Οι άσχετες τροπολογίες στα νομοσχέδια για καθαρά ρουσφετολογικούς λόγους, όπως η νομιμοποίηση του παράνομου νεκροταφείου στον Υμηττό· το σπάσιμο του Καλλικράτη στη Λέσβο για τις εκλογικές φιλοδοξίες των κ. Χαράλαμπου Αθανασίου και Νίκου Σηφουνάκη παρά την αντίθεση πολλών τοπικών κοινωνιών· η προσπάθεια του υφυπουργού Μεταφορών κ. Μιχάλη Παπαδόπουλου να επαναπροσλάβει τους παρανόμως και προεκλογικώς προσληφθέντες στο μετρό το 2009· ακόμη και οι ακριβές παρελάσεις του κ. Αβραμόπουλου σε μια κοινωνία που πένεται, όλα αυτά δείχνουν ότι τα κυβερνητικά στελέχη επιστρέφουν στις παλιές κακές εποχές χωρίς να τηρούν ούτε τα προσχήματα.
Δεν ξέρουμε πού οφείλεται αυτή η αυξανόμενη αλαζονεία. Πιθανώς τα κυβερνητικά στελέχη να πίστεψαν τα περί success story και ότι το ισχνό δημοσιονομικό πλεόνασμα επιτρέπει στο σύστημα να λειτουργεί πάλι με ρουσφέτια και σπατάλες. Ισως να νιώθουν ότι ζουν τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας. Πιθανώς να διαβάζουν καλύτερα τις δημοσκοπήσεις και βλέπουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ωριμάσει και συνεπώς να μεγαλώσει. Είναι σίγουροι πως ό,τι και να κάνουν οι ίδιοι οι ψηφοφόροι θα προτιμήσουν τα κυβερνώντα κόμματα, όπως οι αγρότες προτιμούν το χαλάζι από την αναβροχιά. Μπορεί να ξεθάρρεψαν από το γεγονός ότι η οργή των πολιτών δεν είναι έκδηλη όσο τα δύο πρώτα χρόνια της κρίσης. Μόνο στην κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου οι Αγανακτισμένοι γέμιζαν τις πλατείες και προπηλάκιζαν υπουργούς.
Οπως και να έχει το ζήτημα, νιώθουν ότι έχουν «ελευθέρας» όπως παλιά. Η κατάσταση θυμίζει την περίοδο 2007-Μάιος 2009, τότε που όλοι οι κυβερνητικοί ήταν σίγουροι πως οι επόμενες εκλογές θα ήταν περίπατος. Η αλαζονεία δεν είναι ορατή μόνο στα μεγάλα. Είναι και στα μικρά, όπως το συμβάν το βράδυ της περασμένης Τρίτης (11.2.2013) στο οποίο ο γράφων έτυχε να είναι παρών. Την ημέρα, λοιπόν, που ο κ. Αρης Σπηλιωτόπουλος πήρε το χρίσμα έσπευσε να το γιορτάσει σε ρεστοράν του Παγκρατίου, το οποίο όμως τηρεί την απαγόρευση του καπνίσματος. Ολοι, σχεδόν, οι θαμώνες βγαίνουν στο πεζοδρόμιο για να καπνίσουν. Ολοι, πλην της παρέας του υποψηφίου δημάρχου όπου εκτός από τα πολλά τσιγάρα, ένας άναψε και ένα θηριώδες πούρο.
Δεν θα ήταν άξιον λόγου και αυτή η παρανομία· μικρή σε σχέση με όσα καταλογίσθηκαν για την υπουργική θητεία του κ. Σπηλιωτόπουλου. Το τραγικό είναι άλλο: την πρώτη-πρώτη μέρα ανακήρυξή του ως υποψηφίου ένας πολιτικός από τα παλιά παραβιάζει τον νόμο, αυτόν που θα κληθεί να επιβάλει ως δήμαρχος. «Σιγά!», θα παρατηρήσει κάποιος. «Τι έγινε που κάπνιζαν παρανόμως;». Το πρόβλημα δεν είναι πλέον η παρανομία καθ' αυτή, αλλά η επίδειξή της. Μετά την ευγενική υπόδειξη ενός πολίτη ότι το κάπνισμα απαγορεύεται για όλους, η παρέα του κ. Σπηλιωτόπουλου συνέχισε, σαν να μην υπάρχει νόμος, σαν να μην τους βλέπει κανείς.
Το συμπέρασμα του νεοδημοκράτη της παρέας μας (και παρ' ολίγον ψηφοφόρου του κ. Σπηλιωτόπουλου) είναι αυτό που πρέπει να προσέξει η κυβέρνηση: «δηλαδή, αυτοί μας φυσάνε τον καπνό στα μούτρα και λένε "προσέξτε τι θα ψηφίσετε γιατί μπορεί να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ";»
