Τώρα που αρχίζουν με το καλό οι αγώνες για την ανατροπή της Κυβέρνησης, η πτώση της οποία θα συμπαρασύρει και το απαίσιον μνημόνιον (κι όλα θα διορθωθούν δια μιας κι αμέσως) σκέφτομαι πως κανείς τελικά νεοέλλην δεν το θέλει. Απλά κάποιοι νοιώθουν πως δεν γίνεται χωρίς αυτό (αυτοί στην τρέχουσα αφισολογία  και συνθηματολογία λέγονται οι «αυτοί") κι άλλοι λένε πως γίνεται και χωρίς αυτό (στις αφίσες είναι οι «εμείς»). Δύο κόσμοι και πάλι συγκρούονται: του σκότους και του φωτός (αείμνηστε Μ. Κουτσόγιωργα.)

Επί προσωπικού συλλαμβάνω εαυτόν να μην είμαι και τόσον  ένθερμος οπαδός του αντιμνημονιασμού, παρότι ως τάξη πραγμάτων κι επαγγελμάτων υπέστημεν την μεγαλύτερη απομείωση του είναι μας.

Ψάχνοντας την εξήγηση πήγα στο παρελθόν όταν συνέταξα  ένα συνοπτικό κείμενο με τον τίτλο «Μνημόνιον της Πόλεως Κοζάνης» το οποίον μοίραζε τήδε κακείσε  ο τότε και πάντα (εδώ και 24 χρόνια) δήμος.

Ιδού λοιπόν ο αίτιος. Οι λέξεις που μας ορίζουν κάποτε μας σέρνουν και στον κατόπιν τους αργότερα.