Ο τρόπος και μόνο ο τρόπος επιβολής της εν λόγω μεταρρύθμισης καθίστανται πλήγμα για τη Δημοκρατία μας. Αλλά μου φαίνεται προσωπικά απολύτως λογικό. Και εξηγούμαι. Η δημιουργία της τρικομματικής κυβέρνησης ήταν θνησιγενής. Διότι πίστευαν ότι τους το όφειλε η ιστορία. Τον πρώτο να γίνει πρωθυπουργός σε συνέχεια της πολιτικής που αποδοκίμαζε, τον δεύτερο να γίνει πρόεδρος κόμματος επειδή απέτυχε την πρώτη και τον τρίτο να ηγεμονεύσει την ανανεωτική αριστερά ως γνωστός διασπαστής.
Στη σημερινή εποχή που η αδράνεια, ο δικαιολογημένος θυμός και οι ανούσιες προτάσεις δίνουν και παίρνουν, υπάρχει η ανάγκη να σκεφτούμε καθαρά και ρεαλιστικά. Ο κύκλος της μεταπολιτευτικής περιόδου έχει περάσει ανεπιστρεπτί, με τα όσα θετικά ή αρνητικά που έχει δημιουργήσει και ένας νέος κύκλος αρχίζει.
Ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και μια κοινωνία του βολέματος που επένδυσαν προσεχτικά όλα αυτά τα χρόνια σε μια βρώμικη, οικονομία της αφθονίας, του δανεισμού, της κατανάλωσης και της εκμετάλλευσης, συναλλασσόμενοι μέσα σε ένα σάπιο πελατειακό- πολιτικό σύστημα. Δεν τα γνωρίζαμε δεν τα βλέπαμε αλλά μοιραίως όλοι ήμασταν συνένοχοι αυτού του συστήματος.
Μέσα σε σχεδόν 40 χρόνια, χάσαμε την ανταγωνιστικότητα μας, δημιουργήσαμε ένα κράτος τέρας με περίπου ένα εκατομμύριο (ο ακριβής αριθμός είναι ακόμα υπό αναζήτηση) δημοσίους υπαλλήλους. Δημιουργήθηκε ένα κράτος όπου η έννοια της αξιοκρατίας δεν υπήρχε πουθενά και είχε αντικατασταθεί από το «μέσο». Δεν υπήρχε καμία μακροπρόθεσμη στρατηγική για τίποτα, μόνον η λογική του 'βλέποντας και κάνοντας'. Όπου νόμοι ψηφίζονταν για να μην εφαρμόζονται όταν δεν ήταν βολικοί σε κοινωνικές ομάδες, συνδικαλιστες και γενικά ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε. Προφανώς, όπως προανέφερα, μπορεί να έχουμε και εμείς ευθύνη, γιατί δεν κάναμε κάτι να αλλάξουμε αυτά που βλέπαμε ή και πολλές φορές συμμετείχαμε ενεργά. Τα παραδείγματα αναρίθμητα: μη απόδοση ΦΠΑ, σπάνιο πράγμα το κόψιμο απόδειξης, φακελάκια στους γιατρούς, ουρές στα βουλευτικά γραφεία για διορισμούς και πολλά άλλα. Πρόβλημα δεν υπήρχε, όλοι ήταν ευχαριστημένοι, μέχρι το 2009, όταν ήρθε η κρίση.
Αλλά αυτό είναι το λάθος μας. Η κρίση ήταν στην Ελλάδα απο τη δεκαετία του 80 ίσως , άλλωστε όλοι έχουμε γίνει ή νομίζουμε ότι είμαστε οικονομολόγοι πλέον, αλλά πιστεύω οτι μία κοινωνία όταν ευημερεί ή τουλάχιστον πιστεύει πως ευημερεί δεν ενδιαφέρεται για τίποτα , διότι οι άνθρωποι μπορεί να ευημερούν η κοινωνία όμως όχι. Παρόλαυτα εκεί, το πολιτικό σύστημα έδειξε την πλήρη ανικανότητα του, οι άνθρωποι που δημιούργησαν το κράτος μεταπολιτευτικά φανήκαν ανίκανοι να κάνουν τις απαραίτητες αλλαγές, τομές, μεταρρυθμίσεις τις οποίες χρειαζόταν η χώρα για να εξέλθει από αυτήν. Παίρνοντας απλά φοροεισπρακτικά απλά ακολούθησαν τον ευκολότερο δρόμο, το δρόμο της μη σύγκρουσης με τα κατεστημένα που τους στηρίζουν χρόνια τώρα, και της ελάχιστης ικανοποίησης των αιτημάτων της Τρόικας.
Εδώ για μένα είναι το κύριο ζήτημα που αφορά την έξοδο της χώρας από αυτή τη κρίση. Οι άνθρωποί οι οποίοι αποτελούν το πολιτικό σύστημα και έφτασαν την χώρα ως εδώ, τώρα, στα δύσκολα, αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, είτε λόγω ανικανότητας, είτε λόγω έλλειψης βούλησης στο να «σπάσουν αβγά» με τα συμφέροντα και τις ομάδες πίεσης που οι ίδιοι δημιούργησαν πελατειακά.
Τι είχε γίνει στο ασφαλιστικό του Γιαννίτση(συδικάτα,φορείς,κόμματα,βουλευτές όλοι στα κάγκελα,οι μεγαλύτερες πορείες και απεργίες που εχουν γίνει ποτέ) και πως θα ήμασταν σήμερα εαν είχε περάσει ΤΟΤΕ ίσως καλύτερα, δεν ξέρω δεν είμαι «ειδικός» λέω απλά ίσως.
Επίσης, το πολιτικό δυναμικό της χώρας, φάνηκε ανίκανο να συγκρουστεί με τις κάθε είδους συντεχνίες που δημιούργησε και στήριξε τόσα χρόνια. Δεν είναι δυνατόν να έχουν παρθεί τέτοια οικονομικά μέτρα ενάντια στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού και οι κυβερνώντες να στηρίζουν ακόμα τα συντεχνιακά συμφέροντα των δικαστικών, των υπαλλήλων της βουλής ή των δημοσιογράφων και άλλων ομάδων, προσπαθώντας να διατηρήσουν την πελατειακή τους σχέση, αυτά πρέπει πλέον να αποτελέσουν παρελθόν.Τελικά πόσα Μ.Μ.Ε. έχουν νόμιμη άδεια λειτουργίας και δεν την ανανεώνουν κάθε χρόνο . Δεν γίνεται ακόμα και τώρα να καλύπτονται οι φοροφυγάδες, να αποκρύπτονται λίστες με αυτούς και να μην γίνεται τίποτα πέρα από κάποιες επικοινωνιακές κινήσεις, για να γίνεται κάπως διαχειρίσιμη η δικαιολογημένη λαϊκή αγανάκτηση.
Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει ένα Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο Δράσης, ένα πλάνο για το ποιο παραγωγικό μοντέλο θα ακολουθήσουμε, ένα σχέδιο που θα μας οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση. Αυτή τη στιγμή ακόμα λειτουργούμε με τη λογική του παρελθόντος, τη λογική της καμένη γης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η μεταρρύθμιση για τα πανεπιστήμια. Πριν από δύο χρόνια, ψηφίστηκε ένα νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση από μια πολύ μεγάλη πλειοψηφία βουλευτών τα 2/3 περίπου. Δεν θα μείνω στο αν το νομοσχέδιο ήταν σωστό η όχι, θα σημειώσω απλά ότι η νέα κυβέρνηση, το πρώτο πράγμα που έκανε με την εκλογή της ήταν να αλλάξει αυτό το νομοσχέδιο. Οι αλλαγές οι οποίες ήταν στις κατευθύνσεις των πιέσεων που άσκησαν οι πρυτάνεις. Δεν είναι δυνατόν μία τόσο σοβαρή αλλαγή στρατηγικού χαρακτήρα για την χώρα να αλλάζει από την μία στιγμή στην άλλη, χωρίς διάλογο, σχέδιο, με μοναδικό σκοπό να καλύψει τις πιέσεις των πρυτάνεων. Πρέπει πλέον να καταρτίσουμε ένα σχέδιο για την χώρα και για τη θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση,και μεθοδικά να το προωθήσουμε.
Το άλλο ζήτημα που πρέπει να εξετάσουμε είναι το ζήτημα της ευθύνης των γενεών. Αν αναλύσουμε την πορεία του δημοσίου χρέους καθ' όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης, θα διαπιστώσουμε ότι, από σχεδόν μηδενικό που ήταν στην αρχή της, αυξήθηκε σταδιακά, μέχρι που έφτασε στην σημερινή του εκτίναξη. Αυτή την στιγμή, ήρθε η ώρα της πληρωμής, και η διαπίστωση που γίνεται είναι ότι μία γενιά πέρασε χρόνια ευφορίας, βλέποντας το βιοτικό της επίπεδο να καλυτερεύει διαρκώς και φτάνοντας στο τώρα και στο μετά, αυτοί που θα κληθούν να πληρώσουν αυτό το τίμημα είναι η δική μας γενιά, οι νέοι άνθρωποι. Το ζητούμενο τώρα είναι ότι η γενιά μας, η οποία ενδεχομένως αν δεν ερχόταν η κρίση να είχε πάρει όλα τα κουσούρια της προηγούμενης και να ήταν χειρότερη, έχοντας μικρότερο μερίδιο ευθύνης (ναι, έχουμε και εμείς ένα μικρό), καλούμαστε να πληρώσουμε μεγαλύτερο τίμημα. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αναδειχθεί γιατί όλοι θέτουν το ταξικό ζήτημα της κατανομής των βαρών, αλλά εμείς, ως νέα γενιά, δεν θέτουμε το ηλικιακό, κινδυνεύοντας να καταστήσουμε την Ελλάδα μια γέρικη χώρα, με την συνεχή διαρροή της νεανικής διάνοιας στο εξωτερικό και χωρίς καμία στοιχειώδη βάση νέας γενιάς, που θα οδηγεί σε βιώσιμη ανάπτυξη.
Για να συνοψίσω τα προηγούμενα, πολύ απλά πιστεύω ότι η μοναδική ελπίδα για την χώρα είναι να βγει η νέα και άφθαρτη γενιά στο προσκήνιο. Είναι η μοναδική ελπίδα να γίνουν ρήξεις και τομές που θα οδηγήσουν τη χώρα την ανάπτυξη.
Η νέα γενιά, η δική μας γενιά δεν μπορεί να μην δεν έχει λόγο σε αυτό το νέο που δημιουργείται. Ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, με υψηλά επίπεδα ανεργίας και αβεβαιότητας για το μέλλον χωρίς να ευθυνόμαστε εμείς οι νέοι για αυτό.
Είναι επιτακτική ανάγκη όσο ποτέ να πάρουμε εμείς το λόγο, το λόγο για τη δική μας ζωή. Εμείς που δε συμβιβαστήκαμε ποτέ και που έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τη ροή της ιστορίας του τόπου μας. Η πολύπαθη νέα γενιά ζητάει τα ελάχιστα που μπορεί να της προσφέρει ένα κράτος. Αξιοπρεπή διαβίωση και αξιοκρατία.
Πρέπει να πούμε την αλήθεια στου συμπολίτες μας, οι πολίτες βαρέθηκαν τον "παπά", από το «λεφτά υπάρχουν» στην «αναδιαπραγμάτευση» του Σαμαρά και τώρα, στο (όπως θα φανεί σε λίγους μήνες) «ναι σε όλους και όλα» του κυρίου Τσίπρα...
Ο δρόμος αυτός βέβαια δεν θα είναι εύκολος, πρέπει να είμαστε σοβαροί και συνεπείς, πρέπει να καταρτίσουμε ένα σοβαρό πλάνο και να δώσουμε απαντήσεις σε ζητήματα όπως αυτά που ανέφερα παραπάνω. Τράπεζες της ανατολής, Ρώσοι που μοιράζουν χρήμα και πλούσιοι ομογενείς δεν υπάρχουν.
Εύχομαι η χτεσινή αντιδημοκρατική αναστολή λειτουργίας της Ελληνικής Ραδιοτηλεόρασης να γίνει το εφαλτήριο δημιουργίας ενός νέου, ευρωπαικού, προοδευτικού κεντροαριστερού φορέα φυσικά όχι ενώνοντας το 4% με το 5% αλλά ενώνοντας όλες τις προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις με κύριο γνώμονα την ορθή επαναλειτουργία του Ελληνικού Κράτους.
«Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής. Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι' αυτό δεν μίλησα. Μετά ήρθαν για μένα, αλλά μέχρι τότε δεν είχε μείνει πια κανείς να μιλήσει για μένα..» Πάστορας MartinNiemoller
*Ο Γρηγοριάδης Ιωάννης Μένει και εργάζεται στη Κοζάνη, Γεωπόνος Α.Π.Θ.
Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
