Αφού πρώτα με κοιτάει με καχυποψία, σαν να θέλει να πει «και συ τέκνον Βρούτε;», ξεκινά να μου αραδιάζει ένα σωρό δικαιολογίες περί νομοθεσίας που δεν τους επιτρέπει να κάνουν αλλιώς, περί πολέμου που δέχεται το επάγγελμά τους, περί μειώσεων μισθών (λες και είναι οι μόνοι), περί δικαίων και αδίκων. Όσο αυτός μιλάει, στο δικό μου μυαλό έρχονται εικόνες συναδέλφων του να λιάζονται στα καφέ της πόλης, να κάνουν χρήση της συνδικαλιστικής τους άδειας για να πεταχτούν μέχρι την κοντινή πόλη για ψώνια και λίγη αναψυχή, να προλαβαίνουν να στριμώξουν μερικά παραπάνω ιδιαίτερα, εντέχνως να μην εφαρμόζουν τον νόμο που ορίζει πως όσοι δεν συμμετέχουν στις εκλογές συνεχίζουν κανονικά τα μαθηματά τους, να πιέζουν ώστε η διεξαγωγή των συνελεύσεων και των εκλογών να γίνει σε μέρα «βολική» για όλους.

Όλως παραδόξως, σαν από παραξενιά του μυαλού που θέλει να ισορροπήσει, σκέφτομαι ταυτόχρονα τους νέους εκπαιδευτικούς που ξεκινούν το δύσκολο, αλλά γόνιμο, ταξίδι της εκπαίδευσης  σε απομακρυσμένα μέρη και με πενιχρά μέσα, αυτούς που γνωρίζουν πως οι υπερωρίες τους δεν θα πληρωθούν ποτέ, τους άλλους που πασχίζουν να βελτιωθούν για να βελτιώσουν. Σκέφτομαι έναν μικρόκοσμο που έχει ως προορισμό του να αξιολογήσει, αλλά αρνείται να αξιολογηθεί, να διδάξει, αλλά αδυνατεί να διδαχθεί, να παραδειγματίσει, αλλά να αποτυγχάνει να παραδειγματιστεί.

Οι σκέψεις μου διακόπτονται βίαια, όταν ακούω το φίλο μου να λέει «με παρακολουθείς ή άδικα μιλάω;», «να σώσουμε τον συνδικαλισμό, αυτό πρωτεύει τώρα, πρν μας τα πάρουν όλα». Αιφνιδιασμένος από το ζήλο του, αποκρίνομαι, «να τον σώσουμε λοιπόν, γιατί όχι», προσθέτοντας,  «την αξιοπρέπειά μας ποιος θα τη σώσει, αν όχι εμείς οι εκπαιδευτικοί;».

*Ο Νίκος Ραχωβίτης είναι συντονιστής του δικτύου pro-tasis.

πηγη: protagon.gr