Εκμεταλλευόμενη λοιπόν (η δημοσιογραφία) τη δύναμη που της δίνουν και τα νέα μέσα (τηλεόραση, διαδίκτυο) παρέκλινε από τον καθαυτού ρόλο της που δεν είναι άλλος από την ενημέρωση των πολιτών και τον έλεγχο της εκάστοτε εξουσίας.

Το βλέπουμε καθημερινά στις τηλεοράσεις μας, το ακούμε στα ραδιόφωνα και το διαβάζουμε στα ενημερωτικά sites (και δυστυχώς και στα blogs): Ομάδες συμφερόντων οικονομικών, εκδοτικών και άλλων, που έχουν σχέση πάντα με το χρήμα και την εξουσία, έχουν γίνει οι δημοσιογράφοι των μεγάλων μέσων. Ενημερώνουν, αποκαλύπτουν, ή από την άλλη, κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά του κόσμου κατά το δοκούν και τη θέληση βέβαια και τα συμφέροντα του φανερού ή κρυφού εργοδότη τους. Ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις και υπουργούς για μια παρεξήγηση, για ένα …γαμώτο, ή απλά για επίδειξη δύναμης.

Απειλές, «μαχαιρώματα», καταγγελίες, ύβρεις, μηνύσεις και άλλα πολλά του κοινού ποινικού δικαίου είναι η καθημερινότητά τους. Δεν αναφέρομαι φυσικά στη πλειοψηφία των νέων δημοσιογράφων ή ρεπόρτερ των 500, 600, ή 700 ευρώ, που κάνουν όλη τη «χαμαλίκα», αλλά στους αψεγάδιαστους ΚΥΡΙΟΥΣ των εκατομμυρίων, στα top models των δελτίων και των εκπομπών, με την αναμφισβήτητη αναγνωρισιμότητα και τη marketαρισμένη πειθώ. Ένα παιχνίδι εξουσίας και χρήματος έχει γίνει η δημοσιογραφία, άλλωστε, βλέποντας τα βιογραφικά των βολευτών του κοινοβουλίου, διαπιστώνουμε ότι οι «
λειτουργοί» των ΜΜΕ κοντεύουν να φτάσουν σε συμμετοχές ακόμη και τους (άλλους) «λειτουργούς» της δικαιοσύνης (!!!)

Μέσα λοιπόν σε όλο αυτό το κλίμα, γιατί θα πρέπει να απορούμε για τη σημερινή δολοφονία του δημοσιογράφου; Μήπως τελικά είναι το φυσικό επακόλουθο μιας αρρωστημένης λειτουργίας, που ακολουθεί περισσότερο τους κανόνες της μαφίας παρά τους κανόνες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας;

Και τέλος γιατί θα πρέπει -σώνει και καλά- να απασχολήσει τη, ρημαζόμενη στις μέρες μας, ελληνική κοινωνία ,που αγωνίζεται να επιβιώσει, περισσότερο από όσο θα απασχολούσε μια άλλη «απλή» δολοφονία ενός άτυχου και «ανώνυμου» συμπολίτη μας για (ας πούμε) …κληρονομικούς λόγους, άλλωστε η διαφορά των δύο περιπτώσεων είναι καθαρά ποσοτική των …συμφερόντων!

Υ.Γ. : Η δολοφονία των Σωκράτη Γκιόλια ήταν η αφορμή γι’ αυτό το σχόλιο και φυσικά δεν καταλογίζω τίποτε από τα παραπάνω στον άτυχο μαχόμενο δημοσιογράφο και πατέρα.