σήμερα ακούω «Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο..». Σε μία ακόμη επέτειο, σε ένα ακόμη μνημόσυνο ξυπνούν μνήμες, οι νεότεροι μαθαίνουμε και καθένας παραλληλίζει το τότε με το σήμερα. Ένα τότε ζωντανό μέσα σε μία επώνυμη χούντα, ένα σήμερα κεκαλυμμένο μέσα σε μία δημοκρατία που δεν κατανοώ καλά.
Είναι άραγε το νεαρό της ηλικίας μου; η έλλειψη γνωστικού υπόβαθρου; Ή είναι το ότι προσπαθώ να βρω το δικό μου δρόμο ως πολίτης σε μία χώρα που τα έχει όλα; Δημοκρατικούς θεσμούς, οι οποίοι προσαρμόζονται στα μέτρα της εκάστοτε κυβέρνησης με αποκορύφωμα τα χρόνια της τελευταίας κυβέρνησης συνεργασίας.. Νόμους δημοκρατικά εκλεγμένους, οι οποίοι ερμηνεύονται κάθε φορά κατά πώς βολεύει τον καθένα και σε αρκετές περιπτώσεις τροποποιούνται ή επιδέχονται πρόσθετες διατάξεις 'εν μία νυκτί'.. Και πολλά άλλα δημοκρατικά πάντα και βάσει Συντάγματος επιβαλλόμενα οικονομικά και κοινωνικά μέτρα.
Κι εμείς πού βρισκόμαστε; Άλλος αγανακτισμένος, άλλος κουρασμένος από τον καθημερινό πόλεμο της κρίσης, άλλος με αγωνιστικό πνεύμα...και οι περισσότεροι αναρωτιούνται τι μπορεί να γίνει για να ζω ελεύθερος και αξιοπρεπώς στη χώρα μου μέσα στο πολίτευμα που λέγεται δημοκρατία. Ξεχνάμε να αναρωτηθούμε όμως πολλές φορές αν τα φρονήματα τα δικά μας, αν οι πράξεις που υποστηρίζουμε ως 'αγωνιστικές κι ελπιδοφόρες' είναι πράγματι αξιέπαινες. Προσπαθώ να αλλάξω πρώτα εμένα, γιατί λένε αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο που ζεις πρέπει να ξεκινήσεις με τον εαυτό σου. Προσπαθώ να λάβω το μήνυμα της ημέρας, να αφουγκραστώ τις σκέψεις των συνανθρώπων μου, τη συμπεριφορά των νέων αλλά και όλων των Ελλήνων του ΄73 που αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία και παράλληλα της συμπεριφορά των Ελλήνων σήμερα μπροστά στα τεκτενόμενα της 'αμφιλεγόμενης' για πολλούς 'δημοκρατίας', καθώς μέρα με τη μέρα ακούω όλο και περισσότερες φωνές και όταν ενώνονται γίνονται κραυγές, στις οποίες όμως ψάχνω τις λέξεις και το κοινό μήνυμα.
«Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για τη δημοκρατία».Οι «ελεύθεροι πολιορκημένοι» του Πολυτεχνείου αντιλαμβάνονταν ακριβώς γιατί αγωνίζονται και πού θέλουν να βαδίσουν. Οι σημερινοί Έλληνες, 40 μόλις χρόνια μετά γνωρίζουμε γιατί αγωνιζόμαστε; Και οι πράξεις δικαιολογούν τους σκοπούς μας; Κάποιοι εγκλωβισμένοι στην έλλειψη δημοκρατικού πνεύματος του ίδιου τους του εαυτού ή και καθοδηγητών του πολιτικού σκηνικού αγωνίζονται με μάτια κλειστά και με ζωώδη ένστικτα για μια 'καλύτερη' δημοκρατία.
«Αδέλφια μας στρατιώτες! Αδέλφια μας στρατιώτες! Πώς είναι δυνατόν να πυροβολήσετε τα αδέλφια σας; Πώς είναι δυνατόν να χυθεί ελληνικό αίμα; Αφού όλοι πιστεύουμε στη λευτεριά! Εγώ πρώτος αρχίζω τον Εθνικό Ύμνο! Το αιώνιο σύμβολο της ελευθερίας...». Διαβάζοντας για μία ακόμη φορά το μήνυμα του Δημήτρη Παπαχρήστου που εξέπεμπε από το ραδιοπομπό του Πολυτεχνείου την ώρα που το τανκ σκορπάει τρόμο και θάνατο, την ώρα που έχει μπει στο Πολυτεχνείο με διαπερνά ένα ρίγος κι αναρωτιέμαι: Πώς είναι δυνατόν να χυθεί ελληνικό αίμα; Αφού όλοι πιστεύουμε στη λευτεριά! Αυτό το μήνυμα το τόσο απλό κι επίκαιρο με αγγίζει βαθειά και κάτι μέσα μου παλεύει να το φωνάξω, να το μάθουν όλοι καθώς είναι ευνόητο μεν, τρομακτικά άγνωστο δε στις ψυχές κάποιων Ελλήνων σήμερα.. Αρκούν τα πρόσφατα γεγονότα για να με επιβεβαιώσουν.
Η μέρα θα φύγει. Οι ομιλίες και τα μηνύματα όπως σε κάθε ανάλογη περίσταση θα δώσουν και θα πάρουν μέσα σε ένα κλίμα που ο καθένας νιώθει ελεύθερος πολιορκημένος κι εσύ θα σκεφτείς: «Η εξέγερση του πολυτεχνείου κρατά μνήμες ζωντανές και μηνύματα επίκαιρα». Μα πριν φύγει ακόμη η μέρα αναρωτήσου: «Πώς μπορώ εγώ να παλέψω για μια δημοκρατία αληθινή; Γιατί ακόμη χύνεται αδελφικό αίμα; Για ποιον σκοπό και με ποιον τρόπο; Μήπως έχω μερίδιο ευθύνης κι εγώ;» Πριν περάσει η μέρα αναλογίσου αν πιστεύεις σε έναν κοινό αγώνα έξω από πολιτικά κόμματα έξω από προσωπικά συμφέροντα και από συμφέροντα λίγων ομοϊδεατών, αν πιστεύεις στα λόγια του διπλανού σου του εκάστοτε συμπολίτη σου και όχι στα λόγια ενός πολιτικού προσώπου που θα σε οδηγήσει μέσα από πράξεις εκφράζουσες φανατισμό στη γη της Επαγγελίας. Εξάλλου η δημοκρατία πρέπει να τους περιλαμβάνει όλους, δέχεται κάθε τι διαφορετικό και σ' αυτήν δε χωρεί καμία βία.
