Επικοινωνία

Μπορείτε να στείλετε το κείμενο σας στο info@vetonews.gr & veto910@otenet.gr. Τηλ. 6947323650 ΓΕΜΗ 165070036000 On Line Media 14499

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Σάββατο, 29 Δεκεμβρίου 2012 07:44

Από την τραγωδία στην κάθαρση: Ποινική ευθύνη υπουργών | του Γιάννη Τζιουρά

TZOYRIASΉταν τότε που ο J. Locke διατύπωσε πρώτος τη θεωρία της διάκρισης των εξουσιών εμπνεόμενος από τη στιγμή της γονιμοποίησης της Δημοκρατίας στο νεωτερισμό, την Ένδοξη Επανάσταση. Λίγα χρόνια αργότερα, ο C. Montesquieu ήταν ο κύριος διαμορφωτής του πυρήνα της σύγχρονης Δημοκρατίας, της πολιτικής ελευθερίας, όταν με τη θεωρία της διάκρισης των κρατικών εξουσιών που ανέπτυξε, ουσιαστικά κατοχύρωσε την αναχαίτιση της μιας εξουσίας από την άλλη.

Το στοιχείο που διακρίνει λοιπόν μια Δημοκρατία από οποιασδήποτε άλλης μορφής πολίτευμα σήμερα είναι η διάκριση των εξουσιών. Το ίδιο το Σύνταγμα στις μη αναθεωρήσιμες διατάξεις του θέτει τη διάκριση των εξουσιών στο Άρθρο 26. Όμως, όπως συμβαίνει παγίως στην Ελληνική συνταγματική πρακτική, υπάρχει όχι ζήτημα ερμηνείας, αλλά διαστρεβλωτική της ερμηνείας αρρωστημένη εφαρμογή του Συντάγματος από την πολιτική-κομματική εξουσία. Το Άρθρο 86 είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτής της αρρωστημένης εφαρμογής.

Πως είναι δυνατόν ενώ όλες οι διατάξεις του Συντάγματος είναι ισόκυρες, όπως εκείνη του ότι όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου (Άρθρο 4 και μάλιστα από τις μη αναθεωρήσιμες- άρθρο 110) που επιβάλλει την ισότητα απέναντι στο νόμο και των Υπουργών, να υπάρχει τέτοιας φύσεως προβληματικό άρθρο στο Σύνταγμα; Αυτό εξηγείται κυρίως από ένα φαινόμενο, αλλά και από μια απορρέουσα πρακτική. Το φαινόμενο είναι η τάση (μεγαλύτερη από άλλες ομοειδής Δημοκρατίες) να αναθεωρούν το Σύνταγμα οι πρόσκαιρες κομματικές πλειοψηφίες με μικροκομματικές σκοπιμότητες και με απώτερο στόχο την κατασκευή ενός άβατου για εκείνους τους οποίους η ίδια κοινωνία εξουσιοδοτεί να την εξουσιάσει!!! Η πρακτική είναι πως διαχρονικά, όπως άλλωστε έχει αποδειχθεί πλέον ιστορικά και που βιώνουμε στο παρόν, τα μέλη της κυβέρνησης (με πενιχρές εξαιρέσεις) επιδίδονται (με όχι ασύλληπτη μαεστρία) σε ωμές και κατάφωρες παραβιάσεις της έννομης τάξης. Έτσι ενώ ως ίσοι απέναντι στο νόμο και εξουσιοδοτούμενοι από το λαό να κυβερνήσουν επιβάλλεται να δρουν στα όρια της χρηστής διακυβέρνησης, εκείνοι θέτουν εαυτούς εκτός Συντάγματος και νόμων. Με τις ευλογίες του λαού δηλαδή ανέρχονται σε μια δεοντική κατάσταση, κάτι σαν ημίθεοι δηλαδή.

Το Άρθρο 86 είναι αισχρό. Δεν δικαιολογείται από διασταύρωση εξουσιών. Δεν τεκμηριώνεται από καμία θεωρία, καμία ερμηνεία. Είναι από μόνο του ο δούρειος ίππος για την καταστρατήγηση του Συντάγματος και των νόμων από μέλη της κυβέρνησης. Άλλωστε αρκεί να δει κανείς το πώς τροποποιήθηκε από τους εισηγητές του. Επίσης, ακόμη χειρότερα ο εφαρμοστικός αυτού του Άρθρου νόμος 3126/2003 (νόμος του ΠΑΣΟΚ) και η τροποποίηση αυτού Ν. 3961/2011 (της προηγούμενης κυβέρνησης) είναι δείγμα της πολιτικής διαφθοράς στην οποία τα κόμματα εξουσίας είναι εθισμένα. Ο παραπάνω νόμος αναφέρει πως πλημμελήματα ή κακουργήματα που τελούνται από Υπουργό, κατά την άσκηση των καθηκόντων του, εκδικάζονται σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου αυτού από το κατ' άρθρο 86 του Συντάγματος Ειδικό Δικαστήριο, ακόμη κι αν ο Υπουργός έχει παύσει να έχει την ιδιότητα αυτή (άρθρο 1, παρ. 1) ενώ στο άρθρο 3 αναφέρει πως «Το αξιόποινο των πράξεων των Υπουργών, που αναφέρονται στο άρθρο 1, παρ. 1, εξαλείφεται με το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση της αξιόποινης πράξης, εάν έως τότε η Βουλή δεν έχει αποφασίσει να ασκήσει ποινική δίωξη κατά του Υπουργού!!! (Άρα ας απολαύσουμε τις όποιες εξελίξεις δίχως ουσία και αποτέλεσμα από τα κανάλια και τα υπόλοιπα μέσα μαζικής ενημέρωσης τις επόμενες εβδομάδες)

Το τραγικό στο φαινόμενο αυτό της αποθέωσης των Υπουργών είναι πως η ανάθεση της πρωτοβουλίας για την κίνηση της διαδικασίας ανήκει στη Βουλή! Η δικαστική εξουσία (αδιάφορης σ' αυτό το σημείο της ποιότητας λειτουργίας της) μόνο με τη μορφή του Ειδικού Δικαστηρίου έχει πλέον αρμοδιότητα (Άρθρο 86, παρ. 4 του Συντάγματος) και μάλιστα μετά την έκδοση βουλεύματος από τη Βουλή! Αυτή η διαστρεβλωτική, ανήθικη και αρρωστημένη πρακτική πρέπει να λάβει τέλος τώρα, όπως και η νοοτροπία του πολιτικού και κομματικού συστήματος που μας περιβάλλει (σε όλο το φάσμα του, άλλωστε δεν υπάρχει κοινοβουλευτικό κόμμα που να συμπεριφέρεται με διαφορετική λογική). Ακόμη και το Άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί έρεισμα ερμηνείας να κρίνονται οι εμπλεκόμενοι από τους ομοίους τους και όχι από ανεξάρτητο και αμερόληπτο δικαστήριο.

Τώρα και όχι αύριο, επιβάλλεται το πολιτικό σύστημα να θέσει τις βάσεις για την πολιτική ηθική και την έναρξη της επανάκτησης της αξιοπιστίας. Τώρα είναι η τελευταία ευκαιρία, μα η τελευταία ευκαιρία, να θέσουμε τους όρους για μια ευνοούμενη Πολιτεία. Εάν εξανεμιστεί κι αυτή, το πολιτικό σύστημα που ήδη μας παρασέρνει στο βυθό, θα μας καταδικάσει σε μια άβυσσο. Είναι προς όφελος της κοινωνίας η κάθαρση του πολιτικού συστήματος. Ακόμη δεν καταλάβαμε φαίνεται όσο πρέπει πως οι όροι του παιχνιδιού έχουν αλλάξει πλέον οριστικά.

 

Γιάννης Τζιουράς, είναι Διεθνολόγος- Πολιτικός Επιστήμων, Υπ. Διδάκτωρ Διεθνούς Δικαίου, Νομική ΑΠΘ

Τελευταία τροποποίηση στις Παρασκευή, 28 Δεκεμβρίου 2012 22:54