Σε πρώτη σκέψη διαφωνείς με τον Τερζάκη. Το φως, λες, συνδέεται με την αισιοδοξία, η Ελλάδα με το φως, ο Έλληνας με την αισιοδοξία και έτσι προκύπτει: «Η Ελλάδα είναι φωτεινός και αισιόδοξος λαός». Όμως πού είναι αλήθεια οι αποδείξεις γι'αυτήν την αισιοδοξία; Μήπως την είδε ποτέ κανείς μας; Εγώ νομίζω πως μπερδευτήκαμε.

Η κουλτούρα μας κάθε άλλο παρά αισιόδοξη είναι. Αντίθετα,είναι απαισιόδοξη. Είναι ένας αγώνας ενάντια στο φως. Προσπαθούμε να μπαλώσουμε την απαιδιοδοξία μας και τους φόβους μας με μία ψεύτικη και εφήμερη νότα αισιοδοξίας. Αλλά δεν πιάνει η βελόνα.

Τελικά, ο Έλληνας τυφλώθηκε από το πολύ φως. Από αυτή την αίσθηση του «τραγικά ωραίου, του εφήμερου». Το φως εκεί, δυνατό, κάθε βράδυ σβήνει για να μας υπενθυμίσει ότι η ζωή περνάει και χάνεται οπότε δεν έχει σημασία πώς θα τη ζήσουμε. Όσο πιο φευγαλέα γίνεται, όσο πιο ανώδυνα. Πόσο γλυκόπικρη νότα παίρνουν αμέσως όλα όταν τα βλέπεις έτσι; Αυτή είναι όμως η στάση των Ελλήνων σήμερα. Ίσως και για αυτό φτάσαμε ως εδώ.

Ίσως τόσο φως, τόση ομορφιά, τόση ξενοιασιά στερούσαν από το μέλλον μας την αισιοδοξία, την ελπίδα, την προσπάθεια. Όταν δεν υπάρχει μέλλον για σένα, όταν ζεις μόνο στο παρόν σου, είσαι ικανός να θυσιάσεις κάθε ιδανικό στο βωμό του εφήμερου κέρδους. Όλα , οτιδήποτε για μία έντονη απολαυστική στιγμή.

Τώρα όμως; Τώρα όλα σκοτεινιάζουν. Το παρόν δεν είναι αυτό το όμορφο παιχνίδι στιγμών. Είναι ένα γήπεδο στο οποίο αν εφησυχάσεις, αν δε μαχηθείς όπως πρέπει, θα χάσεις. Έτσι, μάχεσαι αγκομαχώντας και η μόνη σου ηλιαχτίδα-σαν ανάμνηση του άπλετου φωτός που είχες συνηθίσει- είναι το μέλλον. Αυτό που κάποτε περιφρονούσες. Τώρα δίχως την αισιοδοξία για το μέλλον, δεν έχεις πουθενά να κοιτάς. Η ομορφιά γύρω σου χάθηκε και σου έμεινε μόνο η θύμησή της. Μπορείς μόνο να ελπίζεις ότι κάτι όμορφο σε περιμένει εκεί μπροστά, στο άγνωστο. Και ναι, τώρα ξέρεις ότι αξίζει να προσπαθήσεις. Όλα, οποιαδήποτε προσπάθεια, για ένα όμορφο μέλλον.

Τι τραγικό Ελλάδα, είχες το φως και δεν το άντεξες. Το περιφρόνησες. Τώρα που χάθηκε όμως, μόνο η ανάμνησή του σε κρατάει ζωντανή. Θέλω μόνο να ελπίζω ότι όταν ξαναέρθει το φως, όταν το μέλλον που λαχαταράμε να έρθει, γίνει παρόν, θα μάθουμε να το φυλάμε, να το προστατεύουμε. Θέλω μόνο να ελπίζω ότι το εφήμερο θα γίνει ιερό, όχι όμως για θυσία στα ανίερα, αλλά παρακαταθήκη για ένα διαρκές λαμπρό μέλλον.