συμμετέχοντας στην στρατιωτική οργάνωση «Ελεύθεροι Έλληνες», πληρώνοντας τη δράση του με φυλάκιση βασανιστήρια και εξορίες.
Την προσωπικότητα του άριστου στρατιωτικού, νομικού κι αγωνιστή της ελευθερίας, αμφιβάλλω αν μπορώ να την αποδώσω πλήρως. Είμαι σίγουρη όμως πως δεν μπορώ ν΄ αφήσω την απώλειά του στην αφάνεια, στη σιωπή, λόγω της επικίνδυνης απαξίωσης του δημόσιου χώρου στις μέρες μας και λόγω της ιδιαίτερης σχέσης του με τον τόπο μας.
Την περίοδο της μεταπολίτευσης υπηρέτησε ως Νομάρχης Κοζάνης 1976-1978 τον τόπο μας, με τις αρχές της πολιτικής ηθικής, έντιμα, δίκαια, άοκνα κι άφησε έργο πρωτοπόρο: διοργάνωση αυτοδιοικητικών συνεδρίων, απόδοση προσόδων από τα λατομεία στις τοπικές κοινωνίες, σύλληψη του οράματος της υδροδότησης του Βοϊου από την Πραμόριτσα, αναγνώριση του ολοκαυτώματος των Πύργων και του Μεσόβουνου, με τη χωροθέτηση ιερού τόπου, αυστηροί έλεγχοι και πρόστιμα σε δομές υγείας κ.α.
Ευρύτερα στήριξε κάθε δημιουργική προσπάθεια αποτίναξης των κατάλοιπων του ανελεύθερου κι απάνθρωπου καθεστώτος της χούντας και προώθησε κάθε τάση συνέχισης της προδικτατορικής πολιτισμικής ορμής. Στο πλαίσιο αυτό κάποιες νεαρές γυναίκες που στήναμε το 1976 τον πρώτο γυναικείο σύλλογο, εποχή που άνθιζαν ποικίλα κινήματα, γνωρίσαμε την εύνοια ενός καινοτόμου Νομάρχη, που ως κοσμοπολίτης ήταν ενάντια στον επαρχιωτισμό, παραλυτική δύναμη της κοινωνίας, ενώ ως πατριδολάτρης ήταν υπέρ της ενδοχώρας ,υπέρ της τοπικότητας ως πυρήνα δημιουργικότητας με χαρακτήρα.
Από τις πρώτες επαφές στο Νομό μας, ήταν η επίσκεψη στην μητέρα του συνεξόριστου, απότακτου στρατιωτικού Μούσιου Δημητρίου, στην πλατεία της Ανω Κώμης. Εκεί της απέδωσε τιμές ως ελληνίδα μητέρα που ανάθρεψε τα παιδιά της με τις αρχές της δημοκρατίας, της αντίστασης στο φασισμό και την καταπίεση
Απ ́ όπου περνούσε οι σχέσεις του δεν τον συνόδευαν ως ανάμνηση, παρέμεναν ζωντανές με ποικίλους τρόπους, όπως με τον οδηγό του Μιλτιάδη και τη γυναίκα του με τους νόστιμους τραχανάδες.
Ο Οργανισμός Λιμένος Πειραιώς είχε την τύχη να διοικηθεί και να εξυγιανθεί οικονομικά επί των ημερών του και στη συνέχεια, μέχρι τα στερνά του, η σχέση του με τα πολιτικά παρέμενε αδιάλειπτη ( Αντιπρόεδρος της κίνησης Πολιτών, 21ος αιώνας –Πνύκα ) αφού πίστευε πως δεν υπάρχει προσωπική ευτυχία χωρίς δημοκρατία, κοινωνική απελευθέρωση και δικαιοσύνη.
Στο Μαρούσι, στο πατρικό του, μια τεράστια όαση πράσινου για την περιοχή, βρίσκαμε όλοι στην εποχή της αδιαφορίας και της ιδιώτευσης το σπίτι ανοιχτό, τα τραπέζια στρωμένα, τα βιβλία ανοιχτά και κυρίως πολύτιμες συζητήσεις με τον οξυδερκή πολιτικό για την τραγική κατάσταση στην οποία περιήλθε η χώρα.
Στο Μαρούσι, δε χωρούσαμε μόνο όσοι συνάντησε στις πολιτικές του διαδρομές, κυρίως χωρούσε ο Γεράσιμος , το ιδιαίτερο παιδί που ανάστησε η μητέρα του, 50χρόνια πριν, όταν μια φτωχή γειτόνισσα δεν επέστρεψε ζωντανή από το Νοσοκομείο. Η πηγαία αγάπη του για τον Μάκη κι η πατρικότητά προς τους συνανθρώπους του, του χάρισαν την πληρότητα από τα φυσικά παιδιά που δεν είχε.
Με τη φυγή του χάσαμε ένα πολυποίκιλο καταφύγιο, μας έμεινε όμως χαραγμένο το ασίγαστο πάθος του για το δημόσιο χώρο, ως πηγή όλων των κοινωνικών αγαθών.
Αν η μνήμη είναι το αντίβαρο του θανάτου, τότε είμαστε πολλοί που φροντίζουμε να επιζήσει.
Είμαστε πολλοί που τον θυμόμαστε με την εκ Βοΐου Κοζάνης Βίκυ Καλογεροπούλου, ταιριαστή σύντροφο των τελευταίων δεκαετιών, που φρόντισε να την ακολουθήσει πριν παρέλθει χρόνος, αφού όπως έλεγε, η ζωή χωρίς αυτήν ήταν αλλιώς....
