Και όλοι, έχουμε την αίσθηση πως τα χειρότερα έρχονται. Τα τελευταία τρία χρόνια, το επαγγελματικό σωματείο των δημοσιογράφων της Αθήνας, η ΕΣΗΕΑ, αλλά και το δευτεροβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων όλης της χώρας, η ΠΟΕΣΥ, δείχνουν σα να βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου, σα να μη μπορούν να προσανατολιστούν στα νέα δεδομένα.

Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, εδώ και τρία χρόνια, παρουσιάζει βαριά συμπτώματα κρίσης ταυτότητας. Ο δημόσιος λόγος που αρθρώνουν πολλά μέλη του, μοιάζει να απευθύνεται σε πιστούς ολιγομελούς φανατικής σέκτας, ενώ οι προτάσεις που κάνουν για την αντιμετώπιση των πολλών, σύνθετων και πρωτόγνωρων προβλημάτων, παραπέμπουν σαφώς σε άλλες, προγενέστερες εποχές, φανερώνοντας έτσι την πλήρη αναντιστοιχία τους με τις προκλήσεις και τις προσκλήσεις της εποχής.

Νομίζουν πολλοί στο σημερινό διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, πως συνδικαλισμός σημαίνει μόνο απεργιακές κινητοποιήσεις (στις οποίες μετέχουν ολοένα και λιγότερα μέλη της Ένωσης κάθε φορά), μόνο πορείες των 80 και 100 ατόμων από την Ακαδημίας στο Υπουργείο Οικονομικών, μόνο έκδοση ψηφισμάτων μαζί με την ΠΟΕΣΥ. Είναι προφανές ότι το σημερινό Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ αντιλαμβάνεται τη κρίση που βιώνει και ο Τύπος της χώρας ως μια ευκαιρία για την ανάδειξη άλλων μοντέλων ενημέρωσης, όπως αυτοδιαχειριζόμενες εφημερίδες ή περιοδικά, μηδενικής όμως απήχησης και παρέμβασης στην κοινωνία. Βλέπουν τη κρίση ως μία ευκαιρία απαξίωσης των δημόσιων ΜΜΕ με τις διαρκείς απεργίες που προκηρύσσει στην ΕΡΤ και αλλού, για αιτήματα που όχι μόνο την απονομιμοποιούν στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας μα τη φέρνουν και άμεση αντιπαράθεση μαζί της. Την ίδια στιγμή είναι κοινό μυστικό ότι κάποιοι ονειρεύονται ένα Τύπο που θα χωρίζεται σε «καλό» και «κακό» ανάλογα με τις ιδεολογικές του προτιμήσεις.

Το πιο χαρακτηριστικό όμως σύμπτωμα της κρίσης ταυτότητας που βιώνει το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ είναι η παντελής απουσία στρατηγικής του κλάδου. Τα τελευταία τρία χρόνια, δεν παρουσίασαν ποτέ και πουθενά, σε κανένα μικρό ή μεγάλο ακροατήριο, σε κανένα άρθρο – παρέμβαση σε οποιοδήποτε ΜΜΕ, την παραμικρή πρόταση ή ιδέα για τη στρατηγική ενός ολόκληρου κλάδου. Μέχρι σήμερα, κανείς δε ξέρει τι έχουν στο μυαλό τους τα μέλη του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ για την αντιμετώπιση της κρίσης, για τα πολλά και χρονίζοντα προβλήματα του κλάδου, για τη βιωσιμότητα του ταμείου τους, για την απλήρωτη και αδήλωτη εργασία, για τα πνευματικά δικαιώματα, για τους συναδέλφους που εργάζονται σε ειδησεογραφικές ιστοσελίδες, για τα Νέα Μέσα και το ρόλο τους στη διαμόρφωση του τοπίου σε λίγο καιρό. Και ας μη βιαστούν ορισμένοι να φέρουν αντιρρήσεις, μια απλή ματιά στις ανακοινώσεις του Δ.Σ. τη τελευταία τριετίας πείθει και τον πιο κακόπιστο αναγνώστη.

Τα τελευταία τρία χρόνια το Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ το μόνο που κάνει είναι να κηρύσσει «Αγωνιστικές κινητοποιήσεις», «απεργίες και στάσεις εργασίας», χωρίς να έχει καν δραστηριοποιηθεί στο χώρο της επικοινωνίας με τους θεσμικούς συνομιλητές ενός τόσο μεγάλου και ιστορικού σωματείου. Την αγνοούν όλοι επιδεικτικώς, γιατί η ίδια έχει απαξιώσει τον εαυτό της. Ειδικοί της επικοινωνίας, υποτίθεται ότι είναι τα μέλη της ΕΣΗΕΑ, αλλά παρόλα αυτά το σωματείο δεν κατάφερε να επικοινωνήσει ούτε με την ίδια την κοινωνία για να αντιστρέψει την κακή εικόνα που έχει ο μέσος Έλληνας πολίτης για τους δημοσιογράφους. Δεν κατάφερε να οργανώσει ούτε μια εκδήλωση – παρέμβαση και να υποχρεώσει το πολιτικό κατεστημένο της χώρας να συμμετάσχει σε αυτή, με μια ατζέντα που θα καθόριζε η ίδια η ΕΣΗΕΑ. Δεν θέλησε καν να μπει σε διαπραγματεύσεις, παρά μόνο να ρίχνει άσφαιρες ντουφεκιές στον αέρα για να ικανοποιηθούν τα αντανακλαστικά εκείνων που πιστεύουν πως η ΕΣΗΕΑ θα είναι στην «πρωτοπορία του αγώνα για τη δημιουργία παράλληλων δομών εξουσίας». Βαυκαλίζονται αυτιστικά περιχαρακωμένοι σε μια ιδεατή πραγματικότητα, τη στιγμή που ο κλάδος για πρώτη φορά στα χρονικά του χειμάζεται με τέτοια ένταση.

Τέλος, το σημερινό Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ έχει την παγκόσμια πρωτοτυπία να περιλαμβάνει στους κόλπους του 4 συνταξιούχους, εκ των οποίων οι τρεις είναι και επικεφαλής των παρατάξεων τους. Πρόκειται για μια παθογένεια καταστατική, η οποία στρεβλώνει την ίδια τη βούληση του κλάδου, αφού οι συνταξιούχοι συμμετέχουν ισότιμα στη λήψη αποφάσεων, για παράδειγμα, απεργιακών κινητοποιήσεων ή συλλογικών συμβάσεων. Μεταξύ των συνταξιούχων αυτών υπάρχει ένας έντονος ανταγωνισμός «αγωνιστικότητας» και «αριστεροσύνης» μπροστά στο μεταφυσικό άγχος της επανεκλογής τους στις επερχόμενες εκλογές. Στο μεταξύ ο κλάδος αποδεκατίζεται καθημερινά.

Ολοκληρώνεται (;) ένας ακόμη κύκλος «αγωνιστικών» κινητοποιήσεων των δημοσιογράφων στα δημόσια ΜΜΕ. Ένας ακόμη κύκλος απαξίωσης τους και απομάκρυνσης τους από την ελληνική κοινωνία και τα προβλήματά της, από τους ακροατές και τηλεθεατές του. Τα «αιτήματα» των κινητοποιήσεων και αυτή τη φορά ήταν η «εξαίρεση» των δημοσιογράφων από το ενιαίο μισθολόγιο. Για άλλη μια φορά αιτήματα που φέρνουν τον κλάδο απέναντι στην ελληνική κοινωνία. Για άλλη μια φορά δεν υπήρξε καμιά διαπραγμάτευση. Για άλλη μια φορά εξουθενώθηκαν οι εργαζόμενοι. Για άλλη μια φορά κλάσματα της καταστατικής απαρτίας αποφάσιζαν ερήμην των εργαζομένων, οι οποίοι απωθούνται από τις συμπεριφορές αυτές. Για άλλη μια φορά είχαμε την παγκόσμια πρωτοτυπία να ξεκινήσουμε τις κινητοποιήσεις με γενική απεργία (καμουφλαρισμένη πίσω από τις 24ωρες), η οποία απέτυχε παταγωδώς και τώρα συνεχίζεται με στάσεις εργασίας. Ανάποδος χρόνος 13 μήνες για τα μέλη του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ.

Η κρίσης ταυτότητας και το έλλειμμα στρατηγικής της ΕΣΗΕΑ την οδηγούν σε πλήρη απαξίωση. Το σημερινό Διοικητικό Συμβούλιο κατώτερο των περιστάσεων, αντί να αναζητήσει νέες ιδέες, προτάσεις δημιουργικής διεξόδου, αρκείται στην καθημερινή επαναστατική του γυμναστική, όπου οι συνταξιούχοι μέλη του πρωτοστατούν για να καταπολεμήσουν το άγχος της επανεκλογής τους. Στις επερχόμενες εκλογές μπορεί να επανεκλεγούν, το θέμα είναι αν θα υπάρχει κλάδος για να εκπροσωπήσουν.

ΠΗΓΗ:http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.media&id=22306
Ο Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης είναι δημοσιογράφος.