η αναγνώριση δεν απέρρεε ως επιβολή από τον όγκο, από το μέγεθος, όπως στις πυραμίδες των αχανών εκτάσεων της Αιγύπτου.

Η ταυτότητα των επιτευγμάτων μας ανά τους αιώνες, των κλασικών μας δημιουργημάτων απέρρεε ως χάρη , ως συμμετρία, ως αναλογία των μερών μεταξύ τους και με το σύνολο, που εκπορεύονταν από το μέτρο της ελληνικής σκέψης.

Πήγαζε από την προσπάθεια  των προσώπων που διαφοροποιούνταν από την σύνθλιψη της μάζας κι άρχισαν να βγαίνουν από το σωρό υπογράφοντας , Φειδίαςεποίει , Εξηκίας εποίει, Πολύγνωτος εποίει και παίρνοντας  έτσι την ευθύνη των πράξεων , των έργων, την ευθύνη της συνεισφοράς στη συλλογική ιστορία.

Η αιώνια σφραγίδα τους σφυρηλατούνταν από τη γλυκύτητα  του κλίματος, από την εκλεπτυσμένη γη, από τις αντιλήψεις για το θείο, από την δημιουργία της αγοράς ως δημόσιου χώρου ενιαίου με τον ιδιωτικό, ως χώρου της ελευθερίας και της διαλεκτικής μεθόδου για την καλύτερη σύνθεση των απόψεων, για τις άριστες αποφάσεις.

Η αισθητική τους αντίληψη για το ωραίοδιαπνέονταν  από τις αρετές της δημοκρατίας ως ισοπολιτείας, από τις αρχές της ειρήνης, της οικονομικήςευμάρειας, στοιχεία που συνέθεταν τη γενικότερη πνευματική ακμή.

Πολλές οι περιπέτειές τους ανά τους αιώνες, από τους ποικίλους εισβολείς κι εμπόρους, από την «πολιτισμένη» Δύση που κόσμησε τα μουσεία της με υφαρπαγές, από τη δική μας αδιαφορία και ασέβεια ως νέα βία.

Στις μέρες μας η διεκδίκηση αυτών που μας ανήκουν και ταυτόχρονα ανήκουν στην παγκόσμια κοινότητα, αφού μας κληροδοτούν το ωραίο, μπήκαν στην περιπέτεια της εμπλοκής μιας όμορφης λιβανέζας δικηγόρου, κατοίκου λονδίνου, με όμορφα ενδυματολογικά σύνολα, συζύγου ενός όμορφου ηθοποιού, επομένως μπήκαν στο στόχαστρο της φευγαλέας επωνυμίας, των ασήμαντων  κουκίδων μέσα στο χρόνο.

Μπήκαν για την επιστροφή και την επανένωσή τους στην περιπέτεια της εμπορίας της αιώνιας λάμψης τους από προσωπικούς στόχους.

Μπήκαν στην κλοπή της απόσπασής μας από τη ζοφερή πραγματικότητα της φτώχειας, των αστέγων, των αυτοκτονιών, της απόσπασής μας από την συνεχή προπαγάνδα πως βγαίνουμε από εκεί που μπαίνουμε όλο και πιο βαθιά, της απόσπασής μας από τη συστηματική καταστρατήγηση του Συντάγματος.

Επιβάλλεται η σοβαρή, επίμονη διεκδίκηση των μαρμάρων του Παρθενώνα, όχι ως υπέρβαση των τωρινών δυσκολιών μας, ως στάχτη στα αδιέξοδά μας, ούτε ως τόνωση του εθνοκεντρισμού με την υπενθύμιση αυτού που ήμασταν, αλλά ως πανεθνική επιταγή, αφού το κληρονομημένο παρελθόν ενυπάρχει στο παρόν και προοιωνίζεται ένα μέλλον πραγματικής δημοκρατίας, αληθινών αξιών που θα κάνουν τον άνθρωπο Άνθρωπο και την κοινωνία Λίκνο του.

ΥΣ:Αφιερωμένο στις ωραίες γυναίκες από το Κομπάνι, πρωτοπόρες μαχήτριες των ιδεών της πατρίδας και της ελευθερίας της υπό τους ήχους των ελληνικών μουσικών.