παρασύροντας με την κάθε τους απόφαση ανθρώπινες ζωές στην υψικάμινο.
Όχι μαριονέτες πια, όχι, αυτοί δεν είναι μαριονέτες, προδότες είναι, προδότες του τόπου αυτού που επιμένουμε ακόμα κάποιοι να τον αποκαλούμε πατρίδα.
Την ίδια ώρα οι φατρίες οργιάζουν και τα τσιράκια των πολύχρωμων ομάδων επιμένουν ακόμα στα ιδεολογικά τους απόβλητα, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά πως το πρόβλημα τούτου του τόπου, της ιδιοσυγκρασίας, της φυλής, του έθνους κλπ. ήταν ανέκαθεν η διχόνοια και το βόλεμα. Σε οποιαδήποτε στιγμή της ιστορικής πορείας του, οποιαδήποτε στιγμή της ιστορικής πορείας του, μαρτυρεί το μαρτύριο που υπέστη ο απλός λαός από τις χθόνιες υποδείξεις και προσκολλήσεις αυτών των εντός των κομμάτων. Έτσι και τώρα.
Εν μια νυκτί αποφασίζουν κατά το πού φυσάει ο άνεμος, πιστότεροι των πιστών στο ανεμολόγιο, και αναλόγως και υπό την πίεση των σκοτεινών συμφερόντων παίρνουν ή δίνουν, για να ακυρώσουν την επομένη τα όσα ψήφισαν την προηγούμενη. Δεν ξέρεις το αύριο, ούτε και αυτοί το ξέρουν, θα το διεκπεραιώσουν όμως την αμέσως επόμενη στιγμή, για να το ακυρώσουν ίσως την επόμενη.
Παράδειγμα πρόχειρο, όχι όμως και ανούσιο: Προχτές την Ιστορία τη δίδασκαν οι φιλόλογοι, μόλις χτες και οι ξενόγλωσσοι, από σήμερα όμως θα το μπορούν και οι θεολόγοι. Αύριο ίσως η Ιστορία να περάσει και από τους πληροφορικούς -ποιος το ξέρει. Ο βιασμός της κατά συρροήν, για λόγους ευνόητους βέβαια. Όσο λιγότερα ξέρουμε για το παρελθόν τόσο καλύτερα, τα λάθη θα διαιωνίζονται, αφού κανείς δε θα είναι σε θέση να τα αφοπλίσει μέσα από την επανάληψή τους εγκαίρως. Ο καθείς επομένως μπορεί να αναλάβει τη διδασκαλία της, σα μάθημα νεκρό που κατάντησε, όπως άλλωστε μπορεί και ένας φιλόλογος να διδάξει τα αντίστοιχα μαθήματα, γαλλικά, αγγλικά ή και θρησκευτικά. Πού το ξέρεις, μπορεί αύριο να διδάσκεις και Excel, λέω εις εαυτόν, στην Ελλάδα ζούμε.
Την ίδια ώρα, παράδειγμα δεύτερο, ο τομέας Υγείας -και όχι μόνο- από τα Επαγγελματικά Λύκεια καταργήθηκε ήδη από το θέρος, για να προωθηθούν βεβαίως τα ιδιωτικά ΙΕΚ, τα οποία ασφαλώς και τα εγκαινίασαν οι ίδιοι που κατάργησαν τους αντίστοιχους τομείς από τη δημόσια εκπαίδευση. Ανερυθρίαστα εννοείται. Συνάδελφοι πετάχτηκαν στους δρόμους κυριολεκτικά, άνθρωποι που μια ζωή πρόσφεραν μέσα στις τάξεις τους, έργο που κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει και να αξιολογήσει παρά μονάχα οι μαθητές τους. Γιατί με τους "δασκάλους" συμβαίνει το εξής -μοίρα κοινή με τους γιατρούς και με τους ρασοφόρους- μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Η κοινή γνώμη έχει έτοιμη τη σωρευτική κατακραυγή εναντίον τους εξαιτίας κάποιων, λίγων ή και πολλών, αδυνατώντας να σταθμίσει, να σεβαστεί, να υπερασπίσει τη μαγιά εκείνη, χάρη στην οποία είναι όρθιο ακόμα ό,τι σήμερα αναπνέει, αλλά και ό,τι στο μέλλον θα συνεχίσει να αντιστέκεται. Ο αγώνας είναι εδώ και καιρό άνισος, δε θα πω μάταιος, εντούτοις και πότε δεν ήταν; Αν καταφέρεις όμως, έστω και έναν να αφυπνίσεις, τότε δικαιώνεται ο κόπος. Και όλος ο αγώνας πλέον είναι αυτός μονάχα, να αφυπνίσεις τον έναν, να γλιτώσεις ίσως τον έναν από το επίπεδο του φελλού. Από τη φρίκη που ενέσκηψε. Από την αθλιότητα που θα ακολουθήσει.
Τα σχολεία και οι εκπαιδευτικοί -όσοι είναι ακόμα στις θέσεις τους- είναι σε παράκρουση. Όσοι είναι εκτός, μετά τις μεσονύκτιες αποφάσεις του θέρους, είναι σε απόγνωση. Οι μικροϊστορίες των καθημερινών ανθρώπων λαμβάνουν πλέον διαστάσεις τεράστιες. Γίνονται η ίδια η Ιστορία. Όταν τούτες φουσκώσουν, το ποτάμι τούτο θα το πάρει η θάλασσα. Γιατί αν δε φουσκώσει ο ποταμός στη θάλασσα δε βγαίνει. Δε θα μπορεί τότε να γίνει και αλλιώς. Πέρα από τη μωρία και τις ιαχές των όσων επιμένουν να ενδύονται με χιτώνες πολύχρωμους. Πέρα από το φιάσκο και την πλάνη των όσων δεν παύουν να εκμεταλλεύονται τις συγκυρίες και να μηχανορραφούν με βάση τις πολιτικές τους σκοπιμότητες.
Τότε μονάχα, τότε, όταν δε θα υπάρχει παρά ένα σχήμα. Το σχήμα του Ανθρώπου. Πόσο κάτω όμως πρέπει ακόμα να φτάσουμε για να τον αγκαλιάσουμε;
Υστερόγραφο:
Νιώθει κανείς να βρίσκεται εντός δίνης ή και ρουφήχτρας. Έχοντας τη βεβαιότητα πως κάποιοι εδώ και καιρό άνοιξαν όλες τις μπουκαπόρτες. Το γεγονός είναι τετελεσμένο. Εντούτοις η ελπίδα δραπετεύει. Το συθέμελα είναι μια λύση. Όσο όμως βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια και να συνεχίζουν να βρίσκουν το ψωμί που οι άλλοι πετάνε, η ελπίδα είναι ήδη ενταφιασμένη.
