καλύτερα ή χειρότερα από τα προηγούμενα, ο χρόνος θα το δείξει. Δεν εξαρτάται μόνο από τις καλές προθέσεις ή τις φιλοδοξίες των προσώπων που θα στελεχώσουν τους μηχανισμούς διοίκησης, μα κυρίως από τις δυνατότητές τους, κι από τις ευκαιρίες που θα τους δώσει -ή δεν θα τους δώσει- η εποχή μας για να λειτουργήσουν.

Οι ορκωμοσίες κάπως με μελαγχολούν... Μοιάζουν με ωραίες μεγάλες υποσχέσεις. Σαν τα μεγάλα λόγια των ερωτευμένων που ξεθωριάζουν στο πέρασμα του χρόνου. Φέρνουν μαζί τους έναν σαρωτικό αέρα αλλαγής και αισιοδοξίας. Κουβαλούν τη λάμψη της νίκης και μια γερή δόση προσδοκίας για κάτι αόριστα και συναρπαστικά καλύτερο. Ίσως είναι η πιο γοητευτική στιγμή στη σταδιοδρομία των νέων αυτοδιοικητικών. Η μικρή αυτή στιγμή χαράς και ικανοποίησης, η κατάσταση αναμονής... τότε που όλα αρχίζουν, χωρίς να έχουν ακόμα αρχίσει...
Πίσω απ' τα φώτα όμως, τι; «Κράτα μια ρίγα επιφύλαξης για ό, τι από πέρα φαίνεται παλάτι». Η ανάγκη για αλλαγή είναι μεγάλη, τόσο μεγάλη που παραδινόμαστε σ' αυτήν άνευ όρων καμιά φορά. Ας είμαστε όμως ρεαλιστές. Δεν υπάρχουν σωτήρες για να μας σώσουν. Ούτε θαύματα για να γίνουν. Υπάρχουν στόχοι και όνειρα για να τα διεκδικήσουμε όλοι μαζί κι ο καθένας μόνος. Κι αν μέσα στους πολλούς όρκους που λέγονται μεγαλοφώνως -έως και εκκωφαντικώς-, ελάχιστοι πιάσουν τόπο στις ψυχές, θα 'μαστε τυχεροί.
Σύντομα τα φώτα θα σβήσουν, οι φωνές θα σωπάσουν, ο ενθουσιασμός θα κοπάσει, κι όλα θα επιστρέψουν στους κανονικούς τους ρυθμούς. Και κάπου εκεί οι υποσχέσεις, τα οράματα κι οι προσδοκίες θα αρχίσουν να παίρνουν μορφή. Ας ελπίσουμε τότε να μην είναι πολύ μεγάλη η απόσταση που θα χωρίζει αυτό που έχουμε από αυτό που απεγνωσμένα κάποτε επιθυμήσαμε.

Πηγη: εφ. Θαρρος