πάντως βαθμό και για το κομματικό σύστημα σε άλλες χώρες της Ενωσης. Συστηματικά, κόμματα με μόνη πολιτική την άρνηση της πολιτικής των άλλων ή με πολιτική την αποδοχή κάθε τύπου αιτήματος -δηλαδή την άρνηση κάθε αιτήματος- εμφανίζονται στο προσκήνιο και αναζητούν πιθανότητες να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας.
Ετσι σε ένα τοπίο όπου οι δύο κεντρικοί πόλοι του συστήματος δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει ισορροπία, μοιράζονται σχεδόν το 40% ο καθένας έχοντας ένα κεντρικό σημείο του 20-25% και πλήθος άλλα γύρω τους με μικρότερη ή ακόμη και επαμφοτερίζουσα δύναμη. Η πολικότητα του συστήματος δεν είναι μονοδιάστατη. Δεν χαρακτηρίζεται από τη διάκριση Δεξιάς - Αριστεράς (δεξιός είναι με οικονομικούς όρους όποιος θέλει να μειωθούν οι φόροι και να αγοράζει τις υπηρεσίες όποιος τις χρειάζεται, Αριστερός είναι όποιος θέλει να αυξηθούν οι φόροι και οι υπηρεσίες να παρέχονται σε όλους).
Ποια Δεξιά και ποια Αριστερά... Και φόρους θα πληρώνουμε και κακές υπηρεσίες θα απολαμβάνουμε...
Η πολιτικότητα του συστήματος τοποθετείται πλέον στη διάκριση υπέρ ή κατά της ενιαίας Ευρώπης (δηλαδή υπέρ ή κατά της πολιτικής ενοποίησης).
Αφρονες που νομίζουν ότι θα ζουν καλύτερα κλεισμένοι στο καβούκι τους υπάρχουν και στη Δεξιά και στην Αριστερά. Βαφτίζουν τον εαυτό τους αντιμνημονιακό και απαιτούν να ψηφίσουμε υπέρ τους, για να γίνουν μετά κυβέρνηση. Πώς θα τα καταφέρουν είναι μια άλλη ιστορία.
Η τωρινή ιστορία είναι ότι οι νοήμονες παγιδευμένοι στο λάθος ερώτημα νομίζουν ότι αρκεί η επίκληση του ορθού λόγου.
Που δυστυχώς ελάχιστοι ακούν.
Ετσι θα ψηφίσουμε τον δήμαρχο και τον περιφερειάρχη σκεπτόμενοι ότι θα αλλάξει η κυβέρνηση. Θα κάνουμε το ίδιο στις ευρωπαϊκές εκλογές και την επαύριον θα επιστρέψουμε στον παράδεισο των χαμένων δανεικών. Μόνο που κανείς δεν θα υπάρχει να μας δανείσει. Γιατί όλοι θα έχουν γυρίσει ο καθένας στον δικό του παράδεισο...

πηγη; ΕΘΝΟΣ

- ο Θ. Χτζηπαντελής είναι καθηγητής του ΑΠΘ και πρ. της διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας