ακούγοντας τις μεγαλόστομες επετειακές δημηγορίες των ρητόρων – ούτε καν εκείνο το ηρωικό «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» δεν ήθελα να ακούσω.
(...)
Παραείναι πολεμοχαρής τελετή η επέτειος του Πολυτεχνείου για να είναι του γούστου μου• 7.500 αστυφύλακες βγήκαν στους δρόμους για να προλάβουν επεισόδια, διότι κρίθηκε πως κάποιοι εδώ θα ήθελαν να μιμηθούν όσα έγιναν στο Παρίσι προ ημερών – μου φαίνεται η χούντα είχε κινητοποιήσει λιγότερους αστυνομικούς τις ημέρες του Πολυτεχνείου.
Δεν λέω ότι έχουμε χούντα, ημερολόγιό μου, δεν είμαι ηλίθιος. Αλλά όταν η συγκέντρωση τρομάζει το κράτος όσο το τρόμαζε και το 1973, κάτι δεν πάει καλά: και με το κράτος και με αυτούς που διαδηλώνουν.
Οι συγκοινωνίες σταματούν από το πρωί και ξεκινάνε αργά (αν ξεκινήσουν), οι σταθμοί του μετρό στη Βασιλίσσης Σοφίας κλείνουν, οι μαγαζάτορες του κέντρου κατεβάζουν τα ρολά τους, ο κόσμος αποφεύγει να κυκλοφορήσει – μένουν μόνο τα μέλη του ΚΚΕ, κάποιοι του Συνασπισμού και λίγοι αριστεριστές να βγάζουν το άχτι τους κατά των Αμερικανών, φοβούμενοι και αυτοί ότι μπορεί να ξεμυτίσουν οι βίαιοι κατεδαφιστές, να αρχίσουν να ανάβουν φωτιές, να πέφτουν δακρυγόνα.
Αντί να είναι η 17η Νοεμβρίου γιορτή της νεολαίας, της ελευθερίας και της δημοκρατίας, έχει γίνει η ημέρα που η πρωτεύουσα ζει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, σε κατάσταση πολιορκίας. Ας μην κρυβόμαστε: οι δολοφόνοι της «17Ν» έχουν βάλει τη σφραγίδα τους στον εορτασμό της Αθήνας• είναι βίαιος εορτασμός, σαν την πολιτική τους ιδεολογία – για τούτο και βρίσκω υποκριτικά τα σχόλια εναντίον της παρουσίας κάποιων πινάκων τους στον χώρο του Πολυτεχνείου τούτες τις ημέρες. Από όσους έκαναν τα αρνητικά σχόλια, κανείς δεν περνά πια από εκεί για να συμμετάσχει στην επέτειο: γιατί δεν τους ταιριάζει. Τι θέλουν και επεμβαίνουν σε ξένες υποθέσεις; Να κάνουν και αυτοί τις ατομικές διαδηλώσεις τους, αν το έχουν ανάγκη, και να μην τους νοιάζει.
Είμαστε δυστυχισμένος λαός: καταστρέφουμε ό,τι θα μπορούσε να αποτελέσει όμορφη γιορταστική παράδοση και το κάνουμε βίαιο και πολεμοχαρές: την 28η Οκτωβρίου, την 25η Μαρτίου, τη 17η Νοεμβρίου. Πρέπει να είναι συνωμοσία των χριστιανών αυτό, για να μένουν μόνον Χριστούγεννα, Πάσχα και οι άλλες θρησκευτικές γιορτές ως εκδηλώσεις χαράς και πανηγυρισμών – πρώτη φορά το σκέπτομαι αυτό, αλλά μου φαίνεται σωστή σκέψη, έτσι πρέπει να είναι.
(...)
Είτε επειδή νιώθουμε απειλούμενοι είτε επειδή νιώθουμε αρπακτικοί, προστρέχουμε πάντα σε αυτούς που θα οδηγήσουν την άμυνα ή την επίθεσή μας, στρατηγούς και πολιτικούς. Όσο περισσότερο φοβόμαστε ή όσο περισσότερο θέλουμε αυτά που έχουν οι άλλοι, τόσο περισσότερο τους χρειαζόμαστε. Ποιητές, λογοτέχνες και επιστήμονες και άλλους λαπάδες διανοούμενους που μπορούν να μας προσφέρουν χαρά, γνώση, απόλαυση, τους έχουμε σε δεύτερη μοίρα• ορισμένες εποχές τούς αντιμετωπίζουμε σαν άχρηστη πολυτέλεια.
Ας πούμε στη Γαλλία, φοβούνται – την οργή των περιθωριακών. Για τούτο και η δημοτικότητα του αυταρχικού Νικολά Σαρκοζί ξεπερνά το 60%, πάει για πρόεδρος της Γαλλίας. Και ο Μπους, ως εκδικητική δύναμη δεν κέρδισε τη δεύτερη θητεία; Τα βλέπουν αυτά οι άλλοι πολιτικοί, προσχωρούν στον αυταρχισμό. Είμαστε σε διαδικασία όπου η επίδειξη ισχύος γοητεύει όλο και περισσότερο – και αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στις δημοκρατίες μας."

Από το βιβλίο του Δημήτρη Ψυχογιού, "Η πολιτική βία στην ελληνική κοινωνία"
http://www.epikentro.gr/index.php?isbn=9789604584390