εκ δε του λόγου τούτου κι ο αρχιερέας των κοζανιτών ορθοδόξων ...καίγεται τόσο να λειτουργεί και να υπάρχει εκεί, ένθα ισορροπεί η ασφυκτιούσα αλλού, φύση της εξουσίας του –περίλαμπρη, αλλά άλλοι την νοιώθουν κι ως περίλυπη στη βυζαντινή της ματαιότητα -. Αλλά και των ιεραρχών εν γένει, τους οποίους είδαμε στην εορτή του πολιούχου να θύουν και ν' απολύουν στην απαστράπτουσα χλιδή ενώπιον του ποιμνίου των λογικών προβάτων τους. Ο μόνος σεμνός ως ο μόνος αιρετός εκ του λαού δηλαδή, εκείνου του εσπερινού, ήταν ο κ. Δήμαρχος.
Στο πλαίσιο του εορτασμού των 100 χρόνων ελευθέρου βίου της Κοζάνης (κουράγιο συμπολίτες τελειώνει κι αυτή η επαρχιακού λόγου φαντασίωσή μας) τιμήθηκε η μνήμη του Μητροπολίτη Διονύσιου (Ψαριανού). Μία ομιλία του στοχαστικού θεολόγου και πνευματικού ανθρώπου κ. Αναστασίου Δάρδα, η χορωδία ιεροψαλτών «Ιάκωβος Ναυπλιώτης» (χοράρχης ο βαθυνούστατος άρχων της ψαλτικής κ. Σωτήριος Αρβανίτης) να αποδίδει έξοχα ύμνους των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς, των Φώτων αλλά και συνθέσεις του τιμώμενου Μητροπολίτη, με ενδιάμεσο συνδετικό κρίκο θεωρίας και υμνολογίας τον πρωθιερέα του αγίου Νικολάου, θεολόγο κ. Δημητρίου Χαρισίου. Ολα καλά κι άγια ως εδώ.
Σκεφτόμουν πως ούτω πως η πόλη τιμά έναν πνευματικό, πρωτίστως άνθρωπο, που χάραξε αυτήν στα τελευταία 50 τόσα χρόνια, με την φυσική του παρουσία στην Μητρόπολη αλλά και την πνευματική του ουσία. Αρα έκανε το καθήκον της κι έτσι η ηγεσία της χορτάτη με αφρόψαρα στο πρόγραμμα, προχωρά ήδη παρακάτω για να εξαντλήσει το πέλαγος της ρουτίνας.
«Είμαστε αμετάκλητα μεσοπόλεμος» ήγουν επαρχία για πάντα και κατά πάντα.
Αλλά τιμούν το συγκεκριμένο μητροπολίτη ή απλώς συμπληρώνουν το κενό τους γενικώς με φωναχτά ονόματα, των οποίων το έργο και την προσφορά τους αγνοούν μέχρι και περιφρονούν κάποιες φορές;
Γίνομαι ελαφρώς σαφέστερος.
Ο Διονύσιος χάρισε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης την ημέρα ίδρυσης του θεσμού των Βιβλίων και της Ανάγνωσης (ΙΝΒΑ)- Ιούλιος του 1995- την πολύτομη και πολύτιμη βιβλιοθήκη του, μια από τις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες ιδιωτικές στον ελλαδικό χώρο. Η πόλη γι αυτό αλλά και για την όλη πνευματική του ύπαρξη, του απένειμε το χρυσό της μετάλλιο. Οταν είχαμε κατά πλάσμα επιθυμίας ονομάσει την Κοζάνη «Πόλη του Βιβλίου», πήραμε τη βιβλιοθήκη του και την τοποθετήσαμε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη ως το σπουδαιότερο απόκτημά της στα νεότερα χρόνια, σε ειδικό χώρο δημόσιας χρήσης και προβολής. Οταν η πόλη θεσμικά μετεξελίχτηκε σε «πόλη του γελοίου» ως προς τα βιβλία και τα γράμματα, ανίδεοι διέλυσαν το ενιαίον της μέρος της δε το πέταξαν ποιός ξέρει σε ποιά αποθήκη!
Λυπητερά πράγματα κι όσοι τα ζούσαν και τα ζουν θλίβονταν, πλην ατελέσφορα. Η δημόσια κι η δημοτική ακηδία είναι ακατανίκητη. Εξ όνυχος (και τι όνυχας) τον λέοντα, λοιπόν!
Η άγνοια, η περιφρόνηση, η αντιπάθεια σχεδόν κατά των βιβλίων και των ανθρώπων που ασχολούνται μ' αυτά, κυριαρχούν ως δημόσια και δημοτική αίσθηση, αισθητική και πρακτική. Ενα απέραντο χωριό διαθέσεων δηλαδή...
Ακούγονται κάπως υπερβολικά αυτά; Απλώς είναι ελαφρώς πιο χειρότερα τα πράγματα. Τι κρίμα για αυτή την πόλη που δεν έχει και πολλά να δείξει στον πολιτισμό της, πλην της τηλεθέρμανσης! Ο κύριος Δήμαρχος είναι ανυποψίαστος μάλλον γι όλα αυτά, ίσως και να μην τον ενδιαφέρουν, να μην ξέρει, να μη νοιώθει, αλλά αυτός ευθύνεται τελικά και πολιτικά, με τους ανθρώπους που επιλέγει για να κτυπήσουν τη διοικητική τους κάρτα στη Βιβλιοθήκη, το μεσοδιάστημα της αγρανάπαυσής τους από τις αμοιβόμενες αντιδημαρχίες και άλλες διοικήσεις του δήμου όλες μεθ' αμοιβής, εννοείται.
Τι θλίψη για την Κοζάνη αυτή η τακτική και πολιτική!
Βαρύτατη η ευθύνη του (για την ελαφρότητα και την ανευθυνότητά του ως προς αυτά) κι ας μην καταλαβαίνει, το μοναδικό στην ιστορία της, κατάντημα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης, για το οποίο όμως κανείς δεν θα του ζητήσει το λόγο ή ν' απολογηθεί, πλην της ιστορίας της πόλεως και των γραμμάτων της. Αυτά είναι άυλα εντελώς σημαίνοντα που δεν τιμωρούν φυσικά αλλά θα ντρέπονται για το που αφέθηκε και βρίσκεται αυτή από την οποία πέρασαν οι κορυφές των τοπικών γραμμάτων από την ίδρυση της κι έχουν αφήσει κάποιοι, μνημειώδες πνευματικό έργο.
Ας στοχαστεί κι αναστοχαστεί για λίγο (αν μπορεί) για την ιστορική Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης και την Κοβεντάρεια εξαλλαγή της σήμερα, η οποία δεν ξεχωρίζει και πολύ από μια σχολική βιβλιοθήκη κάποιου Γυμνασίου ή και Λυκείου της πόλεως.