Ενοχές συγκαλύπτεις. Προσπερνάς. Τι μπορείς άλλο να κάνεις. Κάποιοι κάνουν όμως. Και οι πολλοί συνεχίζουμε το θέρος. Αδιάφοροι για το χειμώνα των άλλων. Εντός της ειδυλλιακής Αθήνας του Θησείου και μέσα στην καρδιά της και μέσα στις φυλλωσιές της κάτω απ' την Ακρόπολη κρύβονται οι πρώην γείτονές μας, αυτοί που εν μια νυκτί βρέθηκαν εκτός, σε αυτό το "εκτός" που καραδοκεί πλέον τον καθένα είτε κάθεται ακόμα ανέμελος ενώπιον της φραπεδιάς του, τρώγοντας το γύρο του ή αδειάζοντας βαρελίσιες σε κάποιο ταβερνάκι, είτε και γράφει ανερυθρίαστα για το ό,τι ακόμα μονάχα γράφει.

Οπισθοχωρώ έντρομη και το βλέμμα γαληνεύει σε μια στιγμή: ένας βιβλιοπώλης με την ετοιμόγεννη γυναίκα του προσπαθούν να σώσουν ένα χελιδόνι που έπεσε απ' τη φωλιά του μπροστά στο βιβλιοπωλείο τους. "Ήρθες στην πιο ποιητική στιγμή" λέει ο άντρας. Παιδεύονται επί τρεις ώρες, φτιάχνουν κοντάρι κι έπειτα μια αυτοσχέδια θήκη, για να σκαλώσει μέσα το μικρό και να ξαναβρεθεί στη φωλιά του. Τέσσερα ζευγάρια μάτια και ένας πελάτης πασχίζουν. Το μικρό χελιδόνι φοβισμένο δε βγαίνει, παιδεύονται ξανά, ιδρώνουν, οι γονείς-χελιδόνια φτερουγίζουν αλαφιασμένα, τα άλλα τρία μικρά το φωνάζουν, βγάζουν τα κεφαλάκια τους απ' έξω, εν τέλει μ' ένα φτερούγισμα βρίσκεται και πάλι μέσα. Του πήρε τρεισίμιση ώρες να σωθεί. Ο άντρας κατεβαίνει απ' τη σκάλα, η γυναίκα κλαίει. Μια στιγμή ευτυχίας. Ίσως να είναι και οι μοναδικοί άνθρωποι -ψυχές θέλω να πω- που έκαναν τον κόπο να ασχοληθούν σε όλο το λεκανοπέδιο. Το εξαιρετικό γεγονός δεν αμβλύνει για τη μοναδικότητά του την ελπίδα. Τουναντίον την ενισχύει. Αν λοιπόν αναρωτιέται κανείς ακόμα, πού κατέφυγε ή πού καταφεύγει σήμερα η ποίηση, δεν έχει παρά να κατέβει την Ηρακλειδών, για ν' ανταμώσει ποιητές της ζωής και όχι μονάχα της γραφής. Και να τους αγκαλιάσει. Μήπως και κολλήσει και πάρει κάτι απ' τη χάρη τους.

πηγη:http://alypiasxwra.blogspot.gr