Ολος ο θιάσος επί σκηνής ότι ζήλεψαν τα 3 θεατρικά μπουλούκια που ξεσαλώνουν τις μέρες αυτές. Περιφερειάρχης, Δήμαρχοι, αντιπεριφερειάρχες, ο άγιος μητροπολίτης τους κ.α. για να διαδηλώσουν την πίστη τους στα επιχώρια ΑΕΙ (ΤΕΙ και Πανεπιστήμιο... ) τα οποία επλήττοντο από τις ρυθμίσεις του σχεδίου ΑΘΗΝΑ. Από κάτω λαός ευσεβής ή δυσεβής τους παρατηρούσε κεχηναίος. Τέτοια συναγωνιστική σύναξη επί εξέδρας, έστω κι αποκριάτικης, είχε να γνωρίσει η πόλη από την κινητοποίηση της 22ας Μαρτίου 1989 (...το βρώμικο '89) που είχαν διοργανώσει διάφοροι θεσμοί της πόλεως των οποίων τα αρτικόλεκτα δεν θυμάμαι, αλλά κυρίως η Οικολογική Κίνηση Κοζάνης (πρόεδρος της ο Χρήστος Μπέσσας, τον οποίο διεδέχθη ο κ. Λάζαρος Τσικριτζής για να μην εγκαταλείψει ούτε στιγμή το πόστο αυτό -μαζί με τον κ. Αν. Γκλούμπο του Φιλοπρόοδου Ψυχαγωγικού Συλλόγου διαρκείας είναι οι μακροβιότεροι πρόεδροι εις άπασαν τη νεοελληνική επικράτεια. Θέμα της τότε πανκοζανίτικης διαμαρτυρίας ήταν το περιβάλλον της κι όπως αυτό πληγώνεται θανατηφόρα με ό,τι ξερνούν οι καμινάδες της ΔΕΗ.

Παρών στην εξέδρα ήταν (τότε) κι ο Μητροπολίτης Διονύσιος (Ψαριανός), μια σεβάσμια καθ' όλα, θρησκευτική μοναδικότητα και πνευματική μοναχικότητα. Τώρα όλοι τους ήταν ετοιμοπόλεμοι ενδεδυμένοι με τη λεοντή των αξιωμάτων τους σε αγωνιστική παραλλαγή (οι στολές αυτές πωλούνται στις παρακείμενες της κεντρικής οδού, τρύπες πώλησης ειδών αποκριάς) κι αγραβάτωτοι. 0 μόνος με εύλογη την αιτία αυτής της έλλειψης ήταν ο Δήμαρχος Κοζάνης αφού την προτεραία το εν λόγω εξάρτημά του, το έκοψαν στη μέση ακριβώς οι γυναίκες του διασκεδαστικού συλλόγου των Γερμανών και γερμανόφιλων της πόλεως «Χέρμπερτ φον Κάραγιαν» (καλά διαβάζετε μην εκπλήτεσθε για την ασέλγεια του τίτλου) όπως επιτάσσει γερμανικόν έθιμον.

Ομως ο τελετάρχης της εξέδρας και επί των μικροφώνων εντεταλμένος, ήταν άψογος ως προς την ένδυσιν υπόδησιν και το χειρισμό αυτών. Η διαμαρτυρία ήταν ένα αγωνιστικό θρηνολόγιο για τη συρρίκνωση των πανεπιστημιακών μονάδων της πόλης και περιοχής. Εφ' όσον λιγοστεύουν οι σπουδαστές και οι φοιτητές, οι έμποροι κατοικίας, ειδών νεωτερισμών, εσθιάσεως -σουβλάκια, πίτσες, γύροι- τα μπαρ κι ο καφετέριες γύρω από τις οποίες κινήθηκε η ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, θα υποστούν αναμφιβόλως πλήγμα θανάσιμον.

Αυτά ήταν τα κρίσιμα (και χρήσιμα) ζητήματα για το συνονθύλευμα των αγωνιστών της εξέδρας του «μπρέ μπρε μπρε». Ποιός νοιάζεται για τα άλλα, όπως είναι λ.χ. ποιότητα σπουδών, υποδομές, κοινωνία γραμμάτων κι επιστημών, αναζητήσεων, συζητήσεων, γνώσης, δημιουργίας. (Τι είναι αυτά;). Η μόνη παρουσία εκείνων υπέρ των οποίων η πολιτεία φορολογεί αγρίως τους υπηκόους της για να υπάρχει αυτό το υποδεέστερον τελικά πνευματικό δυναμικό και γένος στην πόλη (και σ' άλλες πόλεις της Ελλαδικής υπαίθρου) από εργοδότες διδασκόμενους και διδάσκοντες εργάτες του πνεύματος, είναι στις διαδηλώσεις στον πεζόδρομο προς πολιτικήν ενζύμωσιν των κατοίκων της.

Α, ναι ο θαυμαστός αυτός κόσμος των Τ-ΑΕΙ κυκλοφόρησε και μια φωτοτυπημένη συρραφή στίχων την οποία δεν διάβασα αλλά με το νόμο των απιθανοτήτων πιθανολογώ τ' απίθανα.

Ποιός καταλαβαίνει κάτι απ' αυτά, στην πόλη των ασημάντων πνευματικά πολιτικών και διακυβερνητών της, στην κυριολεξία δηλαδή αφού στους τομείς των περι-δια- γραμμάτων άρχουν για χρόνια φαιδρά έως ευήθη πρόσωπα). Τώρα απλώς τους έσφιξε να σώσουν θεσμούς και οικονομίες για να περισώσουν πρωτίστως το πολιτικό τους σαρκίον (δεν λέω τομάρι).

Τα όπλα των επιχειρημάτων τους είναι της αυτής αξίας κι αποτελεσματικότητας με εκείνα τα αποκριάτικα ρόπαλα με τα οποία ο Νικόλας Ασιμος διέπραττε τις ληστείες τραπεζών!
Αρκούν οι αριθμοί προσέλευσης καταναλωτών σπουδαστών (οι περισσότεροι θέλουν να φύγουν από την πόλη, προτιμούν τις μεγάλες) να ευημερούν, και παράλληλα μ' αυτούς το τοπικό λιανεμπόριο εμπορευμάτων, αλλά με λαθρεμπόριο γνώσεων και συνειδήσεων, και τ' άλλα είναι ήσσονος σημασίας. Ελα όμως που ήρθε ο καιρός της αντίστροφης συναγωγής συμπερασμάτων και συγκομιδής οφελημάτων.

Επιμύθιον.

Διακρίνουμε ένα δυναμισμό, όχι ανεξήγητο, εκ μέρους του κ. Δημάρχου δια την υπεράσπιση επί του οικονομικού αλλά και ηθικού και πνευματικού των «πανεπιστημίων» δια το καλόν του τοπικού λαού του. Αρα πλην των οικονομικών πλεονεκτημάτων κόπτεται και για τη μόρφωση εν γένει του λαού που τον εκλέγει και τον πληρώνει... Κάτι που δεν το είδαμε, όμως, εδώ και χρόνια όταν με την αβελτηρία κι αβουλία του άφησε αν δεν συνήργησε (μαζί με τον πολυχρόνιο προκάτοχό του) να διαλυθούν πνευματικοί θεσμοί πανελλαδικής εμβέλειας και δυναμικότητας οι οποίοι είχαν καταστήσει αυτήν επίκεντρο ενδιαφερόντων. Οπως και με πράξεις και παραλείψεις επιτρέπει να μαραζώνουν ιστορικοί θεσμοί των γραμμάτων της πόλεως οι οποίοι ουδέποτε (το λέμε συνεχώς έως παροξυσμού!) στην ιστορία τους βρέθηκαν σε παρόμοια πορεία παρακμής. Αναρωτήθηκε άραγε ποτέ για την πνευματική συνέχεια αυτής της πόλης;

-Τι είναι αυτό; (εκ νέου).

'Η μάλλον τι τον νοιάζει τελικά, αφού η πολιτική μετριοσύνη ή το λάθε, πολιτικά, βιώσας δεν συνιστούν παράβαση καθήκοντος ή κατάχρηση εξουσίας προς κολασμόν, απεναντίας είναι προσόντα επανεκλογής...

Μπορεί όμως και να μην το μπορεί στον τομέα αυτό.

- Μπορεί!

Αλλά η πόλη όπως μαραζώνει (πνευματικά) έτσι και θα σ' ακολουθεί Δήμαρχε.