Δυο χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Παπάζογλου.. 17 – 04 – 2011.
Δυο χρόνια χωρίς τον Νίκο Παπάζογλου… 17 – 04 – 2013

Του τραγουδοποιού που πάντρεψε το ροκ ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας με την πενιά του μπουζουκιού και που μας ράγιζε και συνεχίζει να μας ραγίζει την καρδιά με το μπαγλαμαδάκι…

Επειδή μπήκαμε στον Υδροχόο και οι φωτιές ανάψανε εδώ και καιρό και επειδή όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν, εμάς τα τραγούδια του θα μας λύνουν και θα μας δένουν με δυνατά και αληθινά συναισθήματα…

Στάλα στάλα με το τραγούδι και με το κρασί και αν δεν είναι εδώ το Σούλι, εδώ θα γίνει του Ρασούλη…!

Για το χαμόγελο μας τραγουδούσε που όσο και αν πονέσαμε, όσο και αν πονάμε ακόμη δεν θα το εγκαταλείψουμε ποτέ και ας μην αρέσει σε κάποιους.

Για μια τρελή και αδέσποτη αγάπη, μόνος περνά καθένας μας τον πόνο στην καρδιά.
Ερωτευμένοι πάντα ο καθένας μας με μια από τις Καρυάτιδες, με κάποια από αυτές που λείπουν, δεν θέλουμε να είμαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί, θέλουμε μονάχα να μην θυμόμαστε.

Επειδή έχουμε καταλάβει ήδη της ζωής μας το παιχνίδι και πως ένα και ένα κάνουν δυο, ντρεπόμαστε.
Ντρεπόμαστε που είμαστε μονάχοι και σκύβουμε το κεφάλι όταν γλεντούν οι άλλοι με τον δικό μας πόνο.

Όλα τ’ αλλάζει ο καιρός, όλα τα ‘χει ρημάξει και οι κλέφτες που μας κυβερνάν μας βάζουνε και άλλο χαράτσι.
Οι λαοί στα μάτια τους λιμνοθάλασσες καημένες και ραγισμένοι σαν καθρέφτες, αντί να τους ρίξουμε μια μπούνια, χαμογελάμε στους ψεύτες και στους φταίχτες.

Και ας μας πρήξανε με τα ίδια και τα ίδια και ας φυσάει βοριάς απ’ το νοτιά και όλα τα παίρνει πέρα, αγάπες, όνειρα, φιλιά και σκοτεινιάζει η μέρα.
Στης ζωής μας τα ροκανίδια ακόμα και αν φτάνει ως το κόκκαλο το κρύο, πάντα τα δυο μας μάτια κάρβουνα αναμμένα.

Είναι αργά λες και έχουν γίνει όλα ένα με το σκοτάδι, μα αυτός μας ψιθυρίζει πως έξω ζυγώνει το πρωί και ο ήλιος καμιά χαραμάδα θα ζητάει μέσα να μπει.
Είναι κάτι στιγμές σαν και αυτές που ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος. Κουράγιο θα μας πει.

Απόψε σιωπηλοί όπως κάθε βράδυ αργά θα γίνουμε δραπέτες μες το όνειρο και αυτός θα ‘ρθει και θα φανεί σαν αστραπή που σκίζει το σκοτάδι, θα δώσουμε τα χέρια και εκατομμύρια φωνές θα γίνουνε τα αστέρια…
Γιατί αυτός δεν ήταν ποιητής ήταν στιχάκι..

Πάει καιρός που έφυγε, μα τα σημάδια του μέσα μας ούτε το ότι είναι μακριά ούτε ο καιρός θα σβήσει …

Φέγγει σαν Άστρο και γνέφει σε νότες που μας αλλάζουνε τη φάση, από όπου έφυγε ακόμα μένει εδώ, κάθε μέρα μέτρο-μέτρο στη καρδιά μας όλο πιο κοντά..
Εδώ στην ρωγμή του χρόνου αυτός ένας κανένας που θα μας σεριανά..

Έτσι ρε για το ΑΧ ΕΛΛΑΔΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΒΑΘΕΙΑ Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και εμείς οι τυχεροί που γεννηθήκαμε σ’ αυτή και όσοι την αγαπούν με όλη τους την ψυχή !

Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια... υπάρχουν όμως τα τραγούδια τους.. και έτσι θα «ζουν» για πάντα…!