισ. ευρώ για το 2013, 4,9 δισ. ευρώ για το 2014, 6.δισ. ευρώ για το 2015 και 9.5 δισ. ευρώ για το 2016.Ψίχουλα, δηλαδή, μπροστά στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή που θα επέλθει. Αναρωτιούνται, άραγε, τι επίπτωση θα έχει το ξεπούλημα 24 δισ. στα 400 δισ. τοκογλυφικό χρέος που θα έχουν φορτώσει τον λαό το 2016;
Πρώτα, έτσι, έρχεται το πωλητήριο σε δημόσιες επιχειρήσεις, παραχωρήσεις δικαιωμάτων στα παίγνια, υποδομές, καθώς και τραπεζικές μετοχές. Αυτά τα περιουσιακά στοιχεία έχουν εκτιμώμενη αξία 26 δισ. ευρώ. Σε αυτά προστίθεται 81.000 ακίνητα, με εκτιμώμενη αξία 20-28 δισ. ευρώ. Όποια έσοδα υπάρξουν από τις ιδιωτικοποιήσεις θα τα «καταπιεί», χωρίς αλλαγή ως προς τη βιωσιμότητά του, η «μαύρη τρύπα» του χρέους. Η ζημιά ως προς τις δυνατότητες σχεδιασμένης παρέμβασης για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μιας κυβέρνησης ελεύθερης από μνημονιακές δεσμεύσεις, θα είναι ανεπανόρθωτη.
Τι εθνική αναπτυξιακή στρατηγική μπορεί να έχει μια χώρα όταν δεν ελέγχει στρατηγικούς τομείς όπως η ενέργεια; Τι ρυθμούς ανάπτυξης να επιτύχει και πώς να τους διατηρήσει σταθερούς; Πώς, άραγε, μια περιοχή όπως η Δυτική Μακεδονία θα επιβιώσει με 30%-32% ανεργία όταν η ενεργειακή καρδιά της χώρας περάσει σε ιδιωτικά χέρια;
Με τα παραπάνω, επιβεβαιώνεται η ορθότητα της θέσης του ΣΥΡΙΖΑ ότι τα Μνημόνια δεν μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης, αλλά να καταργηθούν ώστε να μπορέσουν νʼ αποτελέσουν αντικείμενο καταγγελίας οι δανειακές συμβάσεις, με στόχο επαναδιαπραγμάτευσή τους στο πλαίσιο συνολικότερης αναδιαπραγμάτευσης για το χρέος, βασισμένης στη μόνη ρεαλιστική λύση γιʼ αυτό: δραστικό και πραγματικό, αυτή τη φορά, «κούρεμά» του και αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης.
* Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ Π.Ε. Κοζάνης
