Λειτουργεί πάντα σαν αντίβαρο της λίμπιντο. Αφού ξεχάσαμε να αγαπάμε και να μας αγαπούν στρεφόμαστε στο μίσος και στη διάσπαση των πιο βλαβερών μορίων μας. Είναι και αυτό το κούφιο αεράκι της εποχής που ποτίζει την ατμόσφαιρα με ετοιμοπόλεμα σταγονίδια απολίθωσης. Εισβάλλουν στα σπιτικά μας σαν ακάλεστοι επισκέπτες και δηλητηριάζουν το φαί μας μάλλον και την ψυχή μας.

Τουλάχιστον εσύ ξέφυγες και νιώθω τα μέσα μου πιο ήσυχα αναπαυμένα. Σου δίνουν βέβαια τροφή τα ξένα χέρια όπως συνηθίζεις να λες. Μακάρι να ξέρες όμως πόσο παρήγορο ακούγεται σε μένα.Σε φαντάζομαι εκεί στον αναιμικό ήλιο του βορρά, να γεύεσαι την απόλυτη ηρεμία του νου και σε στιγμές αφθονίας να ονειρεύεσαι τα παρόντα και τα μέλλοντα. Να ξεχνάς τη φασαρία του μίζερου παρελθόντος και να ψηλώνεις τόσο που να μπορείς να φτάσεις επιτέλους εκείνο το βάζο με το πολυπόθητο γλυκό. Το θυμάσαι σίγουρα, εκείνο που έκρυβε στο ψηλό, το γυρτό το  ράφι η μαμά. Σε μετρά ακόμη στο Κυριακάτικο τραπέζι βλέπεις η καημένη. Με γοργές κινήσεις όμως κρύβει το δικό σου το πιάτο σαν να άνοιξε εκείνη πια το βάζο με το απαγορευμένο γλυκό.

Η απουσία σου εντός της παρουσίας σου. Ένα μικρό αυλάκι ελπίδας σχηματίζεται ανάμεσα στις ρυτίδες της στο άκουσμα αναπάντεχου κουδουνιού. Τόσο έντονο που νομίζω και εγώ ότι σε βλέπω στο κατώφλι μας να ανοίγεις την αγκαλιά σου. Με ύφος νικηφόρο να ξαποσταίνεις στην αγαπημένη σου γωνιά και να μας μοιράζεις τα λάφυρα της ξενιτιάς.

Μα εσύ είσαι ακόμα χιλιόμετρα μακριά. Μερικές φορές κάτι με πιάνει και τα μετρώ στο χάρτη. Σαν να θέλω να σιγουρευτώ ότι δεν πρόκειται με τίποτα να σε φτάσουν τα πελώρια αδηφάγα κύματα της εγχώριας καταστροφής. Ώρες απαράμιλλου θυμού, μαλακώνω  στη σκέψη της  απόστασης που μας χωρίζει. Σε προστατεύει από τις ματαιώσεις και τους τραυματισμούς που συσσωρεύονται σε τούτον τον αφιλόξενο τόπο.  Τούτην την πατρίδα που κατατρώει ανελέητα το εύθραυστο  Εγώ μας, αδυνατεί να περικαλύψει και να περιέξει τους κατοίκους της. Συνεχώς ηχούν αρχέγονοι σκοποί, λες και εκπέμπονται από αόρατο φωνογράφο που μας καλεί σε επιστράτευση στον πόλεμο της άμεσης επιβίωσης.

Απέραντη η ανακούφιση μου που το δικό σου φύλλο πορείας είναι λευκό. Να βγω μπροστά, να σε καλύψω τούτο μόνο μετρά. Εγώ εδώ και εσύ εκεί. Εγώ στη μάχη ενάντια στην αποσύνθεση και εσύ στον αγώνα της σύνθεσης. Να προκαλούμε τα αδύνατα, να προσδοκούμε τα μέγιστα με σφιχτοδεμένα τα χέρια μας. Καινούργιο μυστικό παιχνίδι σαν εκείνα που σκαρφιζόμασταν μικρές. Με νικητή την επούλωση των πληγών. Και απαράβατο κανόνα την  εμπιστοσύνη στη Ζωή.

Σε φιλώ,

Ελπίδα

Υ.Γ Μην ξεχάσεις να μου στείλεις εκείνο τη ζεστή ρόμπα που σου ζήτησα! Και φέτος δεν ανάβουμε καλοριφέρ…

πηγη: http://strangeadvice.wordpress.com

 *  Εβελίνα Κοκκίνη  Msc "Συμβουλευτική & Επαγγελματικός Προσανατολισμός" του Πανεπιστημίου Αθηνών