και εξαιτίας νομικού ατυχήματος περί των υποψηφίων που επισυνέβη και είχε σχέσιν με την ιστορική έδρα του δήμου Αιανής, μπήκε ζήτημα θυσίας ήδη μέλους του συνδυασμού κατά το πρότυπο της Ιφιγένειας, κόρης του κ. Αγαμέμνονος, του Ευριπίδη, στη δε νεότερη ιστορία και του Μιχ. Κακογιάννη που γύρισε ταινία την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» το 1976 στην παραλία της Κορίνθου παρόντων 7999 +1 (ήγουν εμού γυμνοπροσωπικώς) κομπάρσων νεοσυλλέκτων, κουρεμένων εν χρω και γυμνών ως ο Αδάμ προ του όφεως.
Ετσι κλήθηκε η νεοτέρα Ιφιγένεια Κυριακή πρωί από το εύανδρον Βόϊον (παλιότερα εκδιδόταν μια εφημερίδα με τίτλο «Βόρειος Ελλάς» την οποία οι αντίπαλοί της την αποκαλούσαν «Βόιος Ελλάς») να θυσιαστεί, δηλονότι να βγει απ' το ψηφοδέλτιο, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούσα, ώστε ο αρχαίος Γ. Αιανιώτης (συνώνυμος αυτού ιστορικά ο Αθ. Καλλιανιώτης) να ξαναμπεί στην εκλογική, δημοτική, δημαρχιακή γαλέρα (την οποία ως γνωστόν πρέπει να είσαι λέρα δια την διακυβέρνησίν της). Κι αυτή η ούτω πως "Απολεσθείς κόρη», ως άλλη Φαύστα του Μποστ, ενώπιον του πατρός της και του μάντη Αντ. Κάλφ(χ)αντος (που πολιτεύεται -και καλήν του επιτυχία- στης Κατερίνης τα συριζοέμπεδα) θρηνεί κατ' αρχήν:
Ω πάτερ μου, εάν είχον την δύναμιν της φωνής του Ορφέως,
ώστε
ψάλλουσα να πείθω τας πέτρας
να με υπακούουν και διά των λόγων μου
να γοητεύω
τους ανθρώπους, θα το έπραττον και κατά την στιγμήν
αυτήν.
Αλλά, αφού τοιαύτην δύναμιν δεν έχω, τα δάκρυα μου λάβε
καν,
τα μόνα τα οποία να σοι δώσω δύναμαι.
Αντί ικετηρίου κλάδου
ελαίας ρίπτω εις τα γόνατα σου το σώμα μου αυτό, το οποίον αυτή
εδώ σοι εγέννησε, και σε ικετεύω,
μη με θανάτωσης τόσον νέαν. Είναι τόσον γλυκύ το φως της ζωής...
(Ευριπίδης)
Αλλά στη συνέχεια πείθεται κάπως:
Ινα εκλεγεί ο Λάζαρος κι οι συνοδοί του οι ζηλευτοί
θυσία εγώ γίνομαι σε βωμό της αρχαίας Αιανής.
Ας είναι. Μια θέση θα βρεθεί καλύτερη απ' αυτή.
Η ιστορία θα γράφει εφεξής: Ιδού Βόιος νεανίς...