για να την ξεστομίσεις. Και εκεί στο τέλος της πολύωρης συζήτησης ή της σύντομης συνάντησης αλλά και της ξαφνικής καταμεσής του δρόμου να την πάλι παρούσα, να αναιρεί την μοναδικότητα και αυτό το ξεχωριστό σου "κάτι". Τα λέμε! Αυτά που δεν προλάβαμε να πούμε; Αυτά που θέλαμε αλλά δεν τολμήσαμε; Αυτά που ίσως αύριο θα είναι αργά να ειπωθούν γιατί θα εξατμιστούν; Η σιγουριά στον τόνο της φωνής της σύντομης αυτής φράσης τρομάζει, ο νους παρασυρόμενος από το καθημερινό του πρόγραμμά είναι βέβαιος και πεπεισμένος ότι την επόμενη μέρα θα πράξει τα ίδια και τα ίδια και δε θα αλλάξει απολύτως τίποτα. Και εκεί παγιδεύεται, βασανίζεται και δε βρίσκει πέρασμα αφού οι συμπληγάδες πέτρες τον εμποδίζουν να βρει διέξοδο με αποτέλεσμα να ξανακάνει το προγραμματισμένο του ταξίδι από το ίδιο λιμάνι.
Λιτή, περιεκτική, πρακτική σε βγάζει από την δύσκολη θέση τη λες και φεύγεις έτσι απλά, μόλις κατάφερες να αποφύγεις αυτά που δεν ήσουν σε θέση να ακούσεις ή αυτόν που δεν άντεχε να βλέπει άλλο το οπτικό σου πεδίο. Το αύριο και η σημασία της φράσης είναι άρρηκτα συνδεδεμένες, θα πάψει να έχει ισχύ όταν θα εισβάλλει ένας παράγων μοναδικός και ανατρεπτικός που θα σε βγάλει εκτός προγραμματισμού κλονίζοντας την ισορροπία του βολεμένου εντός σου που άθελα του τα θεώρησε όλα δεδομένα, μπορείς να του προσάψεις και να του επιρρίψεις ευθύνες όταν η δύναμη της καθημερινότητας γίνεται αήττητη και το "τα λέμε" αυτομάτως μετατρέπεται σε "τα λέγαμε" ή "δε θα τα πούμε ποτέ"; Η σκέψη και μόνο ότι κάτι μπορεί να ανατρέψει τη ζωή μας και να αλλάξει τους πρωταγωνιστές αυτής, μας αποσυντονίζει κάνοντάς μας να τραυλίζουμε από το άγχος και τον φόβο.
Ένας λόγος που θα μπορούσε να σταθεί ακόμη και ως επιχείρημα για την εύκολη χρήση τέτοιου είδους φράσεων είναι η αμηχανία της άμεσης επαφής που αντικαταστάθηκε από ένα τηλέφωνο και μια οθόνη με πλήκτρα, η έλλειψη της πραγματικής & ουσιαστικής επικοινωνίας που όταν βλέπεις κάποιον χαμογελάς από χιλιόμετρα, θυμώνεις και διαφωνείς μπροστά του με τις αυθεντικές γραμμές που σχηματίζουν οι εκφράσεις του προσώπου σου χωρίς ίχνος μίζερης & ενοχικής αίσθησης "δεν σε αντέχω ούτε λεπτό έχω τα δικά μου μην με φορτώνεις και εσύ". Τα λέμε! Στηριχτήκαμε σε λέξεις και όχι στο περιεχόμενο αυτών για να "ξεβγούμε" να την γλιτώσουμε όσο ανώδυνα γίνεται, η μετάβαση από το ειδικό στο γενικό θλιβερή, αυτά που ουρλιάζει η ψυχή ίσα που τα ψελλίζει το στόμα. Ο κόμπος του στομαχιού λύνεται όταν δεν κρατάς μέσα σου μαζεμένες λέξεις που του πέφτουνε βαριές και όχι "πετώντας" σύντομες κοινόχρηστες που σου ξεφεύγουν από συνήθεια.
Γεμίσαμε με άδειες φράσεις χορταίνοντας τον επίλογο του έθους που ελπίζει σε περισσότερες, είναι και εκείνες οι στιγμές μωρέ που νιώθεις άδειος λες και έχει στερέψει η πηγή των λέξεων, σαν να βράχηκε το λεξιλόγιο σου και πρέπει είτε να το γράψεις από την αρχή που σημαίνει πως χρειάζεται κόπο και χρόνο είτε να το στεγνώσεις γνωρίζοντας πως θα πασχίσεις να το διαβάσεις σελίδα-σελίδα, θα επέλθει κόπωση, θα κουραστείς και εν τέλει θα αρκεστείς σε δυο λέξεις.....
«Τα λέμε».
* Η κ. Κατερίνα Παπαστεργίου είναι φιλόλογος
