πάρουμε, κλείσιμο του ΕΚΕΒΙ, δικαιοσύνη που δεν αποδίδεται, παράθυρα τηλεοπτικά, πυροβολισμοί, βία που απαντάται με βία, λογαριασμοί που δεν πληρώνονται, ανεργία στα ύψη, απέλπιδες προσπάθειες βραχυπρόθεσμης ευφορίας, χαμόγελα βεβιασμένα και ανειλικρινή, κόσμος που φεύγει κι άλλος που ετοιμάζεται να φύγει για μακριά, τείχη ολούθε κι εμείς να σκοντάφτουμε πάνω τους σαν παλιάτσοι, θολό τοπίο να σκεπάζει τούτα τα τείχη.

Η καθημερινότητα στην Ελλάδα της νέας χρονιάς γεμίζει με εικόνες σαν κι αυτές. Γεμίζει με την αγωνία των ανθρώπων που μετρούν το πετρέλαιο με το σταγονόμετρο. Που κρυώνουν αλλά πια δε φοβούνται το κρύο, φοβούνται την κοστολόγηση της ζέστης. Γεμίζει με μάτια που κοιτιούνται αμήχανα και που 'χουν πάνω τους αποτυπωμένα τη σκοτεινιά των σκέψεών τους. Γεμίζει με θέλω που καταρρίπτονται, σαν φορτίο που πέφτει από μεγάλο ύψος και καθώς διαλύεται αφήνει πίσω του σκόνη και θόρυβο. Γεμίζει από επιθυμίες καταδικασμένες. Κι από την εκκωφαντική ησυχία της απουσίας αντιδράσεων. Τι μπορείς να αλλάξεις;

Δεν είναι να απορείς που βιβλία 700 σελίδων διαβάζονται σε μερικές μέρες κι ύστερα ακολουθούν κι άλλα. Δεν είναι να απορείς που το μυαλό λαχταρά να γαντζωθεί από αφορμές σαν τις απονομές για να γεμίσει με περισσότερο σινεμά. Δεν είναι να απορείς που όλο κι ανεβαίνει η ένταση της μουσικής στα ακουστικά -σα να προσπαθεί να καλύψει όσα περισσότερα μπορεί.

Και εκείνη τη στιγμή που ο συνειδητός στρουθοκαμηλισμός κοντεύει να γίνει συνήθεια, σκοντάφτεις στις γραμμές αυτές: «Έξω στους δρόμους οι άνθρωποι ήταν μπλεγμένοι με χιλιάδες ζητήματα, χρηματικά προβλήματα, ερωτικά προβλήματα, σχολικά προβλήματα. Άνθρωποι ερωτεύονταν, παντρεύονταν, πήγαιναν σε κέντρα απεξάρτησης, μάθαιναν πατινάζ στον πάγο, αγόραζαν διπλοεστιακά γυαλιά, μελετούσαν για τις εξετάσεις τους, δοκίμαζαν ρούχα, έκοβαν τα μαλλιά τους και γεννιούνταν. Και σε μερικά σπίτια άνθρωποι γερνούσαν κι αρρώσταιναν και πέθαιναν, αφήνοντας άλλους να πενθούν. Αυτό συνέβαινε διαρκώς, περνώντας απαρατήρητο, κι ήταν αυτό που είχε πράγματι στ' αλήθεια σημασία. Αυτό που είχε στ' αλήθεια σημασία στη ζωή, αυτό που της έδινε βαρύτητα, ήταν ο θάνατος»*.

Και σκέφτομαι: Καλό είναι να ξεφεύγεις πότε πότε. Να γεμίζεις το χρόνο σου με πράγματα που σε ευχαριστούν. Αλλά να μη διασχίζεις τη λεπτή γραμμή. Αυτή που σε κάνει να αποφεύγεις να κοιτάς τη ζωή κατάματα. Γιατί μόνο όταν την κοιτάς έτσι μπορείς να την αντιμετωπίσεις στα ίσα, να την αλλάξεις, να την ομορφύνεις, να τη ζήσεις.

*Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Jeffrey Eugenides "Middlesex", 2003

http://egnatiapost.gr